Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Blaðsíða 17

„Þú þarft að fara upp“, en um leið fannst mér
tekið í öxlina á mér og mér snúið fram í kojunni.
Þá stökk ég framúr og aðeins í buxur og klossa
og hleyp upp, mátti þá engu muna, að við lentum
í brimgarðinum nálægt Þormóðsskeri, og rétt
með naumindum hægt að snúa skipinu frá skerj-
unum.
Þess skal getið, að þetta stafaði ekki af neinni
vangæzlu þeirra, er uppi voru, því að það var
svartanáttmyrkur og kafaldsslítingur, en ég
mun hafa haft skarpari sjón en þeir.
Strax við fyrsta kall gætti ég á klukkuna, en
frá því og þar til allt var búið liðu rúmar 2
mínútur. Meiri líkindi eru til þess, að ef skipið
hefði lent á skerjum þessum, að enginn hefði
komizt af.
Hver stýrði hendinni?
Á aðfangadag jóla 1937, vorum við á varð-
bátnum Gaut á leið til Reykjavíkur. Kl. 14,50
erum við staddir út af Gróttu á innleið, á þeim
tíma kallaði Reykjavíkur „Radíó“ út til skipa,
ef þeir höfðu eitthvað til þeirra.
Þannig var háttað hjá okkur að til þess að
heyra vel í tækinu, urðum við að hægja nokkuð
á vélinni. Kl. 14,50 kallaði stýrimaður niður til
mín og spurði hvort hann eigi að hægja á, en
ég segi nei, við hlustum ekki núna. Ég lá á bekk
í káetu og var að lesa í bók, en viðtækið var yfir
höfðalaginu, ég var ákveðinn í því að opna tækið
ekki. En allt í einu hafði ég án þess að átta mig,
rétt upp hendina og opnað tækið. Var þá
Reykjavík að kalla til allra skipa um það, að 2
trillubátar úr Höfnum væru í neyð út af Hafnar-
bergi, en ekkert skip mundi. vera á þeim slóðum
og vorum við beðnir að fara til björgunar ef
hægt væri.
Var þá strax snúið við, og haldið þangað sem
bátarnir áttu að vera, en þá var komið myrkur
og stórbrim, og gekk að með SV. rok. Báðir
bátarnir voru með bilaðar vélar. (Til þess að
geta gert vart við sig varð einn bátverji að fara
úr nærskyrtunni, til að kynda bál, annað var
ekki til þurrt). Það lánaðist að bjarga öllum
mönnunum, en annar báturinn liðaðist í sundur
á leiðinni til lands og sökk. Snemma á jóladag
gátum við komið mönnunum á land í Njarðvík.
Sömu nótt strandaði togari við Garðskaga.
Þessar athyglisverðu frásagnir hins kunna skipstjóra
hirtust í síðustu „Árbók slysavarnafélagsins“, Hefur
Víkingur leyft sér að endurprenta þær.
V í K I N G U R
195