Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1957, Blaðsíða 16

VIDBURÐARÍK SJQFERÐ
♦
EFTIR SIGURÐ SUMÆRLIÐASON
Að lokinni snurpunótai’síldarvertíðinni haustið
1913, um 20. september, var ég látinn fara til
Austfjarða á gufuskipinu Súlan í flutningaferðir.
Fyrst tók ég á Akureyri í skipið hjá verzlun Ottó
Tuliniusar næstum því fullfermi af fullum stein-
olíufötum og öðrum vörum, sem við fluttum til
Eskifjarðar. Bar ekkert markvert við í þeirri
ferð, annað en það, að þegar ég sigldi út Eyja-
fjörð í logni snemma morguns fyrir Gjörgana,
þá var þar fullur sjór af síld á stóru svæði, sem
óð þar í stórum torfum, þó öll síldarskip væru
hætt veiðum. Svo á Eskifirði tókum við vöruslatta
í skipið hjá verzlun Þórarins Tuliniusar, sem Jón
Árnason var þá verzlunarstjóri fyrir og fórum
með hann til Homafjarðar. Þar áttum við að
bíða eftir kjöttunnum og gærum meðan slátur-
tíðin stóð yfir og fara með fullfermi af þessum
haustvörum til verzlunar Þórarins Tuliniusar á
Eskifirði. Ferðin til Hornafjarðar gekk slysa-
laust. Hafnsögumaðurinn á Hornafirði, sem þá
var Björn Sigmundsson leiðbeindi okkur inn á
Innri höfnina í Hornafirði og lagði skipinu þar
fyrir eitt anker og um 2 lengdir af keðju. í þessu
legufæri snerist skipið eftir því sem strauma-
skiptin urðu í Hornaf jarðarósnum, því vindáttin
hafði ekkert að segja, straumurinn réði þar öllu,
fór með skipið móti vindáttinni mátti segja eins
og logn væri, þó vindur væri allhvass. Þegar
straumur er fullharðnaður fer hann í stórstraum
upp í 6 mílna hraða og ég veit dæmi þess að
hann kemst upp í 8 mílna hraða ef vindur stendur
með honum.
Ég hafði aldrei komið til Hornafjarðar áður.
Þarna biðum við eftir sláturafurðunum að mig
minnir mikið á aðra viku. Vörunum var skipað
fram í skipið í smáslöttum jafnóðum og þær
féllu til.
Á skipið var lögskráð 6 manna áhöfn og ég sá
sjöundi. Voru tveir af þessum mönnum lögskráð-
ir stýrimenn, fyrsti og annar stýrimaður. Var
þetta heppni fyrir okkur að tveir stýrimenn skildu
vera lögskráðir á skipið, eftir því sem atburðarás
skipsins varð seinna.
Flesta daga meðan við biðum eftir farminum
fór ég í land og fyrsti vélstjóri okkur til afþrey-
ingar og til að stytta tímann. Hægviðri var flesta
daga meðan við biðum þarna.
Við fréttum, að allmikið mundi vera af rauð-
sprettu í Ósnum, en enginn af landfólkinu mátti
vera að sinna því, allir höfðu nóg að starfa annað
í sláturtíðinni. Við fengum okkur því lánaða fyrir-
dráttarnót og fórum með hana á skipsbátnum
til að draga fyrir rauðsprettu í Ósnum með leyfi
landeiganda. Tókum við 3 drætti á þeim stöðum
í Ósnum, þar sem okkur var sagt að bezt mundi
vera til fanga. Fengum við 1 þessum þremur
dráttum um 3 tunnur af rauðsprettu. Hún var
heldur smá.' Létum við okkur það nægja og höfð-
um við nú flesta daga steikta rauðsprettu á borð-
um til miðdegisverðar, sem var náttúriega ágæt-
lega ljúffengur matur, þó heldur væri hún bragð-
daufari en rauðspretta úr sjó.
Á laugardegi seint var búið að fullferma skipið
eins og hægt var í það að koma af kjöttunnum
og gærum og hálffullt dekkið líka með kjöttunn-
um. Um morguninn snemma ætluðum við að sigla
með farminn til Eskifjarðar og átti hafnsögu-
maðurinn að taka okkur úr Hornafjarðarósnum.
Klukkan 6 um kvöldið fór ég í land til að undir-
skrifa og sækja framskrár. Bað fyrsti vélstjóri
mig um leyfi til að fara í land og leyfði ég það,
en jafnsnemma fer 1. stýrimaður ofan í bátinn
til okkar og þótti mér það miður, en lét það þó
afskiptaiaust. Hásetinn reri okkur í land á skips-
bátnum og átti að sækja okkur aftur í land um
9 leytið um kvöldið. — Logn var þegar við fór-
um í land, en þungbúið loft. Loftvogin var að-
eins að byrja að falla, en stóð annars vel. Skipið.
lá við sömu legufæri, þungt anker og 30 faðma
eða 2 lengdir af góðri keðju. Við höfðum í nokkur
skipti um liggjanda spilað upp keðjuna til að
vita hvort ankerið væri klárt.
Rétt eftir að ég kom í land undirskrifaði ég
farmskrárnar hjá Þórhalli kaupmanni Daníels-
syni, sem var eigandi og sendandi farmsins. Þegar
því var lokið, bauð Þórhallur kaupmaður mér
og þeim sem voru í landi af skipshöfn Súlunnar
inn til að fá kaffi, og að því loknu vildi Þórhallur
endilega að við slæðum í spil. Meðal gesta hjá
Þórhalli voru Þorleifur Jónsson alþingismaður í
Hólum, sem var þá hreppstjóri Hornfirðinga og
Björn Sigmundsson hafnsögumaður. Þegar við
vorum búnir að sitja um klukkustund við spilin,
veitti ég því eftirtekt að það var farið að heyr-
ast talsvert vindhljóð á íveruhúsinu, sem við vor-
um að spila í, og sagði ég að bezt væri að líta eftir
veðrinu og að líkindum fá okkur flutta um borð
í súluna. Þegar við komum út var komið meira
norðan hvassviðri en okkur hafði grunað. Þór-
hallur átti 10 tonna mótorbát, bað ég strax Þór-
hall að lána okkur bátinn. Var það strax auð-
fengið og ætlaði Björn Sigmundsson, vélamað-
urinn og einn til viðbótar að fara með okkur.
En á meðan var verið að hita upp vélina hvessti
svo, að Björn áleit ekki lengur fært fram í Súl-
una á mótorbátnum, var þó hliðarvindur báðar
216