Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1962, Blaðsíða 16

sem við geymdum okkur brást, þandist ekki út
nema hálfur. önnur þrýstiloftsflaskan var óvirk.
Nú héldu margir að öll von væri úti. Samt kom
ekkert fum á mannskapinn og voru menn rólegir
eftir sem áður.
Loks sáum við Júpiter bregða fyrir, en hann
hvarf okkur aftur í sortann. kom í ljós aftur og
nú rann upp úrslitastundin. — Kristján skaut og
hitti.
Við létum reka frá skipinu í bátnum, sem
Júpiter sendi okkur. Þegar við fórum um borð
í hann, lá Elliði mikið til á hliðinni og það var
nokkrum erfiðleikum bundið að príla upp á síð-
una, en niður hana gátum við rennt okkur með
aðstoð kaðals úr bátnum,, sem bundinn var í
rekkverkið á keisnum. Þegar Kristján skipstjóri
fór frá borði,, síðastur manna, gekk hann á lá-
réttri síðunni.
Þar fór gott skip.
Það var þröngt fyrir 26 menn að kúldrast í
18. manna báti,, en þröngt mega sáttir sitja og
lágum við hver á öðrum. Við vorum lengi að
komast frá skipinu, því að það rak hratt með
okkur. Við vorum komnir rétt aftur fyrir það,
þegar það endastakk sér í djúpið. Þar fór gott
skip.__Ég held að við höfum verið 15—20 mín.
í bátnum þangað til Júpiter komst að okkur. Þar
var röskum strákum að mæta, því að við bók-
staflega svifum um borð einn eftir annan, Krist-
ján síðastur.
Aðbúðin um borð í Júpiter var frábær,, þar
var gert fyrir okkur allt, sem unnt var og meira
til, held ég, en á þessari einstöku björgun er
dimmur skuggi. Tveir félagar okkar koma ekki
lífs heim“.
„ÞAÐ VAR ME1STARASK0T“.
Strákamir gátu ekki leynt aðdáun sinni á
skipstjórunum báðum og loftskeytamönnunum.
Þeir sögðu að Kristján skipstjóri hefði sagt, er
skipið var komið á hliðina: „Þetta er allt í lagi
strákar, hvernig var það ekki með Þorkel mána,
hann lá á hliðinni í 24 stundir og hann er ofan-
sjávar ennþá“. — Strákamir sögðu að það hefði
ekki heyrzt æðruorð frá nokkrum manni meðan
á þessu öllu stóð. — Reyndar trúðu flestir því
lengst af að Elliði myndi ekki sökkva.
Loftskeytamaðurinn var alltaf jafn rólegur
meðan á þessu stóð og gátum við ekki merkt á
honum að honum hefði brugðið hið minnsta. Hér
var gangastúlka á Skjaldbreið sammála, því hún
sagðist hafa heyrt er loftskeytamennirnir á Júpí-
ter og Elliða töluðu saman og það hafði verið
undursamlegt að heyra hvað þeir voru báðir ró-
legir.
Björgunin stóð mjög tæpt, svo tæpt, að ekki
hefði mátt muna nokkrum mínútum. Veðrið var
óskaplegt og það gekk á með kolsvörtum hríð-
arbyljum. Þannig var það, er skipbrotsmennim-
ir sáu til Júpíters, þá héldu þeir að það væri
bara skynvilla, því hann hvarf sjónum þeirra
eftir að þeir sáu til hans í fyrsta skipti.
Þegar skipbrotsmennirnir fóru í bátinn, lægði.
Þeir fóru 26 í sama bát og sátu hver ofan á öðr-
um. Þeir álitu að báturinn hefði ekki flotið lengi
með þá svo marga.
Afgerandi þáttur í björguninni var, þegar
Kristján skipstjóri skaut línunni yfir í Júpíter.
Það var meistaraskot, sögðu strákarnir. Línan
kom á hvalbakinn á Júpiter. Sjómennimir, sem
voru á þilfarinu á Júpiter sáu ekki línuna,. en
maður í brúnni sá hana og gerði strax aðvart.
Þá var komið að því að ná Elliðamönnum um
borð og það voru engin vettlingatök, sögðu þeir
á Elliða. Við bókstaflega flugum um borð. Mót-
tökurnar voru alveg skínandi,, rjúkandi kaffi og
brennivín. Fínir strákar á Júpiter, sögðu þeir
Elliðamenn.
Skipreika áður.
Hér lýkur frásögn Sigurgeirs, en hann sagði
frá því, svona 1 framhjáhlaupi, að hann hefði
áður- orðið skipreika. Árið 1935 var hann á vb.
Æskunni og var að koma á henni úr róðri. —
Voru þeir þá staddir undan Sauðanesi, þegar
brotsjór steyptist yfir bátinn og línuna, sem lá
á dekkinu, tók út. Hún fór í skrúfuna. Ekki varð
vélin keyrð að gagni, svo að formaðurinn tók
happadrýgsta ráðið. Lónaði upp í fjöru á Sauða-
nesi og þar komust þeir í land með aðstoð vita-
varðarins.
„ÞETTA VAR GUÐLEG FORSJÓN“.
Klukkan tæplega 23,00 sunnudaginn 11. febr-
úar s.l. renndi togarinn Júpiter upp að bryggju
í Reykjavíkurhöfn og hafði innanborðs 26 menn
af áhöfn Elliða, sem sólarhring áður sökk út af
Breiðafirði. Sú björgun var einstætt happaverk
unnið á síðustu stundu.
Fjöldi fólks var kominn niður á bryggju til að
fagna skipbrotsmönnum, sem þó eru nálega allir
Siglfirðingar. En þeir eiga margir skyldfólk og
vini hér og það kom til að fagna þeim. Frétta-
menn fóru þegar um borð, en lítið tækifæri var
til að ræða við skipbrotsmenn, þar sem þeir
hugðust fyrst og fremst komast í land eftir hina
söguríku útivist.
Togarinn Júpiter var nýfarinn á veiðar, er
hann varð til að bjarga mönnunum. Ætlunin var
að varðskipið Óðinn tæki skipbrotsmennina af
Elliða um borð til sín og héldi tafarlaust með þá
norður til Siglufjarðar. Þetta reyndist þó ófært,
því veðurhæðin var svo mikil á Breiðafirði, að
ekki þótti gerlegt að flytja mennina á milli.
Við hittum Bjarna Ingimarsson, skipstjóra á
VÍKINGUE
56