Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Blaðsíða 29

ég í hnakkadrambið á honum og stakk honum
ofan í pokann“.
„Hvað, innan um brauðin okkar?“ sagði sá,
er áður hafði gripið fram í , hneykslaður.
„Það er erfitt að gera sumum til hæfis“, sagði
kokkurinn innilega móðgaður.
„Skiptu þér ekki af honum, kokkur“, sagði
Sam hrifinn. „Þú ert hreinasti kjörgripur, það
ertu“.
„En auðvitað, ef einhver ykkar kann betra
ráð —“ sagði kokkurinn göfugmannlega.
„Enga vitleysu, kokksi“, sagði Sam; „upp
með báða kettina og berum þá saman“.
„Ruglið þeim ekki“, sagði kokkurinn aðvar-
andi; „því þið vitið aldrei hvor er hvor ef þið
gerið það“.
Hann opnaði pokann gætilega og dró upp
fangann, og þegar búið var að láta Satan lausan
úr haldi, voru dýrin vandlega borin saman.
„Þeir eru eins líkir og tveir kolamolar“, sagði
Sam hægt. „Nú getum við leikið laglega á þann
gamla. Ég verð að segja stýrimanni frá þessu,
hann mun njóta þess“.
„Það verður ekkert úr neinu, ef páfagaukur-
inn drepst ekki“, sagði bölsýnismaðurinn smá-
sálarlegi og hélt sér við efnið. „Öllu þessu brauði
spillt og tveir kettir um borð“.
„Skiptu þér ekkert af því, sem hann segir“,
sagði Sam; „þú ert afbragð, það ertu. Ég ætla
að gera nokkur göt á kistulok drengsins, og láta
Satan gamla þar. Þú hefur ekkert á móti því,
er það, Billy?“
„Vitanega ekki“, sögðu hinir hneykslaðir.
Þegar búið var að ráða málinu svona þægi-
lega til lykta, bjó Sam kistuna undir tilkomu
íbúans, sem var sannfærður um, að víkja ætti
sér úr vegi fyrir nýjum keppinaut og barðist
heiftarlega fyrir frelsinu.
„Komið nú með eitthvað þungt til þess að
láta ofan á hana“, sagði Sam, sem var búinn
að ganga úr skugga um, að lásinn var brotinn;
„og Bill, láttu nýja köttinn í málningarskápinn,
þangað til við förum, hann hefur heimþrá“.
Drengurinn hlýddi, og varaleikarinn var
hafður í ströngu varðhaldi, unz þeir voru komn-
ir úr höfn, og honum var hleypt út á þilfar,
þar sem nærri lá að hann lyki ævi sinni með
því að stökkva yfir borðstokkinn og beint í sjó-
inn. Um stund spígsporaði hann órólega um
þilfarið, svo hljóp hann aftur á skut og mjálm-
aði saknaðarfullt á eftir fæðingarborg sinni,
sem fjarlægðist æ meir.
„Hvað gengur að Satan gamla?“ sagði stýri-
maður, sem hafði verið trúað fyrir leyndarmál-
inu. „Hann virðist hafa þungar áhyggjur út
af einhverju".
„Hann skal hafa eitthvað þungt um hálsinn
áður langt líður“, sagði skipstjóri illilega.
Spádómur sá rættist um það bil þrem stund-
um síðar, þegar hann kom upp á þilfar og virti
þungbúinn fyrir sér ræfil af fugli, sem sökum
orðaforða síns hafði eitt sinn verið stolt og prjál
heimkynna sinna. Hann fleygði honum fyrir
borð, án þess að mæla orð, þreif síðan saklaus-
an köttinn, sem hafði fylgt honum eftir í þeirri
trú, að hádegisverður væri á næstu grösum,
náði síðan í hálfan múrstein og batt hann um
háls kettinum. Skipshöfnin, sem naut þessa
gamans með ágætum, rak upp hávært mótmæla-
hróp.
„Lævirkinn fær aldrei hans líka“, sagði Sam
hátíðlega. „Þessi köttur var heillavættur skips-
ins“.
„Ég skipti mér ekkei't af ykkar kerlingabók-
um“, sagði skipstjóri þjösnalega. „Ef þið viljið
hafa köttinn, þá farið og sækið hann“.
Að svo mæltu þeytti hann þessari meinleysis-
skepnu langar leiðir útbyrðis. Það heyrðist
skvamp, þegar hann kom í sjóinn, ein eða tvær
bólur stigu upp, og öllu var lokið.
„Þá er það búið og gert“, sagði skipstjóri
og fór.
Gamli maðurinn hristi höfuðið. „Þú drepur
ekki svartan kött fyrir ekki neitt“, sagði hann,
„taktu eftir orðum mínum, skipstjóri!“
Skipstjóri, sem var í illu skapi, tpk lítið mark
á þeim þá, en þau rifjuðust ljóslega upp fyrir
honum daginn eftir. Vindurinn hafði aukizt um
nóttina og regnið streymdi úr loftinu. Áhöfnin
var á þilfari í olíufötum, en niðri var drengur-
inn, sem nú var fangavörður, og reyndi að
fullnægja þörfum vanþakkláts fanga, þegar
kokkurinn leit þangað og sá með skelfingu, að
fanginn slapp upp úr hásetaklefanum. Hann
vék sér auðveldlega undan ákafri eftirför
drengsins og stefndi aftur í káetu. Rétt þegar
áhöfnin taldi hann glataðan, þreif Sam í hann,
og þrátt fyrir hávært mótmælamjálm, tróð hann
honum undir þvalan olíustakkinn sinn.
Við hávaðann sneri skipstjóri, sem hafði ver-
ið að tala við stýrimann, sér við eins og hann
hefði verið skotinn, og starði tryllingslega í
kringum sig.
„Dick“, sagði hann, „heyrir þú í ketti?“
„Ketti!“ sagði stýrimaður í furðutón.
„Mér fannst ég heyra það“, sagði skipstjóri
vandræðalega.
„lmyndun“, sagði Dick einbeittlega, í því sárt
og ámátlegt mjálm heyrðist undan stakki Sams.
„Héyrðir þú það, Sam?“ kallaði skipstjóri,
í því gamli maðurinn bjóst til að fara.
VIKINGUR
207