Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1963, Page 37

„Ufið er saltfiskur". Já, rétt er það, en framleiðsla sjávarafurða okkar liefur mikið breytzt á síðari árum. Vinalegu stakk-
stæðunum, sem hér áður fyrr brostu svo vel við okkur allt umhverfis lamlið, fækkar óðum off eru að verða sjaldgæf sjón.
garnirnar við málsrannsókn;
því að hann sýndi þeim fyrr-
nefndu enga tillitssemi og þeim
síðarnefndu enga linkind. Hann
átti enga samvizku og enga
miskunn. Til að fá máli sínu
framgengt, dró hann yfir sig
hjúp gerfiráðvendni, brennandi
og barnslegs áhuga, sem gerði
það að verkum, að kviðdómend-
um fannst hann oft bara frem-
ur hrjúfur, ósérhlífinn loddari.
Engu að síður átti hann meiri
slægð en naðra, og það nöðru-
eitur var ekki til, að það væri
ekki í munni hans.
Billi blóðhundur, eins oghann
var nefndur, var áhrifameiri
persóna í réttarsölunum en sak-
sóknarinn, John Henry Peck-
ham sjálfur, sem gerði sig á-
nægðan með þessa tilhögun, þar
sem hann aðhylltist þá almennu
YÍKINGUB
skoðun, að það yrði að vera mis-
indis,maður í hverri lagaskrif-
stofu, hvort s©m hún væri opin-
ber stofnun eða einkafyrirtæki.
Satt að segja fannst honum
O’Brien meira en rétt og slétt
skrifstofugagn, þar sem hann
gat treyst honum til að fá fram
sektardóm í hverju erfiðu máli.
Það var eins og hann sagði í
vinahópi: „Ef blóðhundurinn
hefur ekki nauðsynleg gögn til
að fá fram sektardóm, þá aflar
hann þeirra!“
Með því að O’Brien var ekki
einungis dugnaðarforkur, heldur
líka mikilvægur pólitískur með-
algöngumaður, bældi hinn virðu-
legi saksóknari, John Henry
Peckham niður persónulega ó-
beit sína á hundinum og leyfði
honum að sleikja hönd sína.
Hann neyddist líka til að sætta
sig við hávaðasemi hans og gor-
geir. Því að utan réttarsalarins
— og jafnvel líka stundum inn-
an hans, ef því var að skipta —
var Billi blóðhundur hrokagikk-
ur og fullur af derringi og lög-
krókaoflæti — hvar sem hann
fór, umkringdur og eltur af
hjörð smjaðrara, skrifara,
stefnuvotta og lögregluþjóna,
sem snöttuðu fyrir hann, báru
bækur hans, möppur og skjöl,
keyptu fyrir hann leikhúsmiða,
símuðu fyrir hann, tilkynntu
komu hans og skriðu fyrir hon-
um — alveg eins og við gætum
ímyndað okkur rómverskan
senator með samskonar skap-
gerð umkringdan þýum sínum,
sem ruddi mannfjöldanum úr
vegi fyrir honum. Allt var þetta
Billa blóðhundi sem lífsloft, og
hann var í essinu sínu, æpti að
205