Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1966, Blaðsíða 15

Ekki alls fyrir löngu bœttist þessi bátur í hóp sænska flotans. Þetta er 43 metra langt skip, 190 tonn brúttó, knúið
gastúrbínum og getur farið með 40 sjómílna hraða. Áhöfn er 28 menn.
úr henni og féll niður eins og
blýlóð.
„Gætið ykkar/‘ öskraði ég, og
an hafði komið rétt niður á þil-
þegar ég leit niður, sá ég að doll-
farið, en skvettist úr henni í all-
ar áttir. Bátsmaðurinn, sem næst-
ur hafði staðið og fengið því mest
á sig, gekk berserksgang. Hinir
þrír höfðu allir fengið sinn
skammt, en nú horfðu þeir á
hann allan dílóttan í framan,
þangað til ’Arry gamli tók að
hlæja. Og eftir svolitla stund tók
jafnvel Ransome undir með sínu
háværa „ha, ha.“ En þá sprakk
blaðran. Án þess að snúa sérvið
eða sjá hvað hann gerði, gaf báts-
maðurinn Ransome eitt vel úti-
látið vinstrihandar högg beint á
kjaftinn, svo úr blæddi.
Ransome varð alveg undrandi
á svipinn. Dró þvínæst upp klút
úr vasanum og lagði hann við
blæðandi munninn, en gerðist
ekki líklegur, hvorki í orði né
æði, til að hefna sín. Rödd báts-
mannsins var niðurbæld af reiði,
þegar hann stamaði, „komdu nið-
ur þitt. .. . “ Á meðan hann taut-
aði blótsyrðin, þurrkaði ég mér
um hendina, skipti um reiða í
siglunni, og tók að klífa niður,
fullviss um það, að nú yrði ég
bókstaflega laminn til dauða. Há-
vaðinn hafði dregið að sér at-
hygli nokkurra skipverja, og um
leið og ég steig niður á þilfarið,
birtist stýrimaðurinn. — Hann
VÍKINGUR
starði á bátsmanninn andartak,
og sagði síðan: „Hvað skeði báts-
maður? Varð slys?“ Bátsmaður-
inn benti á mig og stamaði: „Þessi
hóruungi þarna henti tjörudollu
ofan úr mastri.“ Stýrimaðurinn
snéri sér að mér, og ég sagði: „Eg
var að reyna að fara á milli í
mastrinu, þegar dollan datt.“
Hann sagði heldur hryssingslega:
„Meðan þú ert á þessu skipi ger-
ir þú það aldrei aftur. Þú ferð
niður og síðan upp hinu megin.
Ég vil ekki hafa neina cirkus-
trúða hér um borð.“ Síðan snéri
hann sér að Le Brusse og sagði:
„Það er eins gott að byrja á því
að þrífa þetta upp, bátsmaður."
Og um leið og bátsmaðurinn
snéri sér við til að framkvæma
skipun stýrimannsins, sendi hann
mér hatursfullt augnaráð.
Hafi stýrimaðurinn veitt Ran-
some athygli, þar sem hann hélt
klútnum fyrir munninum, lét
hann ekki á því bera, heldur sneri
sér að okkur ’Arry og sagði:
„0. K. strákar, haldið áfram að
vinna.“ Eg gæti svarið fyrir, að
hann deplaði augunum um leið og
hann gekk í burtu.
Eftir þennan atburð lagði báts-
maðurinn sig allan fram við að
grafa uppi skítverk handa okkur
’Arry, en einhvernveginn afbár-
um við það. Nokkrum dögum
seinna komum við til Patras, þar
sem skipið lagðist fyrir öðru akk-
erinu með skutinn að bryggju.
Við vorum þar í tvo daga, en þeg-
ar við fórum, var bakborðsvakt-
in úti. Og þegar hafnsögumaður-
inn gaf skipun um að létta akker-
inu, urraði bátsmaðurinn:: „1
kassann Shorty.“ Þetta þýddi
auðvitað það, að ég varð að fara
í keðjukassann og hringa keðj-
una um leið og hún kom niður í
hann, verk sem viðvaningarnir
vinna alla jafna til skiptis, þó ég
hefði gert það í þessari ferð hvert
skipti og akkeri var notað.
1 dag eru keðjukassarnir þann-
ig útbúnir, að ekki þarf mann til
að hringa keðjuna í. En AUST-
RIAN var ekki byggt fyrir þá ný-
breytni. Kassinn var gerður úr
tveim hólfum, og um leið og keðj-
an kom niður, greip viðvaningur-
inn hana vopnaður löngum króki
og dró hana eins langt aftur og
hann gat, til þess að hún hrúgað-
ist ekki fyrir keðjurörið. Þetta
reyndi á bakið og var óþverra-
verk, því þó skolað væri af keðj-
unni uppi við hvalbakinn, komu
með henni stórar og daunillar
aurklessur niður í kassann, þar
sem sjómaðurinn vann við illa
birtu.
Ég hafði rétt gripið krókinn,
þegar timburmaðurinn setti spil-
ið í gang og um leið og keðjan
kom, hringaði ég hana niður más-
andi og blásandi eins jafnt og
mér var frekast unnt. Þegar
nokkrar buktir voru komnar nið-
ur, stöðvaðist spilið allt í einu.
233