Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Blaðsíða 23

um varð ljóst, að hann hafði hlustað svo ákaft,
að hann hafði haldið niðri í sér andanum, unz
honum lá við köfnun. Þetta var honum þung-
bær opinberun, hann reis á fætur og gekk út á
mitt gólfið. En það er ekki þægilegt að ganga
í svarta myrkri; hann tók að þreifa fyrir sér,
fann þilið og fálmaði sig áfram meðfram því
út í horn, þar sem hann rakst hastarlega á
lampastæðið og felldi það með miklum hávaða.
Hann varð gramur. „Hvernig í fjandanum fór
ég að gleyma hvar það var!“ tautaði hann og
fálmaði sig áfram að arninum. „Ég verð að
lagfæra þetta“, sagði Jarette og þreifaði eftir
kertinu á gólfinu.
Hann kveikti þegar á því, og beindi strax
augunum að borðinu, þar sem allt var með
sömu ummerkjum og áður. Lampastæðið lá á
gólfinu, hann hafði gleymt að „lagfæra það“.
Hann skyggndist um allt herbergið og lýsti inn
í sérhvert horn, að lokum gekk hann að dyrun-
um og reyndi hurðina með því að snúa og toga
í húninn af öllu afli. Hún lét ekki undan, og
það virtist valda honum eins konar feginleik,
og hann lokaði henni meira að segja betur með
járnslá, sem hann hafði ekki tekið eftir áður.
Hann leit á úrið sitt. Það var hálftíu. Hann
bar það furðu lostinn upp að eyranu. Það var
ekki stanzað. Kertið var nú greinilega orðið
styttra. Hann slökkti aftur á því og setti það
á gólfið eins og áður.
Jarette leið ekki sem bezt, hann var óánægð-
ur með umhverfi sitt, og við sjálfan sig fyrir
að vera það. „Hvað hef ég að óttast?“ hugsaði
hann. „Þetta er hlægilegt og til skammar, ég
skal ekki vera slíkt fífl“. En hugrekki fæst
ekki með því að segja: „ég skal vera hugrakk-
ur“, né með því viðurkenna réttmæti þess. Því
meir sem Jarette fyrirleit sjálfan sig, því meiri
ástæðu veitti hann sjálfum sér til fyrirlitning-
ar, því meir sem hann fullvissaði sjálfan sig
um meinleysi hinna dauðu, því skelfilegra varð
ósamræmi tilfinninga hans. „Hvað!“ hrópaði
hann í angist sinni, „hvað! á ég, sem ekki á til
vott af hjátrú,— ég, sem hef enga trú á ódauð-
leika — ég, sem veit (og aldrei betur en nú)
að framhaldslíf er einungis óskadraumur — á
ég að tapa bæði veðmálinu, ærunni og sjálfs-
virðingunni, ef til vill vitinu, vegna þess, að
einhverjir villtir forfeður, sem bjuggu í hellum,
ímynduðu sér þá fíflalegu firru, að þeir dauðu
væru á ferli á næturþeli, að — greinilega, svo
eigi varð um villzt, heyrði Jarette að baki sér
létt, hægt fótatak; það var reglulegt og færð-
ist nær og nær!
IV.
Rétt fyrir dögum óku dr. Helberson og Harp-
er hægt eftir strætum norðurhluta borgarinnar
í vagni læknisins.
„Hefurðu enn sömu tröllatrúna á hugrekki
og einbeittni vinar þíns?“ sagði hann. „Held-
urðu, að ég hafi tapað veðmálinu?"
„Ég v e i t að þú hefur gert það“, svaraði hinn
með uppgerðaráherzlu.
„Jæja, svo sannarlega vona ég það.
Hann sagði það alvarlega, næstum hátíðlega.
Það var þögn í nokkrar mínútur.
„Harper“, sagði læknirinn og leit umhverfis
sig í gránandi morgunskímunni, „mér er ekki
rótt í skapi út af þessu. Ef mér hefði ekki gram-
izt, hversu fyrirlitlega vinur þinn tók efasemd-
um mínum um þrek hans, og sú kuldalega
ókurteisi hans, að leggja til, að líkið væri af
lækni, hefði ég ekki haldið áfram með þetta.
Hafi eitthvað komið fyrir, erum við búnir að
vera, eins og mér finnst við eiga skilið“.
„Hvað getur hafa komið fyrir? Jafnvel þó illa
tæki að líta út — sem ég er ekki vitund hræddur
um — þyrfti Mancher ekki annað en rísa upp
frá dauðum og skýra málið. Ef þetta hefði verið
ekta „eintak“ úr líkskurðarstofunni, væri öðru
máli að gegna“.
Mancher hafði staðið við loforð sitt. Hann
var „líkið“.
Dr. Helberson þagði lengi meðan vagninn
sniglaðist áfram eftir sama strætinu og þeir
höfðu ekið tvisvar eða þrisvar áður. Svo sagði
hann: „Jæja, við skulum vona, að Mancher hafi
borið sig sómasamlega að, hafi hann risið upp
frá dauðum. Mistök í því gætu orðið til að spilla
fyrir í stað þess að bæta úr“.
„Já“, sagði Harper, „Jarette myndi drepa
hann. En, læknir“, bætti hann við og leit á úrið
við birtu frá götuljósi, „klukkan er loksins að
verða fjögur“.
Eftir andartak stigu þeir út úr vagninum og
gengu rösklega að auða húsinu, þar sem Jarette
var lokaður inni í samræmi við skilyrði veð-
málsins. Þegar þeir nálguðust það, mættu þeir
hlaupandi manni.
„Getið þið sagt mér“, hrópaði hann og hægði
á sér, „hvar ég get náð í lækni?“
„Hvað er að?“ spurði Helberson kæruleysis-
lega.
„Farið og aðgætið það sjálfir", svaraði mað-
urinn og hljóp burt.
Þeir flýttu sér að húsinu og sáu nokkra menn
fara inn, auðsjáanlega mjög æsta. 1 sumum
íbúðunum í nágrenninu voru gluggar opnir og
fólk gægðist út, allir spyrjandi spurninga, sem
enginn virtist geta svarað. Beint fyrir framan
dyr hússins varpaði götuljós daufum, gulum
bjarma. Harper, sem nú var orðinn náfölur,
VÍKINGUR
201