Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1944, Side 14

og svarta þoku, sem hélzt í nokkra daga. Inn-
straumur er alltaf í bugtina og þótt reynt væri
að halda í móti honum, þegar vindgári kom.
stoðaði Kára það lítið, hann barst alltaf innar
og innar var stundum 10—12 faðma vatn og
stundum 50 faðma. Leizt okkur all ískyggilega
á þetta innstreymi en þokan hélzt og lognið,
svo ekki varð aðgert. Loks á 6. degi birti til,
og vorum við þá komnir fram af Trékyllisvík,
og hjálpaði norðan undiraldan til að færa okk-
ur inn í víkurmynnið, og var ankeri varpað við
Krossanes og veltist Kári þar mjög letilega.
Bátur var settui- út og fórum við Sveinn, sem
áður getur, róandi inn að Árnesey, ekki viss-
um við að varp væri á eyjunni og hafði Sveinn
byssu með sér og notaði óspart, enda varð hon-
um vel til fanga. Þetta var næturtíma og fyrir
ákafanum að ná í fuglinn, uggðum við ekki að
okkur, fyrr en nokkuð seint, að við sáum að
Kári hafði létt akkeri og hélt fram á Vikina,
því suðlægur kaldi var komin, en í þeim svif-
um sjáum við tvo menn á bát koma fyrir eyjar-
endann og hyggjum að þessir menn séu sendir
til okkar í miður vingjarnlegum erindum. Tók-
um við nú til ára og rérum lífróður á eftir
Kára og náðum honum loks dauðuppgefnii'.
Hafði þá hvorki dregið saman með okkur og
bátnum. Kaldinn græddist og þegar bátverjar
sáu að Kári fór að greikka sporið snéru þeir
til baka og sluppum við þar vel frá, því við
fréttum síðar að eyjan væri varpeyja og frið-
lýst með lögum. Var nú haldið tafarlaust fyrir
Horn, snérist vindur þá meira til SV og V-átt-
ar og þar sem fiskur var mjög tregur vildi
skipstjóri komast vestur, en um slíkt var ekki
að ræða, fyrr en vindur kæmi austlægur. Gekk
því tíminn mest í siglingar, að halda sér við,
svo ekki drifi aftur til sömu slóða. Leið nú svo
tíminn, þar til 4 dagar voru eftir af matar-
skammtinum, og enn var vestanátt, hægviðri
með köflum og hvass annan tímann. Var svo
fyrir alvöru lagt í að krussa vestur og á kost-
tíma, eða eftir f jóra daga var komið út af Skála-
vík, vestan Isafjarðardjúps. Gerði þá rok að
vestri, svo leggja varð til drifs og dreif milli
Straumness og Kögui-s. Þá slotaði svo farið var
að „krussa“ aftur, en nú hægði um of, og sjór
var nokkur vestan, svo ekki hélzt við, og þrátt
fyrir látlausar siglingar dreif undir Kögurhlíð-
ar, en þar sló kalda af landi, svo ekki fór aust-
ar. Fór nú að verða þröngt í búi með mat, og
þó sérstaklega með eldivið, og var þá til bragðs
tekið að elda graut til miðdags, og hita um leið
kaffi og var það svo drukkið kalt á kaffitímum,
en bæði var það, að soðning var ekki til, því
alltaf var siglt til heimferðar, og svo v'ar eldi-
viður ekki til þess og óvíst hvenær í hann næð-
ist. Eftir 3 daga látlausa siglingu, var kornið
útaf Sauðanesi, gerði þá vestan stórrok, en nú
mátti ekki gefa sig. Voru nú segl rifuð, sem
hægt var, og reynt að slaga sem áður, en í vend-
ingunum tapaðist það sem ávannst, enda reyncl-
ist hættulegt að lensa yfir í stórroki, enda fór
gaffallinn á stórseglinu í einni slíkri vendingu.
Var hann nú bundinn saman með julluárunum
og tókst að koma seglinu þannig fyrir sig, en
út af Skálavík var komið er það var búið. Rétt
þegar byrjað var að sigla að nýju, fór annar
hlekkbjálkinn og .jullan stakst á endan niður,
en hékk á lofti að framan í hinum á festinni,
en sleit hana áður en aðgert varð og vorum við
lausir við hana. Sýnilegt var að þetta gat orð-
ið alvarlegt, þar sem matar-og eldiviðarleysi
svarf að, en enginn æðraðist né lét neinn ótta
í ljósi, en á sömu vaktinni rifnaði stagseglið
um þvert og versnaði þá útlitið. Klífurinn hafði
í rokinu verið gerður fastur, og var nú farið að
vinna að því að slá undan stagseglsræflinum
og nota klífurinn sem stagsegl, og tókst það að
lokum, en illt verk var það á spruðinu á Kára,
því hann endastakkst svo að þetta var ekki
hættulaust verk. Nú var siglt og með suðurfali
var komið undir nyrðri Barða. Þá hægði og
gerði ósjó af öllum áttum og átti þá að komast
inn á Önundarfjörð til að fá mat, en nú lét ekki
að stjórn og dreif þvert yfir Önundarfjörð og
ekki annað sýnilegt en lent yrði í Sauðanesinu.
Við vorum bátlausir og ekki sjáanlegt hvernig
farið hefði, engin vörputrossa var til en fjór-
fleygaður krípur var með og svo hafnarlegu-
færin. Tók þá skipstjórinn það til bragðs að
safna saman öllum færunum og legg.ja þau
saman og nota fyrir stjórafæri. Einn var sá,
er ekki vildi láta sitt færi, félagi minn, Sveinn
Jónsson, sagðist fyrr kasta því í hafið en láta
taka það til þessa, enda mundum við máske
þurfa á því að halda áður lyki en til annars og
varð svo að vera. Var nú lagst og „stikkað“
færunum á enda og þau jöfnuð til, og snérist
skútan óðara í báruna. Ekki leið á löngu þar til
fór að linast á sunmm færunum og var auðséð
hvað valda mundi því; þau voru að sagast í
sundur við botninn, eitt og eitt, en eftir að hafa
legið þarna í 3 tíma, kom suðaustlægur sláttur
út' af firðinum og átti þá að létta, en færin
hrukku í sundur, því grunnfast var og þar með
var hann úr sögunni. Var nú ákveðið að halda
vestur fyrir Barða, þar sem mótvindur var
komin á fjörðinn og hélzt S. A. lægur kaldi þar
til útaf Sléttanesi, fór þá að vænkast ráð okk-
ar, en s.l. tvo daga var eldað við lestar og flatn-
ingaborðin, en þau voru svo blaut að engin leið
VlKINGUR
n