Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1951, Blaðsíða 32

hef nokkurntíma séð. Ætlarðu að segja mér,
að þú sjáir ekki neitt, Sam?“
„Ég sé kassa, skipstjóri", sagði Sam, og tal-
aði hægt og gætilega, „með ryðguðum vírbönd-
um lafandi út frá sér. Það sýnist þér vera kött-
urinn, kannske".
„Sérð þú ekkert, kokkur?“ spurði skipstjóri
hvasst.
„Það getur verið ímyndun“, stamaði kokkur-
inn og leit undan, „en mér finnst eins og ég
sjái eitthvað dauft, þokukennt þarna. Ó, nú er
það horfið“.
„Nei, ekki aldeilis“, sagði skipstjóri. „Draug-
ur Satans situr þarna. Kassinn sýnist hafa dott-
ið ofan á skottið á honum. Það virðist sem hann
emji hroðalega“.
Áhöfnin gerði örvæntingarfulla tilraun til
að sýna það stig undrunar, sem hæfði slíkri
dásemd, en Satan vesalingurinn tók á öllu til
að losa skottið og bölvaði hástöfum á sínu máli.
Hversu lengi hinn hjátrúarfulli skipstjóri Læ-
virkjans hefði látið hann dúsa svona, verður
aldrei vitað, því rétt í þessu kom stýrimaður
upp og kom auga á hann, áður en hann hafði
áttað sig á hlutverki sínu í leiknum.
„Því í fjandanum takið þið ekki kassann ofan
af ræflinum“, kallaði hann og flýtti sér í áttina
að kassanum.
„Hvað, getur þú séð hann, Dick ?“ sagði skip-
stjóri með áherzlu, og lagði höndina á öxlina
á honum.
„Séð hann?“ hreytti stýrimaður út úr sér.
„Heldurðu að ég sé steinblindur. Hlustaðu á
vesalings skepnuna. Ég myndi — Ó!“
Hann tók eftir augnatilliti áhafnarinnar.
Fimm pör af augum töluðu einu máli og sögðu
öll greinilega „fífl“, og augu drengsins lýstu
tilfinningu, sem ekki verður tjáð í orðum.
Skipstjóri sneri sér að þeim, og nú tók smám
saman að renna upp fyrir honum Ijós. En hann
var ekki ánægður með það, svo hann vék sér
hastarlega að kokknum og krafðist meiri birtu.
Kokkurinn sagði það væri grín. Svo leiðrétti
hann sig og sagði það væri ekkert grín, svo
leiðrétti hann sig enn og varð óskiljanlegur.
Á meðan horfði skipstjóri ógnandi á hann, en
stýrimaður bjargaði Satan og slétti úr skottinu
á honum.
Það liðu fullar fimm mínútur, áður en skip-
stjóri skildi ástandið, hann virtist ekki botna
í því til fulls, fyrr en honum var sýnd kistan
með loftgötunum, þá hýrnaði yfir honum. Hann
þreif í hálsmálið á drengnum og heimtaði kað-
alspotta.
Með þessari viturlegu aðgerð var mjög svo
viðkvæmt mál til farsælla lykta leitt; aginn beið
enga hnekki, og áþreifanleg lexía um skaðsemi
blekkinga var veitt unglingi, sem var á þeim
aldri, að helzt mátti vona, að hann léti sér að
kenningu verða. En það var ekki nema að von-
um, að hann ofbyði á eftir ungum en þroska-
vænlegum orðaforða sínum í umtali sínu um
áhöfnina almennt, og Sam sérstaklega. En þeir
misvirtu það ekki við hann, en þegar hann
virtist ætla að ganga of langt, miðað við aldur,
héldu þeir skjóta ráðstefnu og þögguðu niður
í honum með aurum og brotnum vasahníf.
Ó. H. þýddi.
21D
VÍ K I N G U R