Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Blaðsíða 28

lega. „Páfagaukur — grár páfagaukur — þarf
mikið að lepja. Ef hann fær það ekki, molnar
hann niður“.
„Hann hefur fengið of mikið af ketti“, sagði
skipstjóri illilega, „og það veiztu, að kötturinn
skal fyrir borð“.
„Ég trúi ekki það hafi verið kötturinn", sagði
hinn; „hann er of góðhjartaður til þess að gera
annað eins.
„Þú getur haldið þér saman“, sagði skip-
stjóri, rauður af reiði. „Hver bað þig eiginlega
að koma hingað niður?“
„Enginn sá köttinn gera það“, hélt stýrimað-
ur fram.
Skipstjóri sagði ekki neitt, en beygði sig nið-
ur og tók stélfjöður af gólfinu og lagði hana
á borðið. Svo fór hann upp á þilfar og tók að
kalla á köttinn í lokkandi tón. Þegar ekkert
svar barst frá hinu skynuga dýri, sem hafði
falið sig, sneri hann sér að Sam, og bað hann
að kalla á það.
„Nei, herra skipstjóri, ég vil ekki skipta mér
neitt af þessu“, sagði gamli maðurinn. „Þó
maður sleppi nú því, að mér þykir vænt um
dýrið, ætla ég ekki að taka neinn þátt í að
drekkja svörtum ketti“.
„Þvættingur!“ sagði skipstjóri.
„Gott og vel“, sagði Sam og yppti öxlum,
„þú veizt það auðvitað betur en ég. Þú ert
menntaður, en ég ekki, og ef til vill hefur þú
efni á að gera gys að slíku. Ég þekki einn mann,
sem drap svartan kött, og hann varð brjálaður.
Það er eitthvað alveg sérstakt við þennan kött
okkar“.
„Hann veit meira en við gerum“, sagði einn
hásetinn og hristi höfuðið. „Þegar þú — ég
meina við — sigldum niður skútuna, vissi kött-
urinn um það mörgum tímum áður. Hann lét
eins og villidýr".
„Sjáið bara veðrið, sem við höfum fengið —
sjáið bara ferðimar, sem við höfum farið, síðan
hann kom um borð“, sagði gamli maðurinn.
„Segið mér, að það sé tilviljun, ef ykkur sýnist,
en ég veit betur“.
Skipstjóri hikaði. Hann var hjátrúarfullur,
jafnvel af sjómanni að vera, og þessi veikleiki
hans var svo alkunnur, að hann var fenginn til
að hlusta á hverja draugasögu, sem sökum ótrú-
leika og staðfestingarskorts var hafnað af öðr-
um sérfræðingum á þessu sviði. Hann var eins
og bezta alfræðiorðabók hvað viðkom fyrirboð-
um, og draumaráðningar hans höfðu aflað hon-
um mikillar frægðar.
„Þetta er tómt rugl“, sagði hann og tvísté
órólega; „én þó vil ég einungis vera sanngjarn.
Ég er ekki hefnigjarn, og ætla ekki að leggja
hönd á hann sjálfur. Jói, bittu bara kolamola
við köttinn og fleygðu honum útbyrðis".
„Ekki að tala um“, sagði kokkurinn, sem fór
að dæmi Sams og lét fara um sig hroll. „Ekki
fyrir fulla fötu af gulli. Ég kæri mig ekki um
að verða fyrir aðsóknum".
„Páfagaukurinn er svolítið skárri núna“,
sagði einn hásetinn og notaði sér hikið. „Hann
er búinn að opna annað augað“.
„Jæja, ég vil einungis vera sanngjarn“, end-
urtók skipstjóri. „Ég ætla ekki að flana að
neinu, en, takið eftir því, ef páfagaukurinn
drepst, skal kötturinn fyrir borð“.
Gagnstætt öllum vonum var fuglinn enn á
lífi, þegar komið var til London, þó kokkurinn,
sem vegna aðstöðu sinnar hafði bezt samband
við káetuna, og var því orðin þýðingarmikil
persóna, tilkynnti mjög dvínandi mátt og versn-
andi skapsmuni. Hann var enn á lífi, en mjög
af honum dregið daginn, sem þeir áttu að láta
úr höfn; og klefabúar, sem bjuggust við hinu
versta, földu eftirlæti sitt í málningapkistunni
og ræddu horfurnar.
Ráðstefnan var trufluð af undarlegri hegðun
kokksins, sem farið hafði í land til að sækja
brauðbirgðir. Hann kom þarna miklu líkari
meðlim í leyni'félagi en auðmjúkum og gagn-
legum skipverja.
„Hvar er skipstjóri?" spurði hann hvíslandi
um leið og hann tók sér sæti á málningarkist-
unni með brauðsekkinn á hnjánum.
„f káetunni", sagði Sam og virti hann fyrir
sér með nokkurri vanþóknun. „Hvað er að,
kokksi ?“
„Hvað haldið þið, að ég hafi hérna?“ spurði
kokkurinn og klappaði á sekkinn.
Augljósa svarið var vitanlega brauð, en þar
sem vitað var, að kokkurinn hafði farið til að
kaupa það, og að hann myndi ekki spyrja svo
fávíslegrar spurningar, svaraði enginn.
„Hún kom yfir mig allt í einu“, sagði kokk-
urinn í æstum, hvíslandi tón. „Ég var rétt bú-
inn að kaupa brauðin og farinn út úr búðinni,
þegar ég sá stóran, svartan kött, lifandi eftir-
mynd okkar kisa, sitjandi á dyraþrepi. Ég stanz-
aði til að strjúka honum, og þá kom hún yfir
mig“.
„Þær gera það stundum", sagði einn hásetinn.
„Ég á ekki við það“, sagði kokkurinn af fyr-
irlitningu afburðamannsins. „Ég á við, að hug-
myndin kom. Ég segi við sjálfan mig: „Þú gætir
verið bróðir Satans gamla eftir útlitinu að
dæma; og ef skipstjóra langar að drepa kött,
látum það þá vera þig“, segi ég. Og þar með,
áður en hann hafði tíma til að signa sig, tók
206
VÍKINGUR