Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1944, Síða 15

Guðmundur Gíslason
stýrimaður
45 ára
Guðmundur Gíslason, II. stýrimaður á Es.iu, varð 45
ára þann 5. mars síðastl.
Eins og' títt var um fátæka pilta á uppvaxtarárum
hans, varð hann snemma að fara að vinna fyrir sér. Um
fermingaraldur fór hann til sjós — á „skútu“. Síðan
stundaði hann farmennsku á innlendum og erlenduin
seg-lskipum sem sigldu á milli landa, var hann á þeim
í nokkur ár og lærði þá þau sjómannsstörf, sem allir
sjómenn ættu að kunna, en sem því miður öllum gefst
ekki kostur á að læra. Árið 1918 réðist hann háseti á
gufuskipið „Borg“, sem var eign íslenzka ríkisins. Árið
1922 lauk hann stýrimannaprófi hinu meira við stýri-
mannaskólann í Reykjavík. Eftir það var hann í sigl-
ingum á erlendum skipum um hríð og sigldi víða um
höf. Árið 1926 réðist Guðmundur á varðskipið „Þór“.
Skipstjóri þar var Friðrik Ólafsson, nú skólastjóri.
Hefur Guðmundur verið á skipum ríkisins allt af síðan
og í strandferðum frá 1930.
Þótt Guðmundur sé ekki nema 45 ára, þá hefur hann
þó farið víða, séð margt, reynt sitt af hverju og oft
komist í krappan dans, eins og gefur að skilja. Þar
sem hann á meira en 30 ára sjómannsævi að baki sér.
Guðmundur er mikill áhugamður um allt sem við-
kemur siglingamálum íslendinga og líkar stóriila, þegar
hjakkað er þar í sama farinu. Hann hefur því frá
byrjun verið ötull og áhugasamur fyrir útbreiðslu sjó-
mannablaðsins Víkingur og á hann fyrir það þakkir
skilið allra íslenzkra sjómanna. Sá, sem þetta ritar,
hefur enga tilhneigingu til að ausa lofi á einn eða ann-
an, því slíkt er engum manni góðgerningur. Þetta gefur
þó ekki ástæðu til að draga fjöður yfir þá staðreynd,
að Guðmundur er maður sem gott er að þekkja, fyrir
margra hluta sakir, því hann er frjálslyndur og hrekk-
laus með öllu, hann er því mjög vel liðinn af öllum
samverkamönnum sínum. Mun því óhætt að fullyrða
að allir, sem til hans þekkja, muni nú við þessi tíma-
mót á æfi hans óska honum g'óðs gengis í framtíð-
inni.
G+D
var að framkvæma suðuna, þó var þetta eini
maturinn, sem matur kallaðist. Þeir, sem lengst
áttu brauð voru að borða það í felum þar til
allir voru jafnir, engin átti neitt matarkyns, og
horfðu vonglaðir til hins langþráða grauts sem
koma átti. Út af Sléttanesi gerði logn og Kári
neitaði að láta að stjórn. Sveinn Jónsson tók
þá færi sitt og kastaði út og fékk steinbít, en
Jón Ásbjörnsson gekk að honum og kastaði út-
byrðis, sagði að hann væri ekki nema til hug-
arangurs þar sem hann yrði ekki soðin. en
Sveinn lét sér ekki segjast og dró nokkra stein-
bíta og sagðist þá fletja þá og herða, og bera
á borð fyrir þá ef ekki yrði komin matur áður.
Tók nú norðurfallið út af Barða, og þótti flest-
um óvænkast um töku Arnarfjarðar. Vatn hafði
alltaf verið til en var nú á þrotum og var skip-
stjóri farinn að tala um að flagga fyrir skipum,
til að fá þaðan hjálparhönd, einkum vatn og
mat, en um nóttina gerir norðlægan kalda og
VlKINGUR
var þá lensað upp á Arnarfjörð, logn var á
fjörðinn, en fram af Loðkinhömrum voru menn
við legulóðir og fékk skipstjóri þá til að sækja
vatn til lands, en Sveinn tók koffortið sitt og
klauf niður í eldinn og sauð steinbít og slíka
máltíð hafði enginn okkar setið fyrr né síðar á
lífsleiðinni, svo var hún ánægjuleg. Næstá dag
komumst við til Bildudals og höfðum þá verið
11 daga samfleytt að komast frá Horni til
Bíldudals. Síðan eru nú 48 ár, sem er langur
tími í lífi einstaklings. en stuttur tími í lifi
heillar þjóðar, en hver vildi nú vera 11 tíma
þessa leið, sem þá tók 11 sólarhringa.
Að lokum skal ég svo geta þess að á Bíldu-
dal var skipið hreinsað í botninn og gert í stand
til næstu veiðiferðar, en nótt sú er legið var í
fjörunni við hreinsun er mér alltaf minnisstæð,
hún var ævintýrakennd um leið og hún var
skemmtileg, og olli straumhvörfum í lífi mínu,
en það er önnur saga.
95