Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1963, Blaðsíða 39

limur. Ljósmynd hans er í saka-
mannaskránni, það eru fingra-
för hans líka. Hann er sekur,
það getið þér reitt yður á. Hann
á sér ekki meiri von en grýlu-
kerti í helvíti.“
„Hafið þér talað við hann?
Hafið þér heyrt hans sögu ? Haf-
ið þér spurt lögreglumanninn,
sem handtók hann?“ hélt gamli
lögmaðurinn áfram.
„Nei, það hef ég ekki og ætla
heldur ekki að gera!“ svaraði
O’Brien hranalega. „Hann get-
ur sagt sögu sína í vitnastúk-
unni og ef kviðdómendum finnst
hún trúleg, geta þeir sýknað
hann.“
„Hvaða líkindi eru til þess,
að kviðdómurinn trúi honum,
eftir að þér eruð búinn að segja
að hann hafi afplánað fangelsis-
dóm?“ spurði herra Tutt. „Það
vekur andúð kviðdóimendanna á
honum fyrirfram.“
„Þess vegna er honum líka
bezt að játa strax,“ sagði blóð-
hundurinn og glotti.
„Og þetta kallið þér réttvísi!“
sagði Tutt titrandi röddu. „Jæja,
takið hann þá fyrir og fjandinn
hirði yður!“
„Það verður gert,“ sagði
O’Brien hlæjandi. „Ég skal taka
hann fyrir eftir svo sem tíu
mínútur, þegar hinar ákærurn-
ar hafa verið afgreiddar. Og
þá“ — hann beygði sig áfram
og hvæsti framan í herra Tutt
— skal fjandinn hirða yður“ .
Um leið og réttarþjónn tók
Mooney og færði hann aftur í
varðhald, var hendi tekið í
jakkahlíf herra Tutts. Hann
sneri sér við og leit í ófrítt and-
lit stúlkunnar með herðarsjalið.
„Ó, herra lögfræðingur,“
sagði hún biðjandi. „I guðs
bænum látið þá ekki dæma hann
saklausan! Óþokkinn hann Del-
aney vitnaði gegn honum þegar
hann var dæmdur í fyrra skipt-
ið. Hann *e? handbendi Morri-
sons. Þeir báru hann lognum
sökum og fengu hann dæmdan.
Ó, bjargið honum! Hann er svo
traustur og góður piltur og hef-
ur aldrei gert flugu mein. Ég
YlKINGUR
veit að þér eruð mikill lögfræð-
ingur og leggið yður ekki niður
við svona ómerkileg mál, en“ —
hún lækkaði röddina —,ég er
búin að spara saman níutíu doll-
ara, og þá skuluð þér sannar-
lega fá ef þér getið bjargað hon-
um.“
„Herra Tutt klappaði henni á
handlegginn.
„Svona, svona,“ sagði hann
sefandi. „Ég skal gera hvað ég
get, en þó ekki vegna pening-
anna yðar. Hvað heitið þér,
góða mín?“
„Annie Murphy.“
„Þekkið þér manninn, sem
Paddý vann hjá áður en hann
var dæmdur?
„Já, mjög vel.“
„Farið þá og komið með hann
hingað.“
Stúlkan hraðaði sér burt og
herra Tutt gekk til sætis síns.
„Ef ég fæ nokkurn tíma högg-
stað á þessum þorpara," tautaði
hann við sjálfan sig og horfði
á O’Brien þar sem hann breiddi
úr sér við dómgrindurnar, ,,þá
Guð hjálpi honum!“
IV
í þeim hildarleik, sem nú var
að hefjast, stóð Paddý O’Moon-
ey illa að vígi að tvennu leyti:
Kviðdómendurnir höfðu verið
gerðir andvígir honum fyrir-
fram með því að láta þá vita
um fangelsisvist hans; í öðru
lagi var hann ofurseldur ill-
kvittni saksóknarans bæði vegna
þessarar refsivistar og hins, að
herra Tutt var verjandi hans,
en honum átti O’Brien grátt að
gjalda frá fyrri tímum, er Tutt
hafði flett ofan af honum og
sýnt hans sanna innræti. Ofan
á þessa gömlu óvild bættist nú
þessi ögrun. Heift hans í garð
Mooneys fyrir að neita að játa
sig sekan blés að glæðum haturs
hans á Tutt og hatur hans á
Tutt eitraði og magnaði heift
hans í garð Mooneys. Hann varð
viti sínu fjær af ofsa ef nokkur
dirfðist að leggja stein í götu
hans.
„Komdu hérna með mér,“
urraði hann til Delaneys og dró
hann fram í anddyrið. „Komdu
með það sem þú hefur á þennan
náunga og dragðu ekki af. Ég
ætla að gefa þessum gamla
hræsnara ráðningu, sem hann
gleymir ekki í bráðina!"
Hjartað hoppaði í Delaney.
Þessum O'Brian var ekki aldeil-
is fisjað saman! Nú fengi hann
Delaney annan sektardóm á af-
rekaskrá sína og kannskemundi
saksóknarinn skrifa lögreglu-
stjóranum meðmælabréf og
hrósa honum fyrir að koma
Mooney aftur í tugthúsið! Og
þó að það brygðist, mundi
Micky Morrison ekki gleyma
því! Embættisframi blasti við
honum á næstu grösum! Hann
hefði getað kysst O’Brien eða
sleikt skóna hans — og það
hefði víst flestum okkar þótt
öllu lystugra.
„Hlustið nú á,“ sagði hann og
allt að því flaðraði upp um sak-
sóknarann. „Þetta er upplagt
mál. Ég gómaði þennan þorp-
ara og annan byssubrjót —
Mulligan með ránsfenginn. Ég
fékk yður vopnið áðan. Mulligan
fæst til að bera vitni á móti
honum gegn loforði um skilorðs-
bundinn dóm. Þetta er allt í
hendi! Þér steikið hann lifandi!“
„Ágætt. Segðu Mulligan að ég
geti notað hann og farðu með
hann inn í eitt af kviðdómenda-
herbergjunum og hlýddu honum
yfir framburðinn. Ég vil ekki
eiga nein mistök á hættu núna.
Og þú tapar ekki á að það er
ég, sem flyt málið!“
„Nei, það er orð og að sönnu,
herra saksóknari! Ég er yður
afskaplega þakklátur!“ hrópaði
Delaney með þessum smeðju-
lega aðdáunarróm, sem verkaði
eins og græðissmyrsl á sálar-
meiðsli blóðhundsins. „Og þá
skal ég hundur heita, ef þér
verðið ekki aðalrannsóknari við
næstu kosningar!“
„Jæja, þá af stað með þig!
Af stað!“ skipaði O’Brien og
skálmaði inn í réttarsalinn aft-
ur.
207