Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1962, Blaðsíða 33

míns. Var mér þar tekið opnum
örmum og boðið að vera svo
lengi sem ég vildi, á meðan ég
væri að koma mér í skipsrúm.
Hvíldi ég mig nú vel eftir
ferðina, enda veitti ekki af því,
ég hafði harðsperrur í fótunum
í marga daga á eftir, en það
jafnaði sig fljótt. Fór ég nú að
skoða mig um í Reykjavík og
þótti margt nýstárlegt að sjá,
sem eðlilegt var.
Þegar ég var búinn að vera
nokkra daga að skoða mig um
og hugsa ráð mitt, ákvað ég að
ganga á fund Hjalta Jónssonar
(Eldeyjar-Hjalta), frænda míns
og biðja hann liðveizlu um ráðn-
ingu í skipsrúm.
Fór ég svo dag nokkurn á
hans fund, sagði ég honum er-
indi mitt. Hann tók mér vel og
kvaðst rnyndi sjá til hvað hann
gæti gert fyrir mig. Togarinn
Ólafur var þá í Englandsferð
og var skipstjóri á honum Karl
Guðmundsson — tengdasonur
Hjalta. Ritaði Hjalti honum síð-
an bréf og upp á lagði mér að
sitja um að hitta hann strax og
skipið kæmi í höfn. Að þessum
ráðum fór ég, hitti Karl strax
um kvöldið þá er hann kom í
höfn, las hann bréfið og að því
loknu leit hann á mig hátt og
lágt, sagði mér síðan að hann
skyldi ætla mér pláss og kvaðst
myndi hafa samband við mig
þegar að lögskráningu kæmi. —
Leið svo fram að þeim tíma, er
togarar fóru að fara á saltfisk-
veiðar, var það um 10. febrúar.
Hringdi Karl þá í mig og sagði
mér stað og stund, er ég ætti
að mæta til skráningar. Gengum
við síðan allir félagar mínir,
sem áttu að verða á skipinu á
fund Baldurs Steingrímssonar,
lögskráningarstj. og fór skrán-
ing fram fljótt og vel. Var ég
nú orðinn lögskráður togarahá-
seti.
Togarinn Ólafur var 339 smá-
lestir brúttó, byggður í Hol-
landi. Var hann mislukkað skip
að sumu leyti. Upphaflega átti
hann að vera bátadekkslaus, en
var breytt í það að hafa báta-
VÍKINGUR
dekk, voru þá steyptar margar
smálestir í botninn til þess að
halda ballansi. Var hann alltaf
mjög aftur hlaðinn og háska-
legur á lensi. Vélarafl var 600
hestöfl.
Skipstjóri var, eins og fyrr
segir, Karl Guðmundsson; stýri-
maður Sigurjón Mýrdal; vél-
stjóri Jón Hjálmarsson og báts-
maður Pétur Þórðarson. Voru
þetta allt samanvaldir kappar í
fangbrögðunum við ægi. Háset-
ar voru flestir ungir menn, og
víða að. Eigendur og útgerðar-
menn var Alliance h.f.
Fyrstu túrana fórum við vestur
í Jökuldjúp. — Var þar margt
skipa og af mörgu þjóðerni. —
Fiskuðum við þar allvel. Bar
ekkert sérstakt til tíðinda. Mér
féll sjómennskan allvel, var ekki
neitt sjóveikur, að vísu var
þetta erfitt starf fyrir mig, ó-
vanan, því þá var staðið í 16
stundir, en hvílst í 8. Síðari
hlutann í marz var svo haldið á
Selvogsbanka. Þar var ógrynni
af skipum og fiskur mikill, sér-
staklega þegar að farið var að
toga við „Hraunið", þar var ó-
skaplegur mokstur — stundum
togað í 10 mínútur og var þá
trollið fullt. Karl þótti með þeim
skarpari þarna við Hraunið —
sumir rifu mikið.
Þarna var farið til og frá um
bankann þar til í miðjum maí.
Eftir bankavertíðina gerðum við
einn túr austur á Hvalbak, þar
var mikill fiskur, en mjög smár
var ljótt að sjá hvernig farið
var með uppvaxandi fiskistofn,
miklu var mokað í sjóinn aftur.
Aflann úr þessum túr lögðum
við upp á Seyðisfirði. Þar tók-
um við kol, salt og vistir og var
nú ætlunin að gera einn langan
túr fyrir Norðurlandi, sem og
varð. Var fyrst haldið norður á
Grímseyjarsund,. þar var reit-
ingsafli, síðan var haldið á
Skagagrunn. Þar var góður afli
fyrst, en dvínaði þá er skipum
fjölgaði.
Þar næst var haldið á Horn-
banka og togað þar 20—30 míl-
ur norður af Horni, var þar
frekar tregur afli. Veður var
gott allan tímann sem við vor-
um fyrir Norðurlandi. Sérstak-
lega var fagurt veður á meðan
við vorum á Hornbanka, logn og
sólskin á hverjum sólarhring.
Þar var það sem ég sá miðnæt-
ursólina, var það dásamlegt að
sjá. Ég hafði ekki hugsað mér
að slík kyrrð og fegurð ríkti
þarna úti á hafinu. Að lolcum
var haldið vestur á Hala til þess
að klára túrinn, vorum við þar
í tvo eða þrjá daga að toga, var
þá skipið fullt, enda kolin á
þrotum. Svo var haldið suður og
gekk allt að óskum. Þegar við
komum suður undir Snæfellsnes
var hringferðinni lokið fyrir
mér á þessari fyrstu vertíð
minni um borð í togara.
Þegar við vorum komnir inn
á bugt, kastaði Karl og tók eitt
hal, en þar var lítið að fá —
nokkrar körfur af stútungi, sem
skipstjóri gaf körlunum í soðið.
Héldum við síðan til hafnar í
Reykjavík. Vertíðinni var lokið,
enda komið fram undir rniðjan
júní.
Þegar gert var upp, þá sýndi
reikningurinn 1600 kr. þjenustu
yfir úthaldið. — Þá var krónan
verðmeiri en nú!
Ég var nú búinn að ljúka
einni vertíð um borð í togara
og nú vildi ég sem fyrst komast
heim. Tók ég mér svo far aust-
ur með bifreið frá BSR. — Þá
komust þeir ekki lengra en í
Hlíðina. Var nú mikill munur á
að ferðast eða um veturinn.
Sumar var í lofti og snjórinn og
ísarnir ekki lengur til farar-
tálmunar. Helgi á Hlíðarenda
reiddi okkur farþegana austur
yfir vötn, að Seljalandi undir
Eyjafjöllum. — Þar tók Brand-
ur Stefánsson við.
Komst ég svo um kvöldið heim
í fögru júní-veðri. Nú er öðru-
vísi umhorfs bæði í samgöngu-
málum og atvinnuháttum. — Nú
fer enginn unglingur lengur ríð-
andi á hesti austan úr Mýrdal
um hávetur í ævintýrahug um
að komast í atvinnu sem togara-
sjómaður í Reykjavík.
73