Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Blaðsíða 36

Og hún skammaðist sín fyrir hann. Það var þetta í
tilliti hennar, sem Alfred sá. Hann hafði vanið sig
á, að hugsa alltaf, áður en hann talaði, og það gerði
hann einnig núna. Þessvegna sagði hann ekkert. En
Rósa sagði:
„Mér sýnist, að þú munir ekki hafa góðan klæðskera.
Sjáðu bara áferðina á vesti Mr. Russels, hve vel það
fellur um mittið, og línurnar á buxunum hans. Auð-
vitað hefur þú ráð á að hafa jafngóðan klæðskera
og hann. Jakkinn þinn, já ég verð að segja það, hann
er hræðilegur — og hvernig þú setur altaf hné í
buxurnar þínar“.
Alfred mældi Mr. Russell frá hvirfli til ilja, jú
hann leit sannarlega vel út „Reglulega velútlítandi,
en ekki eins og ég“, sagði hann.
„Hann er óaðfinnanlega til fara, það er ekkert að
honum að finna — ekkert", sagði Rósa hátt. „En
annars, Alfred, er þetta ekki Ronny Russel, tennis-
leikarinn frægi? Það segir, fólkið, að hann eigi að
„Það á sjálfsagt vel við hann, — létt vinna", bætti
Alfred við.
„Létt vinna! Ég held satt að segja, að þú sért
afbrýðisamur", svaraði Rósa. „Ég var hálf reið þegar
hann kom og talaði við okkur í reyksalnum og ég hefði
getað orgað, þegar hann fór frá okkur, vegna framkomu
þinnar. Og þar eð við erum nú að tala um þetta“
sagði hún „þá vil ég óska þess, að þú komir þægilegar
og kurteislegar fram, en þú hefur gert hingað til. Mér
sýnast flestir meðfarþeganna vera allra bezta fólk
og ég veit, að þeir vilja gjarnan kynnast mér — okkur,
en einhvem veginn virðast þeir forðast þig. Til dæmis
hinn ágæti prófessor James, sem situr við okkar borð.
Hann er mjög skemmtilegur og viðfelldinn maður og
það fór vel á með okkur við borðið fyrst í stað, en
við morgunverðinn sendi hann mér augnatillit, sem
dró blóðið út í kinnar mínar og ég sá, að þú roðnaðir
líka. Síðan hefur hann beinlínis snúið við okkur baki.
Hann lítur ekki einu sinni til mín, hvað þá meira.
Hvernig stendur á því, að þú hagar þér svona einkenni-
lega Alfred?“
„Bið afsökunar" tautaði hann. „Fíflið sagði, að
mennirnir væru orðnir þrælar vélanna sinna. Ég
framleiði vélar og stjórna þeim lika. Hvers vegna
mátti ég ekki stríða honum dálítið?"
„En hversvegna að stríða honum?“, hrópaði Rósa.
„Það hljómar eitthvað svo tómlega. Þú áttir að hefja
viðræður og skýra þínar meiningar, Alfred. Ef þú
heldur þessum hætti, fer fólkið brátt að fyrirlíta þig.
Ef þú hefur þekkingu á vélum, hví ræddirðu ekki málið
við hann eins og almennilegur maður? Það, sem er verst
við þig, er að þú segir næstum aldrei neitt. Þú hefur
aldrei sagt mér fyrr, að þú framleiddir vélar!“
Alfred stóð upp. Hann gretti sig, þegar hann sá
frú Wedderburn stefna til þeirra. Frú Wedderburn
kinkaði kolli til Alfreds, en brosti blíðlega til Rósu.
„Ég var að hugsa um, hvort þið munduð vilja spila
við okkur bridge?“ spurði hún.
„Ó, hvað þér eruð hugsunarsamar frú, það viljum við
mjög gjarnan“, sagði Rósa.
Alfred tautaði afsökunarorð. „Ég spila ekki, held
að ég fái mér heldur göngutúr á þilfarinu og skoði mig
dálítið um“.
Þegar Alfred fór fram hjá þeim, brosti frú Wedder-
burn aftur til Rósu og sagði: Eiginlega vantar okkur
bara einn og vafalaust vill maðurinn yðar heldur —.
Hún hætti að hugsa um hann, en bauð Rósu með sér
að borðinu, þar sem hún átti ánægjulega kvöldstund
og tapaði hundrað krónum.
Alfred var engu síður ánægður, þar sem hann eyddi
kvöldinu í þeim hluta skipsins, sem báru yfirskriftir
eins og: „Aðeins fyrir skipsmenn", eða „Farþegum
bannaður aðgangur"!
„Hélt ekki, að það væri neitt skemmtilegt", tautaði
Alfred „en ef þú hefur áhuga fyrir því og langar til
að heyra — Nú! Hver er nú þetta?“ Hann var kominn
inn í klefann þeirra — Það var komið fram yfir mið-
nætti — og fann Rósu þar hálfsofandi í hvílu sinni.
„Ó, Alfred, hvar hefur þú verið? Ég var orðin hálf
hrædd um þig. Hvað hefur þú fengið á hendumar?“
„Skít!“ anzaði hann. „Ég hef verið að hugsa um
þetta, sem þú sagðir Rósa. Ég meina, að ég talaði
svo lítið og segi þér ekkert. Jæja, ég skal tala um þá
hluti, sem ég hefi þekkingu á. Ég hefi gengið um skip-
ið, það er stór járnkassi fullur af merkilegu drasli. Ég
býst ekki við, að þú hafir áhuga fyrir því. Allt er stórt
og margbrotið. Það er fullt af vélum, vörum og leiðsl-
um, frá siglutoppnum, niður í kjöl og frá stefni aftur
í skut. Þeir, sem stjórna því, þekkja starf sitt vel. Það
er ágætt, því að skipið er ekkert leikfang handa ungum
stúlkum".
Rósa brosti til Alfreds. „Að hugsa sér hvað þetta er
sniðugt, elskan“, sagði hún.
„Já“, sagði hann, „Það getur orðið það. Veiztu
annars, hvað akkeri er? Jæja, skipið hefur tvö akkeri,
og þau vega um átta tonn hvort og eru fest við hundrað
og tuttugu faðma keðju. Endi keðjunnar er festur
næstum niður í botni skipsins. Ef maður léti keðjuna
renna út, án þess að hemla henni með akkerisspilinu,
mundi hún renna á enda, þar eð dýpið hér er um
þúsund faðmar og skipið á fullri ferð. Ef keðjan slitn-
ar ekki, og ég er í vafa um það, rífur hún upp plötuna,
sem hún er fest í og síðan klussið og með því plötur
á bógnum, og fremsta hólfið myndi fyllast af vatni“.
„Ó! Alfred“, sagði Rósa, “það væri hræðilegt. Heldur
þú að þetta geti skeð? Mundi skipið þá sökkva?
„Ekki af þessu einu tilfelli, það mundi aðeins sökkva
nokkra þumlunga að framan, ef skilrúmið er þétt.
Láttu það ekki hræða þig. Áður en maður lætur akker-
ið falla, verður að losa klafana og losa hemlana á spil-
inu. Klafarnir eru á milli akkerisins og spilsins og
keðjan rennur á milli þeirra. Þeir eru losaðir með nokkr-
um handtökum og hemlarnir einnig og hérna hafa
þeir engan vaktmann á bakkanum".
Rósa lá á bakinu og stundi þungan.
„Hræði ég þig nokkuð?“ spurði Alfred.
„Þetta er alltof háfleygt", sagði Rósa og geispaði,
„en það er mjög skemmtilegt, elskan! Hugsaðu þér
bara, ef að akkerið félli, eins og þú segir. Ég hélt ekki,
að þú vissir svona mikið um þessa flóknu hluti“,
„Þetta er ekkert flókið. Bara það, sem hver verk-
fræðingur veit. Það, sem er reglulega flókið er, hvernig
skipinu er stjórnað. Enginn stýrir því. Stýrisvélin er
sjálfvirk og er stjórnað af áttavita. Það lítur enginn
á hann og það er undarlegt að sjá vélina aftur í, sem
214
VÍKINGUR