Skinfaxi - 01.07.1953, Síða 21

SKINFAXI
69
mikinn orðabúning í lokaljóðlínunum í liinu stórfellda
kvæði hans „Bræðrabýti“:
Það er ekki oflofuð samtíð,
en umbætt og glaðari framtíð,
sú veröld, er sjáandinn sér.
Stephan segir um hlákuvindinn, að hann sé „höfund-
ur, sem engan stælir“. Þar er honurn sjálfum rétt lýst
sem skáldi, þvi að hann fór mjög sinna ferða um val
yrkiefna og meðferð þeirra, um bragarháttu og málfar,
og auðgaði íslenzka tungu og bókmenntir vorar að
sama skapi. Hrjóstrugt er ljóðalendi hans ósjaldan
yfirferðar og nokkur brögð að því, að lesandinn verði
að brjótast gegnum myrkrið og klungur, áður en hon-
um opnast fjölskrúðug fegurðarlönd skáldsins; en
annars staðar blasa þau óðar og fljótar yndisleg við
augum i ljóðrænum og blæmildum kvæðum, sem fljúga
lesandanum í fang, eins og „Við verkalolc“ eða „Að
leikslokum“, úr heimferð skáldsins til ættjarðarinnar
1917, en þetta er upphafserindið:
Ef að vængir þínir taka að þyngjast,
þreyttir af að fljúga í burtuátt,
hverf þú lieim, og þú munt aftur yngjast
orku, er lyftir hverri fjöður liátt.
Jafnvel þó við skilnað kannske skeður,
slcyndidepurð grípi róminn þinn
sem á hausti, er heiðló dalinn kveður,
hugsun um, að það sé efsta sinn.
Og mörg kvæðin, sem hann orti heima það sumar,
sýna það ótvírætt, að hann yngdist við ferðina. Heill
og heiður sé Ungmennafélögunum íslenzku fyrir að
standa að heimboði skáldsins, en heimförin varð bæði
honum liin ánægjulegasta og bókmenntum vorum