Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Blaðsíða 14

ög hann hefði í einni andrá drukkið fjórtán
viskí- og sóda af sterkasta tagi.
Þjónninn vændi hann um að hafa drukkið
vín í laumi, og þetta endaði með stórkostlegu
hneyksli . . .
Við strákarnir vissum, að menn urðu fullir
af að drekka eitthvað, sem þeir keyptu. Að öðru
leyti voru hugmyndir okkar mjög óljósar. Við
þjóruðum áfram, hrópuðum og æptum og slög-
uðum, en við vorum samt börn og keyptum
brjóstsykur, lakkrís og gúmmíkarla fyrir megn-
ið af upphæðinni. ...
Þegar maður er búinn að drekka út allt kaup-
ið sitt, hvað gerir hann þá? Það er ýmislegt, en
fyrir kemur, að hann laumast heim og stelur
þeim fáu krónum, sem konan á eftir til heimil-
isins. Sem við stóðum þarna, fátækir og um-
komulausir, eigandi ekki eyri eftir af sjóræn-
ingjafjársjóðnum, eygði ég einn möguleika til
að hressa upp á hetjuljómann. Heima lágu þrjá-
tíu aurar, unnir inn í súrum sveita blaðsölu-
drengs, anno 1908, sparaðir saman einn fyrir
einn til að draumurinn um smásjá mætti ein-
hverntíma rætast.
Það urðu tvær flöskur af límonaði, sem við
skiptum á milli okkar.
Kennslukonan mín sagði sífellt, að við værum
svo hamingjusamir, hvaðan sem hún hefur haft
það. Hún sagði, að seinna yrði stórum verra
að lifa.
Eftir barnaskólann kæmi lífsins skóli, en hon-
um þyrftum við ekki að kvíða, ef við einungis
tileinkuðum okkur speki hennar.
Það eru engin takmörk fyrir, hvað fastráðnu,
óuppsegjanlegu starfsfólki leyfist að telja börn-
um trú um. Sannleikurinn er sá, að það batnar
stöðugt. Við hjúpum um okkur venjum, við venj-
um okkur við að lifa og taka atburðunum með
ró. Við hættum til dæmis að hata — og eru
nokkrar þyngri byrðar en hatrið? Fullorðið fólk
hatar ekki, nema það þarfnist þá kleppsvistar.
Við óskum einstaka manneskjum fjandans til,
en það er allt annað mál. Börn hata og elska
og það getur ungt fólk líka. Seinna reykir mað-
ur pípu og gætir þess að láta sér ekki verða
kalt á fótunum og les bækur um þessa gjör-
spilltu æsku, sem við þekkjum ekki snefil —
við skildum ekki einu sinni neitt í okkar eigin
æsku.
Þegar magi er vanur brauði, graut og kart-
öflum og þekkir lítið til annarra hluta, hefur
það vissar afleiðingar í för með sér að fylla
hann af límonaði og lituðum úrgangsefnum frá
sykurverksmiðjunum. Ég skalf af hrolli á leið-
inni heim frá þjórinu og mér leið afleitlega.
Einn var ég líka, svo það var ekki einusinni
tækifæri til að gorta. Sjóræningjasjóðurinn var
uppurinn, spariskildingarnir sömuleiðis, smá-
sjáin draumur handan sjóndeildarhringsins. Ég
var eyðilagður maður af sorg og mórölskum
timburmönnum. Örvæntingin lá eins og hart
og kalt farg á sálinni. Nei, ég hafði ekki lyst
á mat. Svo var ég skammaður. Þannig var það
alltaf, ef maður vildi ekki borða. Hvað voru
þau að jagast? Það var alltaf verið að fárast
yfir verðinu á matnum. Þá máttu þau víst vera
ánægð, þegar maður át ekki — það var sparn-
aður. Þau vildu troða í mann með valdi; kúfuð
skeið af hrísgraut upp í sig og svo stóran lófa
fyrir munninn, þar til maður blánaði í framan.
Því hrísgrautur var hollur. Þau héldu víst, að
maður myndi svelta í hel til næsta morguns og
töldu betra, að maður kafnaði án frekari um-
svifa. Nei, ég þurfti engan mat.
Ég varð að leita til kassans, þar sem dýrgrip-
ir mínir voru geymdir: naglar, merkilegir stein-
ar, myndir og margir undarlegir hlutir — og
verðskráin frá vöruhúsinu. Ég lá á hnjánum
og blaðaði í henni. Tárin byrjuðu að drjúpa.
Nýtt skipbrotsmannaskýli
austan Eyjafjarðar
Laugardaginn 30. júní s.l. fóru 39 karlar og
konur frá Akureyri út í Keflavík austan Eyja-
fjarðar og reistu þar skipbrotsmannaskýli, búið
öllum nauðsynlegum þægindum. Áður hafði efn-
ið verið flutt á staðinn, allt tilsniðið. Hófst vinn-
an klukkan 10 á laugardagskvöld, og var unnið
alla nóttina fram til klukkan 2 á sunnudag, en
þá var verkinu lokið. Var þá fáni dreginn að
hún á skýlinu. Kvennadeild Slysavarnafélagsins
á Akureyri gekkst fyrir verkinu, en naut ágætr-
ar aðstoðar sjálfboðaliða úr hópi karlmanna.
Eiga þessir aðilar þakkir skylið fyrir framtak
sitt og dugnað.

192
V í K I N G U R