Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Page 25

Alda Snæhólm Einarsson
m
a
Hákarlaeyjan
Holbox

Ein hinna gróðursælu eyja í suð-
urhöfum þar sem hafið er næstum
eins og ljósblátt á lit og himinninn
— og fegurð morgunsins ógleym-
anleg — heitir Holbox.
Báturinn okkar vaggaði þægi-
lega á lygnum sænum — fuglar
himinsins flugu hver í kapp við
annan í leit að morgunmat áður
en sólin kæmist of hátt á loft og
hitinn yrði óþolandi.
Það var eiginlega hreinasta til-
viljun að við fundum þessa frið-
sælu, yndislegu eyju — við vorum
að horfa á fuglana hnita hringa,
hátt og lágt — við reyndum að
fylgjast með hverjir hefðu náð sér
í morgunmat og þeim, sem enn
voru að leita — himinninn var svo
blár — það var eins og hafið væri
orðið röndótt framundan — ljós-
grænt, ljósblátt, gult, hvítt — bát-
urinn silaðist áfram, en það lá
ekkert á, þessi blágræni, fagri
heimur var svo óumræðilega töfr-
andi — en þá komum við auga á
hvíta sendna strönd, rétt fram-
undan, hinumegin við randa-
bekkinn — Það var engin eyja
merkt á kortinu á þessu svæði.
Við léttum akkeri — og nú reis
landið eins og kopargrænn veggur
bak við hvítu ströndina —- okkur
datt fyrst í hug að þetta mundi
vera eyðieyja, en þá sáum við
fjölda báta, sem lágu fyrir akker-
um í lítilli vík — hópur af fólki
stóð álengdar — en engin hús eða
byggingar voru sjáanlegar — allt í
einu var rennilegur farkostur, sem
líktist hvalveiðibát Mayaindíána
kominn að borðstokknum hjá
okkur og tveir skipverja snöruðust
um borð.
Ég fór að velta því fyrir mér
Stundum getur hákarllnn verlð „Iftlll kall“
VÍKINGUR
409