Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1962, Blaðsíða 5
um élum. Tókst 1. vélstjóra þó
að ná sambandi við varðskip,
síðan hafði hann samband við
Tröllafoss, sem kvaðst mundu
fara til hans. En á daginn kom,
að Þór var næstur og ákveðið
að hann færi til hjálpar.
Stóð í sjó upp í mitti og stýrði.
Annar vélstjóri stóð í dyrum
kortaklefans og stýrði skipinu.
Stóð hann þar öðru hverju í
sjó upp í mitti. Annars staðar
var hvergi stætt á stjómpalli.
Allir voru mennirnir hlífðar-
fatalausir.
1. vélstjóri kvað hnútinn hafa
verið það snöggan, að í korta-
klefa, sem var opinn, þegar að
var komið, var lítill sjór. Pakk-
ar, er þar voru geymdir, voru
þurrir. Sjór kom enginn í skip-
ið, nema lítils háttar niður um
loftventla í vélarrúmið, þegar
skipið lá á hliðinni.
Matsveinninn gegndi störfum
vélstjóra á leið til lands. Þegar
skipið fékk brotsjóinn, fékk það
mikla slagsíðu,, því farmur þess,
sem var lýsi í tunnum, hafði
kastast til í lestinni.
Sama skipshöfn í U ár.
Mótorbáturinn Dofri frá Pat-
reksfirði fékk vitneskju um, að
Særún hefði orðið fyrir áfalli
um kl. 8,30 og lagði þegar af
stað til aðstoðar. Særún hafði
þá lónað af stað í áttina hingað
og var komin inn á Patreks-
fjarðarmynni, er Dofra bar að
og skömmu síðar Þór, sem tók
Særúnu í tog, eftir að hafa sent
þrjá menn um borð í gúmmíbát,.
samkv. ósk skipshafnar á Sæ-
rúnu. Skipin komu svo inn til
Patreksfjarðar kl. 12,20.
Særún er 140 lestir að stærð,
byggð 1919. Eigandi er Einar
Guðfinnsson í Bolungarvík og
hefur skipið verið í vöruflutn-
ingum milli Reykjavíkur og
Vestfjarða í nokkur ár. Áður
hét það Sigríður og var línu-
veiðari.
Þannig- leit stjómpaUurinn á Særúnu út eftir áfallið.
Sama skipshöfn hefur verið á
skipinu óslitið s. 1. 4 ár. Frétt
þessi er mikil harmafregn, ekki
eingöngu aðstandendum þeirra
sem hér fórust, heldur mun svo
vera um alla Vestfirði og víðar,
þar sem skipshöfnin hefur ver-
ið einstaklega farsæl og vinsæl.
Hugleiðingar uml
öryggismál og afreli
Framhald af bls. 43
sem leggjast á huga lands-
manna, vegna þeirra slysa, sem
skeð hafa, lýsir ljómi af afreki
þein-a manna, sem báru gæfu
til að bjarga á síðustu stundu
tugum hraustra drengja.
Nöfn Bjarna Ingimarssonar,
skipstjóra á Júpiter og Krist-
jáns Rögnvaldssonar, skipstjóra
á Elliða og þá Halldórs Hall-
dórssonar,, skipstjóra á Júní,
bera hátt og eru íslenzkri sjó-
mannastétt fagurt vitni.
Þá væri óviðeigandi að gleyma
loftskeytamanninum á Elliða,
Birgi Óskarssyni. — Þeir voru
margir í landi, sem hlustuðu á
viðskipti hans í talstöðinni á
hættunnar stund. Öllum bar
saman um, að hann hefði verið
eins rólegur og ekkert væri að
ske, utan venjuleg viðskipti. Það
er og verður heiður fyrir loft-
skeytamannastéttina að eiga
slíka menn, og nafni hans verð-
ur ekki gleymt.
Drjúgan þátt í þeim afrekum,
sem minnistæð eru, á björgun-
arsveitin í Vík í Mýrdal, sem
braust yfir ófærar ár og illfæra
sanda til þess að koma nauð-
stöddum skipverjum á mb. Haf-
þóri til bjargar. Þar var einnig
unnið afrek, sem ekki mun held-
ur gleymast.
Sú karlmennska og yfirlætis-
leysi, sem þessir menn og ef-
laust fleiri, sýndu á augnabliki
geigvænlegrar hættu,, mun verða
sígildur mælikvarði á þá beztu
arfleifð, sem íslenzkir sjómenn
hafa tileinkað sér gegnum þá
hörðu lífsbaráttu, sem forfeður
þeirra háðu, oft við önnur og
jafnvel verri skilyrði.
VÍKINGUE
45