Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1957, Blaðsíða 18

urnar út af Seley. Lét ég manninn frá Geir gefa
skipstjóranum á Geir signalmerki um það. Vor-
um við komnir þarna í mjög krappan straum og
grunnsjó. Var skipstjórinn á Geir fljótur að
beygja fram frá brotinu. Sagði hann mér á Eski-
firði að hann hefði óttast mjög að hann mundi
missa okkur aftan úr, því mjög braut þarna sjór-
inn á skipunum, þó enn meir á Geir, sem allur
var í hálfgerðu kafi, því ekki vantaði hann kraft-
inn áfram. Súlan varði sig miklu betur, þó hlaðin
væri. Er hún ágætis sjóskip.
Frá Eskifirði til Reykjavíkur fengum við gott
veður að Reykjanesi, en norðanrok inn Faxa-
bugtina. Ekki var að sjá að við drægjum mikið
úr ferðinni á Geir þó við hengjum aftan í hon-
um. Var skrúfan á honum gerð til dráttar. Inn
bugtina lá Geir undir áföllum, en við vorum
ofan á hverri báru og börðum sjóinn eins og ill-
hveli, og illa lét Súlan, því að nú var hún skrall-
tóm.
Þegar til Reykjavíkur kom, var Súlan tekin
upp í dráttarbrautina þar. Var hún tekin í ræki-
lega .skoðun út af strandinu, og síðan byrjað að
, gera við hana. Vegna tsrandsins fékk skipið nýj-
ar kjalsíður Va tommu þykkari en þær sem í
voru, líka til að styrkja kjölinn í skipinu. Einnig
fékk skipið nýtt spil fyrir það sem í var, líka
vegna strandsins. Skoðunarmennirnir dæmdu
að spilið hefði verið ofreynt þegar verið var að
hífa skipið út af grunninu.
Við viðgerðina kom fram trémaur í stjórn-
borðskinnung skipsins fyrir ofan sjó. Voru bönd
og byrðingur skipsins meira og minna upptærð-
ur þarna á stórum parti. Var þetta eins og gróft
þurrt mél viðkomu, sem var hægt að sópa lausu
í burtu. Varð eigandi skipsins algjörlega að borga
þessa viðgerð.
Efni í böndin, sem voru um 10 tommur á kant,
keypti ég að mestu leyti hjá milljónafélaginu í
Viðey, sem þá var að verða gjaldþrota eða litlu
síðar. Voru það ferköntuð tré úr rauðfuru, 14
tommur á kant. Voru þessi tré afgangur af
bryggjuviði. Kostaði rúma 1 krónu kúbikfetið í
þessum fallegu trjám, en mundi kosta núna rúm-
ar 56 krónur. Efni í byrðinginn, sem var fura
33/2 tomma á þykkt, keypti ég hjá Slippfélaginu.
Ég var fyrir hönd eigenda skipsins umsjón-
armaður þeirra um veturinn meðan viðgerð skips-
ins stóð yfir. Var ég því í Reykjavík þenna vetur.
Tvennu vil ég segja frá, sem viðkom þessu um-
sjónarstarfi mínu.
Súlan var allan veturinn upp í dráttarbraut-
inni 0g var flesta daga eitthvað verið að vinna
við hana, 3 og 4 menn í einu. Sá Eyjólfur Gísla-
son, ágætis skipasmiður, að mestu leyti um við-
gerðina undir umsjón Ellingsen.
Súlan var víst lengsta skipið, sem þá hafði
verið tekið upp í dráttarbrautina. Varð því í sam-
bandi við það að steypa einn viðbótargarð fyrir
ofan efsta garðinn, svo Súlan gæti líka staðið
á honum, þegar hún var færð til hliðar af braut-
inni. Vinnan og efnið við að búa þennan garð
færði Ellingsen á viðgerðarreikning Súlunnar.
Þetta vildi ég ekki viðurkenna. Lögfræðilegur
ráðamaður minn var Axel Tulinius sýslumaður,
sem þá átti heima í Reykjavík, bróðir Ottó Tul-
iniusar. Þegar ég hafði skýrt honum frá þessu
með viðbótargarðinn kærði hann þetta fyrir Slipp-
stjórninni og kallaði hún saman stjórnarfund.
Var ég og Ellingsen mættir þar til andsvara.
Lauk þeim fundi svo, að viðbótargarðurinn var
strikaður út úr viðgerðarreikning Súlunnar. —
I annað skipti stóð uppi á vagninum til viðgerð-
ar samtímis Súlunni stór' þrímöstruð frönsk
skonnorta. Var verið að hita í svitakistunni 4
tonrniu eikarkjalsíðuplanka, sem átti að fara í
frönsku skonnortuna; við áttum samtímis inni í
svitakistunni 3y% tommu, fleiri en einn furu-
planka, sem áttu að fara í byrðinginn á Súlunni.
Nú þoldu furuplankarnir ekki eins mikinn hita.
Þegar Eyjólfur ætlaði að láta taka byrðingsplanka
Súlunnar út úr svitakistunni, neitaði Ellingsen
að opna kistuna fyrr en eikarplankinn væri orð-
inn nógu heitur, án þess að hafa látið Eyjólf vita
um það áður. Þetta þýddi það, eftir því sem Eyj-
ólfur sagði mér, að allir piankarnir sem inni í
svitakistuni væru og ættu að fara í byrðing Súl-
unnar, yrðu ónýtir vegna afhitunar. Lét ég Elling-
sen vita um þetta, og sagði honum að Súlan borg-
aði ekki þá planka sem ónýtir yrðu eða vinnu
við að tegla þá til. Tveir af byrðingsplönkum
Súlunnar, sem inni í svitakistunni voru, sprungu
þegar þeir kólnuðu á byrðing hennar. Þessa planka
lét Ellingsen færa á viðgerðarreikning Súlunnar.
— Ég hafði leyfi til að skoða daglega það sem
var fært inn í viðgerðarreikning hennar. Ég
sagði Ellingsen að ef hann léti ekki færa þessa
tvo planka til baka úr viðgerðarreikning Súlunn-
ar, mundi ég biðja Axel Tulinius að kæra það
fyrir slippstjórninni. Plankarnir voru færðir til
baka án þess að til þess kæmi.
Ég vil taka fx-am, að þi-átt fyrir þetta sem ég
hef nú sagt um Ellingsen, þá féll mér í alla staði
ágætlega við hann. Hann var glaður og skemmti-
legur maður í allri framkomu og bráðduglegur
í starfi sínu. — Seinna, eftir að hann fór að
verzla fyrir eigin reikning, átti ég nokkrum sinn-
um viðskipti við hann, var hann mér þá hjálp-
legur og mjög lipur á allan hátt, svo á betra varð
ekki kosið.
Seint í apríl 1914 var viðgerð Súlunnar lokið.
Tók ég þá í hana fullfei-mi fi*á Reykjavík til Ak-
ureyrar. Gekk sú ferð slysaiaust.
Lýk ég svo hér að segja frá þessari löngu og
viðburðaríku sjófei’ð, sem mátti segja að stæði
yfir í í'úmt hálft ár.
218