Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Blaðsíða 33

Hjalteyri
Á Hjalteyri búa nú á milli
fimmtíu og sextíu manns. Það er
af sem áður var þegar fólkið
flykktist þangað í stórum hópum
til að vinna í síldinni. Þá var búið í
hveiju húsi, í gömlum sjóbúðum
og jafnvel í hriplekum moldar-
kofum sem í dag fengju ekki háa
einkunn hjá Heilbrigðiseftirlitinu.
Þá var húsnæðisskortur mikill á
staðnum.
En nú er þetta liðin tíð.
Einu minjarnar um blómlegt
atvinnulíf eru gömul mannvirki
sem tilheyra síldarbræðslunni og
þeim umsvifum sem í kringum
hana voru. Þar sem áður var allt
iðandi af mannlífi, mæta manni
nú auðar götur. Þar sem áður
lagði reyk úr strompum, gapa nú á
móti manni augnatóftir yfirgef-
inna húsa. Mannvirkin draggast
niður. Tíminn færir ryð yfir sög-
una.
Á veturna er lítið um að vera á
Hjalteyri. En strax og vorar fara
menn að sjást á vakki niðri við
höfnina, sumir mála trillurnar
sínar, aðrir koma til að fylgjast
með. Allmikil trilluútgerð er það-
an fyrir sumarið. Á síðastliðnu
sumri var þar rekin fiskmóttaka á
vegum KEA (Dalvíkurdeild) og
gaf það góða raun.
Aðeins tvær trillur eru gerðar út
á línu frá Hjalteyri í vetur. Þegar
undirritaður átti leið þama um í
byrjun marsmánaðar, hittist
þannig á að trilla var að koma inn
í höfnina. Hún fór ekki upp að
bryggju, heldur renndi sér á fullri
ferð upp í malarkambinn. Maður í
gulum hlífðarfötum stökk í land
með enda og tyllti honum í staur
sem stóð upp úr sandinum.
Þetta var Agnar Þórisson.
Hann lætur hvorki vetrarhörk-
ur né gloppótt fiskirí á sig fá,
heldur stundar trilluútgerð allt
árið um kring.
Þegar hann var spurður að því
hvað hann væri að gera í land,
svaraði hann því til að hann væri
að sækja byssuna sína.
„Ég sá hringanóra héma rétt
fyrir innan. Mig langar að vita
hvort hann gefur ekki færi á sér,
bölvaður".
Agnar hafði verið að „vitja um“
línuna þegar hann sá selinn. Hann
er með „norska línu“ líkt og
trillukarlarnir á Akureyri og þarf
því ekki að draga hana upp í hvert
sinn sem hann fer á sjó. Afli var
tregur, svo ekki sé meira sagt, að-
eins nokkrir þorsktittir.
„Það er áreiðanlegt að einhver
fiskur er hérna í firðinum“, sagði
Agnar og strauk sultardropa af
nefinu. „En ég er hræddur um að
selurinn sé að göslast í honum,
það er óvenju mikið af sel núna.
Og þegar þannig er komið er fisk-
urinn á fleygiferð upp um allan
sjó“.
Agnar var farinn að tvístíga svo
að ég vildi ekki tefja hann lengur.
Ekki færi hringanórinn að bíða of
lengi.
Ég horfði á eftir Agnari hlaupa
við fót út kambinn og vonaði með
sjálfum mér að honum heppnaðist
áform sitt.
G.A.
Agnar Þórisson hafði séð hrínganóra og skaust í land til að ná í byssuna. í baksýn sjást leifar af gömlu síldarbræðslunni á Hjalteyri.