Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1957, Blaðsíða 2

meðferð segla, heldur eijmig á veðurskilyrðum og
duttlungum vindanna og áhrifum þeirra á stjórn
skipsins í heild.
Vegna trúboðsstarfs síns og sem talsmaður
hinna nýju kristilegu kenninga eignaðist Páll
marga bitra andstæðinga úr hópi þeirra, sem
áður höfðu verið skoðanabræður hans. Hann var
ofsóttur og hrjáður af kynbræðrum sínum, Gyð-
ingunum, sem stöðugt sátu um líf hans og ákærðu
hann fyrir rómverskum embættismönnum og
kröfðust þess, að hann yrði dæmdur til dauða.
En Páll var tekinn höndum af Rómverjum og
hafður í haldi, eða öllu heldur gæzluvarðhaldi í
tvö ár í borginni Cæsareu á strönd Israel. I þessari
borg, sem reist var af Heródesi hinum mikla ár-
ið 32 f. Krist, hafði hinn rómverski landstjóri
aðsetur. Framjni fyrir iandstjói’a þessum, er Felix
hét, og síðar eftirmanni hans, Festusi, varði Páll
mál sitt af miklum hyggindum og virðuleik og
notaði hinn rómverska borgarai’étt sinn til þess
að krefjast þess, að mál sitt yi’ði lagt fyrir sjálf-
an keisarann í Róm, og samþykkti Festus að
senda hann þangað. Á þetta féllst einnig Agrippa
konungur í Júdeu, því hvorki hann né Festus
gátu séð, að hann hefði brotið í nokkru gegn róm-
verskum lögum eða drýgt neinn glæp gegn Gyð-
ingum, sem réttlætti það, að hann yrði sakfelld-
ur eða gæti kostað hann lífið. Rómverskir em-
bættismenn lítu hins vegar svo á, að trúmála-
deilur Gyðinga væri nokkuð, sem þeim kæmi ekki
við og hefðu engan áhuga fyrir. Með því að senda
Pál til keisarans, losnuðu þeir sjálfir við að taka
ákvöi’ðun í flóknu og leiðinlegu máli, sem valdið
hafði miklu umróti í hugum fólksins í þessu landi,
sem þeir áttu að stjórna.
í höfninni lá einmitt skip frá Adi’amyttium. Það
var fremur lítið skip, sem notað var til strand-
ferða við strendur Litlu-Asíu. Um boi’ð í þetta
skip var Páll fluttur úr fangelsi því, þar sem
hann var hafður í haldi, ásamt öðrum föngum,
og rómverskum höfuðsmanni falið að gæta hans.
Þessi maður hét Julius. Hann var hundraðshöfð-
ingi, þ. e. í'éð fyrir hersveit, er í voru 100 manns,
en 60 slíkar hundrað manna sveitir þurfti í eitt
hinna fi-ægu í’ómversku herfyikja. Eins og áður
var Lúkas með Páli á þessai’i ferð, og honum
eigum vér að þakka þessa frásögn. Julius, hundi’-
aðshöfðingi fór vel með Pál og veitti honum nokk-
urt fi'elsi, þó voru fjöti’ar felldir á hendur hon-
um, eins og annarra fanga á þeim tímum.
Ferðin frá Sýrlandi til Rómaborgar var, á þeim
árum, engin skyndifei’ð. Þá þekktust ekki beinar
áætlunarferðir, menn urðu að leita eftir fari með
skipum, sem buðust af tilviljun. Oft urðu menn
að fai’a langa króka með ströndum fram eða frá
einni eyju til annai’ar, þar sem menn hliðruðu
sér hjá að sigla út á í’úmsjó. Venja var að skipta
um skip á leiðinni og komast þannig fljótar í átt-
ina til ákvörðunarstaðarins. Slíkar ferðir gátu þó
tekið langan tíma, ekki sízt ef einhver óhöpp
komu fyrir, eins og hér er lýst, svo sem stormar,
sjóskaðar eða strönd. Fyrst lá leiðin til Sidon
á strönd Fönikiu. Þar hitti Páll gamla vini, sem
hann fékk leyfi til að heimsækja. Þaðan var hald-
ið til Kýpur, og farið með ströndum, þar eð vind-
ur var andstæður. Frá Kýpur var tekin stefna
þvei’t yfir hafið til stranda Litlu-Asíu, og síðan
haldið með ströndum fram til bæjai’ins Mýru í
Líkíu. Þar var fyrir skip frá Alexandríu, sem
sigla átti til Ítalíu. Þetta var eitt af hinum möi'gu
skipum, sem á hverju sumri önnuðust kornflutn-
inga til Rómaborgar frá Egyptalandi. Þetta voru
stór, rúmgóð, en fi’emur þunglamaleg skip, allt
að 50 m. á lengd, 7—8 m. á bi-eidd, en hæð lest-
arrúms 9—10 m. Þetta voru eingöngu seglskip,
þar sem þau voi’u of þung, til þess að knýja þau
áfram á árum. I logni voru þau dregin, — þó
mjög hægt, — af skipsbátnum, sem annai's var
hafður í eftirdragi, en var tekinn á þilfar í stoi’m-
um og sjógangi. Með einu slíku skipi tók Julius,
hundi-aðshöfðingi, sér far með fangahóp sinn.
Eftir mai’gi-a daga trega siglingu náði skipið
loks til Knidos, þar sem gyðjan Venus átti í forn-
öld frægt musteri, en vegna storms var ekki unnt
að ganga þar á land. Var nú tekin stefna til suð-
vesturs og haldið til Krít-eyjar og beitt meðfram
henni með mestu ei’fiðismunum og komist á stað
einn er Góðhafnir kallast, í nánd við boi’gina
Laseu. Nú var tekið mjög að hausta og siglingar,
með hinum litlu skipum, sem þá tíðkuðust, orðnar
hættulegar.
Páll, sem hafði áður frá fyrri fei’ðum sínum
öðlast mikla reynslu í sjómennsku, vai-aði mjög
við því að halda sjófei’ðinni áfram. Hann lagði
á það mikla áhei’zlu við skipstjói’a og stýrimann,
að ef ferðinni yi’ði haldið áfram, væri hætta á
hrakningum og miklu tjóni, — ekki aðeins á
skipi og fai'mi, — heldur einnig fyrir líf skips-
hafnarinnar. En Júlíus trúði betur skipstjói’a og
stýrimanni en því sem Páll sagði. Hann væi’i
ekki reyndur sjómaður, heldur aðeins farþegi!
Og þar sem höfnin var heldur ekki vel löguð til
vetrarlegu, varð það að ráði að halda ferð-
inni áfram og reyna að ná til annardar
hafnar, er var 40 sjómílum vestar og hafa þar
vetrarlegu, en á þessum árstíma var þar gott hlé
fyrir suðvestlægum og norðvestlægum vindum.
Og þar eð nú hægur sunnanvindur kom á, hugð-
ust þeir ná þangað með auðveldu móti. Voru því
akkei'i dregin upp sem skjótast og siglt með Krít
nálægt landi.
En áður en langt leið, skall á norðaustan stoi'm-
ur, hinn svokallaði „Evralvilo“, varð brátt ekki
við neitt ráðið og tók skipið að reka. 1 hlé við litla
eyju, er Klauda heitir, tókst með mestu erfiðis-
munum að bjarga skipsbátnum og draga hann
upp og leggja sti’engi um skipið, til þess að styrkja
það. En af ótta við það, að þá myndi reka yfir
202