Skinfaxi - 01.04.1950, Blaðsíða 38

38
SKINFAXI
nokkur aukakostnaður fellur á erlend leikrit, sem tek-
in yrðu til meðferðar. Þýðingarkostnaður verður alltaf
talsverður á þessum leikritum, en ekki verður kom-
izt hjá að greiða erlendum höfundum frekar en inn-
lendum vegna ákvæða Bernar-sambandsins. Færi vel
á því, að þessi aukakostnaður vegna þýðinganna yrði
til þess að ýta undir pennafæra menn og konur i bæ
og byggð til að skrifa leikrit, sem notazt yrði við
heima fyrir. Ymis ágæt íslenzk leikrit eru þannig tií
komin áður fyrr og eru þau svo kunn, að ég þarf varla
að nefna höfunda þeirra, eins og Kristínu Sigfúsdóttur,
Davíð Jóhannesson, Stein Sigurðsson og Pál Árdal.
Loks á hér ef til vill heima að hvetja leikritavals-
nefndir eða þá, sem ráða viðfangsefni leikflokkanna
í bæ og byggð, að sýna stórhug og áræði í vali sínu,
velja leikrit af skárri endanum ef þess er nokkur
lcostur, helzt íslenzk, því að ánægja allra þeirra, sem
að leiksýningunni vinna, er tvöföld, þá er þeir finna,
að viðfangsefnið er einhvers virði. Heiðarleg tilraun
til að leysa af hendi vandasamt verk og virðulegt er í
alla staði eftirtektarverðari og skemmtilegri en gönu-
hlaup í einhverjum „sprenghlægilegum skrípaleik“.
Auk þess fer því fjarri, að gamanleikir og enda skrípa-
leikir séu vandalaus viðfangsefni, ef rétt er leikið —
en því er nú miður, að það, sem áhorfendum er boðið
upp á í þessu efni, á oftast ekkert skylt við leiklist.
m.
Setjum nú svo, að leikflokkurinn hafi fengið upp í
hendur gott viðfangsefni, sem gerir nokkrar kröfur
til leikenda og um búning á leiksviði. Áður en sögunni
víkur að æfingum og öðrum undirbúningi fyrir leik-
sýninguna, er rétt að svipast um í samkomuhúsinu,
þar sem á að sýna leikinn.