Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Blaðsíða 38

rúmsinnganginum, eins og ég sagði þér í gærkveldi.
Hann tengdi saman tvær leiðslur, þær sem komu að
mestu gagni, og „brenndi yfir“ á öllu rafmagnskerfi
skipsins. Þessvegna fóru ljósin. Síðan læddist hann aftur
á og setti rörtöng milli tannhjólanna í stýrisvélinni og
þegar vélin reyndi að beygja töngina, brotnuðu tann-
hjólin. Þessi vél mun ekki geta stýrt neinu skipi, fyrr
en hún hefur komizt á verkstæði til viðgerðar". Alfred
heyrði, að Rósa greip andann á lofti, en hún heyrði
dillandi hlátur. „Þegar allir hlupu aftur eftir", hélt
Alfred áfram „læddist maðurinn fram á að bakkanuin
og lét akkerin falla, báðar keðjurnar runnu á enda
og eftir hávaðanum, sem á eftir fór, að dæma, þá
hafa þær rifið út nokkrar af stálplötum skipsins og
boðið dálitlu af Norður- Atlantshafinu í heimsókn í for-
hólfið. Aðalvélarnar stönzuðu, vegna þess, að einhver
fleygði útbyrðis endunum á fastsetningarvírunum. Hann
lét þá líka renna á enda og skrúfurnar vöfðu þeim um
sig“.
Rósa hélt niðri í sér andanum og starði á skugga
eiginmanns síns á veggnum. Alfred stóð upp. — „Þú
skilur þá, að þetta er ekkert til að vera hræddur við.
Skipið, eins og það er, er eins öruggt og húsið okkar
heima. Það getur bara ekki hreyft sig sjálft og því
verður ekki stjórnað. Einhver hefur sem sagt stór-
skemmt það. En undir eins og þeir hafa komið loft-
skeytatækjunum í gang, mun hvert einasta skip í
nágrenninu bjóða aðstoð sína. Auðvitað stöðvar þetta
hnattsiglingu okkar, en ég hugsa, að þú hafir ekkert ó
móti því“.
í myrkrinu heyrði Alfred Rósu taka andköf og fann
hana taka Um axlir sér — hún grét. „Alfred, var það
þess vegna, sem þú gerðir það?“
„Nei“, svaraði hann“ það var bara notað sem hjálpar-
meðal. Ástæðan til þess, að þetta skip er ekki nothæft
í bili, er — Jæja, Rósa, þú varst farin að bera gamla
karlinn þinn saman við fugl eins og Hr. Russel, sem
var eins og hræddur héri og öskrandi ljón á vlxl. Það
gat ég ekki þolað, Rósa! — Og rétt strax skal ég ganga
fyrir skipherrann og skýra fyrir honum, hve létt það
er að gera hið dýra og góða skip hans að hálf- ónýtum
kláf og hve hræðilegt það væri, ef reglulega hættulegur
maður hefði tekið upp á þessu“. Hann brosti. „En ég
er ekki hættulegur maður, Rósa! Ég er í sannleika
aðeins venjulegur karlmaður“.
Lengi á eftir var allt hljótt í klefa Simmonshjón-
anna. Það var dimmt þar inni, en Rósa sá, í meðvitund
sinni, ljós, sem sendi frá sér skínandi geislaflóð, og
þegar henni skildist allt saman, skeði það, sem aldrei
fyrr hafði komið fyrir í lífi Alfreds, að kona lagði
hendurnar um hálsinn á honum og kyssti hann af
lífi og sál á munninn!
^tnalhi
Kennslukonan: — Mikill sóði ertu, Pétur. Þú hefur
ekki þvegið þér áður en þú fórst í skólann. Ég get séð,
hvað þú hefur verið að borða í morgun. Þú hefur borð-
að egg.
Pétur: — Nei, ég fékk fisk í morgun en egg í gær-
morgun.
Ólafía Árnadóttir:
Heyrt og séð
Hefur þú heyrt hann Ægi reiðan rymja
og Ránardætur knýja í heljar dans?
Hann magnar þær, svo margradda þær glymja
og m.ikilúðgar ösla fram án stanz,
svo ógurlega, að eklcert mót fær risið
og enginn hefur mælt það feikna-afl,
því ægilega einatt verður slysið,
að evginn reiknar út það djarfa tafl.
Hefur þú séð, er úthafsöldur æða
svo undradjarft, og hvergi sér til lands?
Þær þjóta í hrönnum, fljúgast á og flæða,
fljótar sem elding, hringiðu í dans.
Þær skipta litum, leika, fagna og flissa
og fagurlega vagga stoltri skeið.
Skyndilega skips á brjóstin kyssa,
skjótast burt, og breyta svip um leið.
Hefur þú séð, er brim á hömrum brýtur
og bárur æstar rjúka að lclettaströnd,
þá Ægir karlinn fyrir hærum hvítur
af heljarafli reiðir sterlca hönd?
Sú tryllta sýn svo heillað hugann getur
að hverfi allt, og aðeins virðist smátt,
við stjörnuljós er stari ég um vetur
á stórfenglegan brimsins ógnarmátt.
Hefur þú séð í æstum ofsa hamast
og ógnarvaldi hrekja litla gnoð,
svo ægitryllt, að hetjuhugur lamast,
er hrannast. sær, en hvergi hjálp né stoð?
Einn er þó, sem enn á öldum gengur
þó ógurlegar reisi hvítan fald.
Hann býður: hægar, hamist þið ei lengur.
— Herrann Jesús einn á þetta vald.
Hefurðu séð, er allar ægisdætur
svo undur-þýðar falla í væran blund?
Við ástbros sólar fara þó á fætur,
friðsamar leika þögla morgunstund.
Þá er sem hreimþýtt livísl um loftið llði
í léttum blæ, a'J vanga fiskimanns:
þið hraustu hetjur, farið nú í friði
og farsællega náið heim til lands.
216
V í K I N □ U R