Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1957, Side 3

á grynníngamar í Syrtuflóa við norðurströnd
Afríku, felldu þeir segl öll, sem heldur var ekki
hægt að nota í slíku veðri, og létu reka. En næsta
dag var enn ofsa veður og varð þá að kasta út
öllum þilfarsfarmi, til þess að létta skipið og á
þriðja degi hjuggu skipsmenn niður reiða skips-
ins og köstuðu honum fyrir borð með eigin hönd-
um, til þess að skipið skyldi haldast á kjölnum.
I marga daga sást hvorki til sólar né stjarna og
ekkert lát varð á hinum æðisgengna veðurofsa.
Var þetta sannkallað stórvirki og hafði skips-
höfnin gefið upp alla von, að þeir kæmust lífs af.
Þeir sem á skipinu voru voru svo langt leiddir
af hræðslu, ofþreytu og sjóveiki og svo uppgefnir
og vonlausir, að þeir höfðu ekki neytt matar í
marga daga. En þá stóð Páll upp og ávarpaði skips-
höfnina og sagði: „Góðir menn! Þér hefðuð átt
að hlýða mér og leggja ekki út frá Krít, og komast
hjá hrakningum þessum og tjóni. En nú ræð ég
yður, að þér séuð með öruggum huga, því að eng-
inn yðar mun lífi týna, en skipið mun farast;
því að á þessari nóttu stóð hjá mér engill þess
Guðs, sem ég tilheyri, sem ég þjóna, og mælti:
Vertu óhræddur, Páll, fyrir keisarann átt þú
að koma; og sjá, Guð hefur náðarsamlegast gefið
þér alla þá, sem með þér eru á sjóferðinni. Verið
því menn með öruggum huga, því að' ég treysti
Guði, að svo muni fara, sem við mig hefur verið
mælt. En oss hlýtur að bera upp á einhverja ey“.
f fjórtán daga hafði þetta litla skip verið að
hrekjast á hinum æstu öldum Adriahafsins, þeg-
ar hásetarnir urðu þess varir, um miðnæturs skeið,
að skipið var að nálgast land. Þá vörpuðu þeir
botnsökku og fundu 20 faðma dýpi og litlu síðar
15 faðma dýpi. Þar sem þeir óttuðust, að skipið
kynni að berast upp á grynningar, köstuðu þeir
út fjórum akkerum úr skutnum, og biðu þess með
mikilli eftirvæntingu, að dagur rynni. En háset-
arnir, sem vildu komast burt af skipinu, létu bát-
inn síga niður undir því yfirskini, að þeir vildu
koma akkerunum út, einng úr framstafninum. Þá
sagði Páll við hermennina og hundraðshöfðingj-
ann, að ef hásetarnir yrðu ekki kyrrir í skipinu,
væri engin von, að þeir kæmust lífs af. Hermenn-
irnir hjuggu nú á festar bátsins og létu hann falla
í sjóinn og rak hann burt. En meðan hinir að-
þrengdu sæfarendur biðu þess að birti af degi,
hvatti Páll alla til þess að neyta matar sér til
hressingar Sjálfur gaf hann fordæmi með því
að neyta brauðs, eftir að hafa gjört þakkir til
Guðs í augsýn allra. Hresstust nú allir og tóku
að matast. Þegar menn höfðu etið sig metta, tóku
þeir til að létta skipið ög kasta korninu í sjóinn.
Þegar dagur rann, sáu þeir land, sem enginn
bar kennsl á. En þá komu þeir auga á vík eina
með fjöru, og réðu þeir af að halda þangað skip-
inu, ef unnt væri að renna skipinu þar á land.
Losuðu þeir nú um akkerin og leystu stýrisbönd-
m. Eftir að hafa dregið upp ráseglið reyndu þeir
að ná til fjörunnar. En áður en það tækist lenti
skipið á rifi og rann sjór inn í það frá báðum
hliðum. Að framan stóð skipið fast og hrærðist
hvergi, en skuturinn tók þegar að liðast sundur
í hafrótinu. Hermennirnir ætluðu að drepa fang-
ana, af ótta við það, að einhverjir þeirra kynnu
að komast undan á sundi. En Júlíus hundraðshöfð-
ingi, sem vildi forða Páli, aftraði fyrirætlun
þeirra, að fremja slíkt ódæði. Fyrirskipaði hann
þeim, sem syndir væru, að kasta sér í sjóinn og
freista þess að ná landi, en hinum skipaði hann
að reyna að bjarga sér á plönkum eða öðru rek-
aldi úr skipinu. Og þannig tókst öllum, sem á
skipinu voru, 276 manns, að komast heilu og
höldnu til lands.
Af því sem síðar gerðist á þessu merkilega
ferðalagi verður að nægja að nefna það eitt, að
eftir þriggja mánaða dvöl á Möltu og vel búnir
undir það, sem eftir var ferðarinnar, héldu þeir
brott frá eynni á öðru skipi frá Alexandríu, sem
hafði haft þar vetrarlegu. Var skip þetta með
merki Tvíburanna (Castor og Pollux), sem af
grískum og rómverskum sjómönnum voru dýrk-
aðir sem verndarguðir allra sæfarenda. Eftir
að hafa dvalið þrjá daga á Sýrakúsu á Sikeley,
var siglt í kring og komið til Regium við Mess-
inasund og þaðan haldið til Rómaborgar með
vikudvöl í Puteoli. Hafði þá öll ferðin staðið í
6 mánuði, frá miðjum ágúst til miðs febrúar.
í Róm fékk Páll leyfi til þess að búa út af fyrir
sig, ásamt hermanninum, sem gætti hans. 1 full
tvö ár var honum haldið í tiltölulega frjálsu varð-
haldi, þar sem hann gat tekið á móti öllum, sem
vildu heimsækja hann. Þar naut hann fullkomins
frelsis, án hinna minnstu hindrana, til þess að
boða Guðs orð og fræða þá, sem til hans komu
um Frelsarann. Hann virðist hafa unnið mál sitt
fyrir dómstóli keisarans; því síðar fór hann í
hina síðustu ferð sína, og að þessu sinni lá leiðin
til Spánar. Eftir að hann kom aftur úr þessari
ferð var honum aftur varpað í fangelsi og leið,
ásamt öðrum kristnum mönnum, píslarvættis-
dauða í hinum grimmúðlegu og blóðugu ofsókn
Nerós keisara.
Þýtt: Sr. óskar J. Þorláksson.
203