Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Side 55

ann, nei, nei, það er ósköp vanda-
laust.
Má ég fylgjast með? segir hún
hunangsblítt og færir sig enn nær
honum.
Hann ansar þessu engu, enda
bíður hún ekki svarsins. Þegar
hann finnur nálægð stúlkunnar,
ilminn af henni og varmann,
verður hann stjarfur; hann situr
teinréttur við stýrið og horfir beint
fram á veginn.
Á kallinn tækið? spyr stúlkan.
Já, svarar hann. Það er eitthvað
í hönk með sjálfskiptinguna, ég er
að prófa hana.
Þau eru komin suður fyrir veg-
gjaldshliðið við Straumsvík, og
hér lætur hann gamminn geysa.
Þegar byggðinni í Straumsvík
sleppir lítur hann raunhæfara á
hlutina. Og nú bætist ágæti bílsins
ofan á; áhrifin af nálægð stúlk-
unnar fjara í svip. Hann fagnar.
Hann sogast inn í töfra bíls og
draums, annað þokast í skugga.
En stúlkan situr við sinn keip.
Áttu smók? spyr hún.
Hann teygir langan arminn
fram hjá henni og seilist í hólfið,
þar sem hann veit um tóbaksföng.
Stúlkan liggur fast upp að honum
og hreyfir sig ekki. Nýir fjötrar
vefast um hann.
Hann fær henni sígarettupakka,
tendrar bílkveikjarann og kveikir í
hjá henni. Hún sparkar af sér
skónum, dregur fótleggina upp í
sætið, sest á þá og snýr að honum.
Reykir þú ekki? spyr hún ögr-
andi.
Jú, jújú, eiginlega geri ég það.
Hann seilist enn til hólfsins, dreg-
ur fram langan vindil, kveikir í
honum sett og virðulega.
Þú ert svei mér karl í krapinu,
hlær stúlkan.
Enn finnur hann sambandið
milli sín og bílsins rofna meira og
meira, og það angrar hann og
ergir. Hann er orðinn svikari.
Asnalegur vindillinn er honum
ímynd þess, sem er öðru vísi en
VÍKINGUR
hann vildi. Hann langar mest að
fleygja honum. En stúlkan horfir á
hann storkandi á svip, og hann
heldur áfram að hafa hann uppi í
sér og puðra.
Er ekki músik? spyr stúlkan.
Kaninn hlýtur að hafa músik.
Nauðugur, viljugur opnar pilt-
urinn útvarpstækið, og tónflóðið
fyllir bílinn. Stúlkan dillar sér eftir
hljómfallinu, sætið dúar undir,
pilsfaldurinn færist æ ofar.
Skap piltsins bólgnar, hann
heyrir ekki lengur viðkunnanlegt
suðið í vélinni, samstillingin við
gang bílsins orðin slitrótt, undir-
vituð áform og draumur komin á
tvist og bast.
Hann eykur hraðann. Þegar
hann er kominn á annað hundr-
aðið, líður honum betur, akstur-
inn heimtar meira. Hann fleygir
vindlinum harkalega út um
gluggann, honum líður ekki vel af
reykingunum, það er óbragð uppi
í honum og óþægindi í höfði og
maga. Hann á þá ósk eina að losna
sem fyrst við stúlkuna. Hann
forðast að líta til hennar. Hann
brunar á flughraða suður
Strandarheiðina, gætir þess þó að
hafa fulla gát á öllu.
Hann er á svo miklum hraða,
þegar hann beygir inn á Grinda-
víkurveginn á Stapanum, að
stúlkan missir jafnvægið og verð-
ur afvelta í sætinu. Óþæginda-
kenndin gerir vart við sig að nýju,
höggið snögga og bruni í taugum.
En hann bítur á jaxlinn og þumb-
ast, ekur þó hægar á malarvegin-
um.
Þú ert naumast svalur, segir
stúlkan og sest upp. Ekki hélt ég
þú værir svona út undir þig.
Hann glottir þumbaralega.
Stúlkan heldur áfram að dilla sér,
en situr nú skikkanlega í sætinu.
Milli þeirra myndast spenna,
sambland þráa og stríðni, tvinnað
leiða hjá þiltinum, en kunnáttu-
sömum leikbrögðum af hennar
hálfu. Það hefur slegið í baksegl
hjá báðum, en hún vill ekki láta af
leiknum. Áhrifin frá vindlinum
valda honum enn óþægindum.
Hann þumbast.
Þegar þau koma niður undir
þorpið, spyr hann:
Hvert á að fara í Grindavík?
Hún svarar ekki strax, færir sig
frá honum, hniprar sig saman,
skáskýtur á hann augum.
Ég ætlaði nú bara í Hafnar-
fjörð, segir hún um síðir. Bíllinn
var svo fínn og þú svo spennandi
að mig langaði að halda áfram.
Svarið kemur ekki mjög á óvart.
Ekkert kemur honum á óvart í
dag. Hann snýr ekki við, heldur
ekur niður í þorpið.
Það er best þú sjáir Grindavík,
segir hann þrjóskulega.
Honum er orðið ljóst, að hann
þarf að taka bensín. Sem betur fer
er hann með veskið í skyrtuvas-
anum, jakkinn hefur orðið eftir í
fyrirtækinu. Hann seilist eftir
hattinum í aftursætinu, setur hann
upp og rennir að bensínsölu.
Stúlkan horfir á hann. Hann
tekur fram tvo hundrað króna
seðla, fær afgreiðslumanninum
þá, án þess að líta upp, segir
dimmraddaður:
Bensín fyrir þetta.
Þau sitja grafkyrr, meðan
bensínið er látið á, hvorugt segir
orð, augu stúlkunnar stór og
spyrjandi. Þegar afgreiðslumað-
urinn hefur látið á, kallar piltur-
inn og fær honum meiri peninga:
Tvo kók líka — með glerinu.
Um leið og hann tekur við
flöskunum, gefur hann bílnum
hastarlega inn, svo að hann þeytist
af stað og þyrlar rykmekki aftur
undan sér. Hann ekur austur úr
þorpinu, á leið til Krýsuvíkur.
Hvért förum við nú? spyr stúlk-
an.
Þú vildir keyra, ansar pilturinn.
Það er upptakari í hólfinu, opn-
aðu flöskumar.
Hún fær sér aðra sígarettu með
439