Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1962, Blaðsíða 34

Á aSalfundi eins fyrirtækis var for-
stjóranum fyrirskipað að draga úr
skrifstofukostnaGi um helming. Þa'S
gerði lrann á Jrann einfalda hátt, að
hann sagSi upp 38 ára einkaritara og
tók 19 ára í staðinn.
*
— Er ]>að nú alveg satt að hún
Olína gamla sé hrædd við afturgöngur ?
— Nei, það er nú eitthvaS anna'ð.
Hún getur staðiS fyrir framan speg-
ilinn tímunum saman.
*
Nonni litli kom of seint í skólann.
— Hvemig sfendur á þessu, spurSi
kennarinn.
— Jú, hr. kennari. Gamall maður
týndi tíu krónurn og ég var að lijálpa
honum að leita.
— Það var fallega gert, drengur
minn. Fannstu seföilinn?
— Já, þaS gerði ég.
— Þá liefur gamli maðurinn orðið
glaður.
— Það veit ég nú ekki, hann er
ennþá að leita.
*
Það var snautt um fisk í Reykjavík
í janúarmánu'ði, húsmæður voru ekki
of blíSar viS fisksalana, og þeir áttu
ekki sína sjö dagana sæla. Ein frúin
benti Jólmnni í Eiskhöllinni á „eymd-
ina“ og sagði: — Þetta eru nú aumu
hortittirnir.
— Já, verra en þaS, kæra frá, þeir
eru steindauðir.
*
Það var í íslenzkutíma. Kennarinn
reyndi að gera ncmendunimi skiljan-
leg ýinis liugtök og venjur málsins og
'JrítiaktiH
lagði áherzlu á fjölbreytt tal. — T.d.
lagði hann áherzlu á, a'ð ef tekiS væri
eitt einstakt orS og það notaS tíu
sinnum, myndi það verða tileinkað
ævilangt.
Þá heyrðist smá hljóS frá einni
námsmeynni; hún endurtók mc<ð lokuð
augu: — Pétur, Pétur, Pétur, . . .
*
Hann stalckst beint í ána.
Það var á tímum hinna fyrstu reið-
hjóla í oNregi. MaSur nokkur keypti
sér hjól, en þau vom á frumstigi;
heljarstórt hjól að framan, en mjög
lítiS að aftan. Ma'ðurinn hóf strax æf-
ingar á hjólinu, en til frekara öryggis
fékk hann kunningja sinn til þess að
hlaupa meS sér, sérstaklega vegna
þess að hvorki vora til hand- eða fót-
bremsur á hjólinu. Allt geklc vel og þá
bar út fyrir bæinn og lá nú leiðin
niSur bratta brekku, en á rann í
slakkanum og skörp beygja var a
veginum. Nú jókst hraðinn á hjól-
rei'ðamanninum, svo að „hlauparinn“
drógst aftur úr og missti liann sjónar
af honum viS beygjuna.
Neðst í brekkíinni mætti Iiann gam-
alli konu, sem signdi sig í sífellu og
tautaSi eitthvað fyrir munni sér.
— Mrottir þú ekki manni á reið-
hjóli rétt áðan? spurSi lmnn gömlu
konuna.
Hún vissi auðvitað ekki hva'ð reiS-
lijól var og svaraði:
— Eg mætti fjandanum sjálfum á
rokkhjóli og lmnn var nærri floginn á
mig, en mér tókst að forSa mér, er
hann flaug beint út í ána og hvarf
þar niður, en mér létti stórarn. Eg
vona aS hann sé kominn niður til
sinna heimkynna og geri ekld meira
illt af sér á þessum slóSum.
*
Tvær eldri konur voru aS koma frá
kirkju og gengu fram hjá kirkjugarð-
inum. — Ó-já, Sigga systir, hér mun-
um viS báðar lenda — ef okkur end-
ist líf og lieilsa.
— Manuna, í gær kyssti maður
hana Gunnu barnfóstru.
— Nú-já.
— 0, það gerSi nú ekkert til, það
var bara hann pabbi.
*
Það var í heraum. Þa'ð stóS yfir
hreinsun á byssunum og liðþjálfinu
skammaðist og setti út á vinnubrögSin.
— Það er lielv . . . hart, að finna
aSrahverja byssu ryðgaSa! æpti hann.
— Þetta er ósköp skiljanlega, hr.
li'ðþjálfi, þegar tekið er tillit til þess,
að viS hér höfum skipað afvopnunar-
nefnd, sem vinnur af meiri áhuga og
heilindum en nefndir stórveldanna.
*
Hversu oft geram við ckki hlutina,
„alveg frjálst“, þegar viS erum þving-
a'öir til þess.
74
VÍKINGUE