Skinfaxi - 01.04.1965, Blaðsíða 28

Knattspyrnuþáttur:
HORNSPYRNAN
Fritz Walter var til
skamms tíma einn r
af fræknustu knatt-
spyrnumönnum í
Evrópu. Hann lék í
þýzka landsliðinu
frá 1940 til 1958, og
skoraði 33 mörk í
61 landsleik. Hann
var fyrirliði vest-
urþýzka liðsins, er
vann hinn sögulega
sigur í heimsmeist-
arakeppninni 1952.
Eftir að Fritz Walter hætti keppni gerðist
hann þjálfari, og síðan hefur hann skrifað
allmargar bækur, þar sem hann lýsir
reynslu sinni og skoðunum varðandi
knattspyrnuíþróttina. Eftirfarandi kafli er
tekinn úr gagnmerkri bók, sem Walter
skrifaði um knattspyrnukenningar sínar
(„Meine Fussballschule“).
Frá bezta fcetinum til bezta skallans
Ef ^hornspyrna væri hálfskorað mark, þá
hefðu úrslit leikja oft orðið önnur en raun
varð á. Þessi fullyrðing verður að vísu ekki
sönnuð stærðfræðilega. Ég veit af eigin
reynzlu, að þetta „hálfskoraða mark' er
meira en orðin tóm, og frá keppniárum
mínum á ég margar minningar um horn-
spyrnumörk, sem réðu úrslitum í leik. Þetta
styrkir þá sannfæringu mína, að horn-
spyrnur séu mikill taktískur ávinningur,
séu þær æfðar með tilliti til sóknar og
varnar.
Þegar ég var fyrirliði knattspyrnuliðs
míns, „1. FC Kaiserslauten" og vesturþýzka
landsliðsins, var hlutverk mitt ekki aðeins
**£ skiptast á fánum við fyrirliða keppi-
2C
nautanna og að kjósa mark, heldur hafði
ég mörg önnur verkefni. Má þar til nefna
aukaspyrnur, vítaspyrnur og ekki sízt fram-
kvæmd hornspyrna.
í byrjun blómaskeiðs „1. FC Kaisers-
lauten" eftir heimsstyrjöldina, tókst bróður
mínum, Ottmar, sem við kölluðum „Ottes",
að skalla knöttinn fjórum sinnum í mark
andstæðinganna eftir, hornspyrnu frá
mér í einum leik gegn „Konstanz". Þetta
hvatti okkur til að gera slíkt samspil að
sérgrein okkar. Upp frá þessu voru horn-
spyrnur markvisst æfðar í Kaiserslauten.
Árangurinn lét heldur ekki á sér standa.
Upphaflega framkvæmdi ég hornspyrnur
aðeins frá hægri með mínum betri spyrnu-
fæti — þeim hægri. Einhvernveginn komst
ég þó að því, að hagkvæmara gæti verið
að spyrna frá vinstra horni með hægra fæti.
Með því móti gat ég komið hringsnúningi
á knöttinn í fiuginu líkt og í borðtennis
eða billjard. Með slíkri sneiðingu gat ég
haft áhrif á og breytt venjulegri flugleið
knattarins og villt þannig um fyrir and-
stæðingunum.
Þetta leikbragð æfði ég stöðugt og end-
urbætti allt til loka knattspyrnuferils míns.
Oft tók ég tíu knetti eða fleiri með mér út
að hornfánanum, og æfði mig í að spyrna
þeim bæði langt og skammt í áttina að
marki, beina þeim í mark eða all-
langt frá því. Þetta gerði ég, eins og áður
segir, frá vinstri með hægra fæti, Þó skipti
ég einnig yfir á hina hliðina, og æfði því
að spyrna bæði frá hægri og vinstri.
SKINFAXl .