Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1977, Qupperneq 60

skyldi vera til húsa. Oft tóku þeir
tal saman við matborðið í
Frydendal, Sigurður og Hermann.
Laugardaginn 8. janúar 1912
hóf Sigurður róðra á „íslandi“.
Um klukkan þrjú þann dag kemur
Sigurður að landi, og skipa þeir
upp afla sínum á mjög lítilli
skektu, sem hann hafði að láni.
Skjöktbátur hans var til viðgerðar
heima við Sandprýði, en hann var
stórt fjögurra manna far. Her-
mann keyrði fiskinn upp í að-
gerðarkró á handvagni, svo sem
þá tíðkaðist. Stóð króin austan við
Formannabraut. Gerði Hermann
að aflanum, gekk síðan heim í
Frydendal og settist við matborð-
ið hjá Sigurði, þar sem þeir tóku
tal saman, svo sem oft áður.
Spyr Hermann þá Sigurð:
„Hvernig kom það út hjá þér í
dag?“
Sigurður svarar: „Það kom nú
engan veginn út. Við fiskuðum
heldur lítið og svo var sjóveðrið
ekki vel gott. Svo kunni ég ekki vel
við bátinn, en hann var nú
ballestarlaus. Svo dreymdi mig
svo illa í nótt, að ég hélt að ég
kæmi ekki meira að landi.“
„Hvað dreymdi þig?“ spyr
Hermann.
„Mig dreymdi, að ég kæmi út í
bátinn minn, þar sem hann liggur
á höfninni," svarar Sigurður. „Sá
ég þá að hann var allur blóðugur
utan og innan. En við erum nú
komnir heim, og oft er ljótur
draumur fyrir litlu efni.“
Daginn eftir, sunnudaginn 9.
janúár, var austan stormur og var
ekki róið þann dag. Daginn þar á
eftir, mánudaginn 10. janúar, var
komið austan rok og brim. Var þá
mjög ókyrrt orðið í höfninni, enda
voru hafnargarðarnir þá ekki
komnir, svo að sjórinn gekk
óbrotinn inn alla höfn og jafnvel
alla leið inn í Botn.
Á höfninni lá stórt skip, sem
„Norðurljós“ hét. Var það farið að
reka, svo að bátunum, sem á
Bergsteinn Bergsteinsson
frá Tjörnum.
höfninni voru, stafaði mikil hætta
af því. Klukkan fjögur um daginn
kom Einar Halldórsson að
Frydendal, en Einar var einn af
eigendunum að íslandi". Var þá
tekið að skyggja. Spyr Einar þá
Sigurð, hvort hann ætli ekki að
fara út á höfn og bjarga bátnum,
því „Norðurljósið" sé farið að
reka og margir formenn þegar
farnir út á höfn. Sigurður svarar:
„Ég er vanur að kalla mína háseta
sjálfur, en úr því að þú ert kom-
inn, þá er best að þú kallir þá og
látir þá koma niður að beituskúr."
En beituskúrinn stóð sunnan við
Strandveginn, móti Geirseyri.
Komu nú allir hásetar Sigurðar
niður í beituskúr, svo sem kallið
bauð þeim. Klæddust þeir þar
sjóklæðum sínum, og sáu menn
það síðast til þeirra, að þeir gengu
niður Edinborgarbryggju. Var þá
alldimmt orðið.
Klukkan fimm heyrðu menn,
sem bjuggu í Tangasjóbúðinni,
hvað eftir annað köll mikil úti á
höfninni. Brugðu þeir skjótt við og
settu niður bát í Tangafjörunni.
En svo var sjórinn mikill, að bát-
inn fyllti tvisvar, þegar þeir ætl-
uðu að setja hann á flot. Urðu þeir
þá að hætta við að koma honum á
flot.
Komust mennirnir nú út á
Básasker, þar sem þeir fundu
brotna skektu og einn látinn
mann. Var það vélamaðurinn af
„íslandi“. Vissu þá allir, hvað
gerst hafði. Við Edinborgar-
bryggjuna höfðu drukknað fimm
menn. Vélamaðurinn hafði kom-
ist á kjöl skektunnar og rekið með
henni vestur að Básaskeri og
drukknað þar.
Daginn eftir fundust lík allra
mannanna rekin með fram
Strandveginum. Voru þau öll
jarðsett 19. janúar.
Þeir, sem þarna drukknuðu,
voru: Sigurður Sigurðsson í
Frydendal, Einar Halldórsson í
Sandprýði, Magnús Ingimundar-
son í Hvoli, Guðmundur
Guðmundsson í Lambhaga, en
þessir fjórir menn voru allir með-
eigendur að „íslandi“, Vilhjálmur
Jónsson frá Norðfirði og Hans
Einarsson frá Norðfirði, en það
var hann, sem var vélamaðurinn.
Sigurður Sigurðsson var fæddur
í Austur-Búðarhólshjáleigu í
Landeyjum 1. apríl 1869. For-
eldrar hans voru Sigurður
Sigurðsson og Sigríður Péturs-
dóttir, sem þar bjuggu. Hann kom
ungur til Vestmannaeyja og tók
strax að stunda sjó. Fljótlega
gerðist hann formaður á opnu
skipi og síðan á vélbát, strax og
þeir komu. Hann átti fyrsta vísi að
vélbát í Vestmannaeyjum. Var
það „Eros“. Hann var einnig for-
maður á Austfjörðum. Var hann
talinn gætinn og góður formaður.
Sigurður bjó með Sigríði Árna-
dóttur, móður Gísla J. Johnsens
og þeirra bræðra. Þau áUu einn
son, sem Jóhann hét, og er nú bú-
settur í Ameríku.
Nú var vélbáturinn „ísland“
orðinn formannslaus og skips-
hafnarlaus. Var þá Bergsteinn
VÍKINGUR
444