Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1962, Blaðsíða 28
Ekið um Reykjavíkurhöfn
4. grein. Viðgerðabryggja — Bílavog
I beinu framhaldi Ægisgötu liggur
langur og mjór vegur út í sjóinn
eftir grjótgarði, sem hlaðinn hefur
vcriö út í miðja höfn. A útenda þessa
gai'ðs hefur veriÖ gerð bryggja úr
járni og tré, hann breikkar til beggja
liliða. Þessi bryggja var á sínum tíma
gamalt fyrirlicit um athafnasvæði til
viðgerða á togaraflotanum, og hefur
liún nú gegnt því lilutverki síðastliðin
25 ár.
Við þessa bryggju, sem er allstór
að flatarmáli, geta 5 skip af togara-
stærð legl'ð samtímis, 2 við hvora hlið
og eitt við endann. Sökum ókyrrðar,
er austurhlið hennar og endinn lítið
notað fyrir skip, sem í aðgerð eru,
svo að þau eru 05 mestu leyti að
vestanverðu, og þá að sjólfsögðu í
margföldum röðum, oft 4—5 hvert
utan á öSru. Hefur þessi staður verið
nefndur „þanghafið“.
Auk þess a'ð hafa átt aS heita aðal-
viðgerðabryggja öll þessi ár, hefur
austurhlið þessarar bryggju verið mik-
ið notuö fyrir stærri skip. Hér háfði
Hæringur samastað meðan hann var
vi'ð lýði, bæði legupláss um árabil, og'
hér var hann við vinnslu karfa o.fl.,
og var bryggjan þá notuð sem hrá-
efnisgeymsla. Hér liafa stór vöruflutn-
ingaskip verið afgreidd, og hér hafa
legið herskip og skemmtiferðaskip.
Hér eru oft ótrúlega margir bílar og
önnur ökutroki af ýmsum strorðum og
gerðum.
Öll umferð til og frá þessari
bryggju, hvort sem um er að ræ>ða
ökutæki eSa gangándi menn, verður
að fara eftir hinni þvengmjóu götu á
garðinum, og má kalla það merkilega
handleiðslu, hve sjaldan hefur orðið
slys á þessum sta*ð. Breikkun þessar-
ar götu sýndist nauðsynlegri fram-
kvæmd en ýmislegt annað, sem gert
hefur verið hvarvetna í höfninni.
Skipin, sem hér liggja í viðgerS,
oft í fjór- og fimmföldum röðum, eins
og fyrr segir, eru oft 1—4 m. frá
bryggjunni og því lítt aðgengileg.
Landgangar o.fl. ákaflega lélegir, ef
nokkrir finnast, og yf'irleitt mjög við-
sjólir. Skipin eru venjulega mannlaus,
og þá bundin þannig, að þau geta
ralla'ð hæðarmun flóðs og fjöru tvis-
var á sólarhring, án þess að hreyfa
þurfi landfestar. Bundin eins og kálf-
ur viö tjóðurhæl. Kengir fyrir land-
festar eru inni á miðri bryggju, og
eru þær því ýmist liggjandi ofan ó
bryggjunni, meinlausar og sakleysis-
legar, en geta þó verið óþægilegar
fyrir ökutæki. En í annan tíma eru
þær spannstrengdar skáhallt upp á
skipin og eru þá mjög aðgæzluverðar,
enda stórhættulegar.
Á þessari viðgcrðabryggju er enff-
inn krani, enginn shni og engin þceg-
indi fxjrir almenning dða ]>á sem hér
eiga aS vinna, þægindi, sem talin eru
nauðsynleg og valdboöin á hverjum
vinnustað, enda ríkt gengið eftir, aS
þau séu fyrir hendi. Pámennir hópar
gatnagcrðarmanna og aðrir starfs-
mannaflokkar eru með kaffistofur og
kamra á hjólum livert sem fari'ð er.
Hér virSist allt slíkt umstang óþarft
meS öllu, og er þessi bryggja að vísu
ekkert einsdæmi um þessa hluti. Þetta
vantar alls staSar við höfnina, og
eru raunaleg dæmi þess sjáanleg hvar-
vetna, ef einhver er vantrúaður.
Ekki þarf að liafa hér langa dvöl,
til þess að sjá, a'ð öll vinna cr ákaf-
lega erfiö og sein. Mikill hluti vinnu-
dagsins fer í ferðalög, sendiferSir,
færslur og lagfæringar hinna mörgu
tauga frá landi til skips að ógleymd-
um vangaveltum og alls konar tilburö-
um við að koma verkfærum, efni og
mönnum milli bryggju og skips, þegar
]>annig stendur á sjó og vindi. Má
tclja gott, ef hi'lmingur vinnudags
kemur til skila. Svona liefur þetta
veri'ð í öll þessi ár, og svöna er það
ennþá. Þaö er eins og þaS liggi ekki
meira á cn þetta.
Allir sjá, að skip, sem liggur í við-
gerS, þyrft.i að hafa fast og öruggt
samband við bryggjuna. Auðvelt er
alð hafa fríholt eöa flotbúkka, sem
skipiS væri fast bundið við og rynni
upp og niður sliskju á bryggjunni.
Væri ]>á ekki nema um hæöarmun
flóðs og fjöru að ræða, sem leysa
mrotti meS föstum stigum. Þá hyrfu
líka hinar hvimloi'ðu landfestar inn á
bryggjuna. Þá er að sjólfsögðu alveg
vonlaust aö ætla að framkvæma
nokkra vinnu í skipi, nema það fái
aS liggja óhreyft á sama stað. Til-
færslur á skipum stöðva alla vinnu á
þeim og ættu ekki aö koma til greina.
En ])á ]>yrfti brvggjuplássiC að vera
notað á annan hátt, og betur en gert
er hér og annars staðar í ])essari
höfn. hér oru skipin stokkuS upp eins
og spil hvenær sem er og virðist ekk-
ert hægt viö því að gera.
Eg rotla ekki að dæma um þaö,
hvort það er Reykjavíkurhöfn, samtök
útgeiCarmanna eða þeir aðilar, sem
taka að sér að framkvæma vinnu á
skipum í liöfninni, sem rottu að sjá
um, aS sæmileg aöstaða væri til þeirra
hluta, en vissulega er hún og hefur
alltaf verið ákaflega bágborin og öll-
um þossum aðilum til vanvirðu. McC-
an ekki er bætt úr þessu, vcrður öll
skipavinna fyrir neöan allar liellur
mn afköst, og verð. — Þetta lendir
þyngst á útgerðarmönnum í bili, en
skaðar verktaka og alla Reykvíkinga
bcint og óbeint, og er algerlega óviS-
unandi í okkar miklu útgerðarborg.
Ofan viC Ægisgarðinn er sérkenni-
legt hús, byggt á skeri (torgi), sem
klýfur umferðaræðar í fjórar liöfuö-
áttir. Þetta hús er kallað „Skeifan",
snotur bygging með klukkutumi, enán
klukku. Þar er til húsa kaffi- og mat-
sala, og er staðurinn sennilega nokk-
uö heppilega valinn til þeirrar starf-
semi. Þó held ég, að betra hefði veriC
aö staðsetja þessa greiðasölu utan við
götuna, neðan viö hana. Þar er öllu
rólegra og ekki alveg í umferöar-
straum. En lótum þatö vera, mcðan
viðskiptavinir þcssa fyrirtækis ekki
kvarta og komast lifandi út og inn.
En ekki verður sagt, að það sé meS
öllu hættulaust, þcgar umferS ormikil.
Hér eru vegnir stórir bílar með
karfa frá Eaxagaröi á leið inn á
Kirkjusand, bílar mcö karfabein og
annan úrgang frá Kirkjusandi á leið
inn á Klett. Bílar meS l)rotajárn úr
Landssmiðjunni á leið inn í Borgar-
tún. Bílar með síld frá Ingólfsgaröi
á leið í annað slcip viö sömu bryggju.
vIkingur
68