Sjómannablaðið Víkingur - 01.03.1981, Síða 57

I' II 1 I il r I II II II , . I I
Teikninguna gerði Sigurður Vilhjálinsson
vænt um Gunnu, ekki svona í fúl-
ustu alvöru á ég við.
Við þessi ummæli Tánings, setti
Gráskegg hljóðan um stund.
Hann greip um handföng asdiks-
ins og horfði á brúna blekristu
sem sýndi torfuna, sem þeir höfðu
búmmað á um kvöldmatarleytið,
á pappírsræmunni í mælinum, en
svo tók hann til máls:
— Mér er enn hlýtt til Gunnu,
en kannski hefur það aldrei verið
meira og við hverju má svo sem
búast af manni, sem þvælist um
hafið eins og rótlaust þangið.
Maður var sumarlangt á síld, á
vertíð á vetrin og oft á togurum á
haustin. Maður þjóraði sitt
brennivín, lá með erlendum
vændiskonum, fékk lekanda,
timburmenn og gleymdi hvað
maður var eða hét, hvað þá maður
ætti konu og krakka. Það sér hver
maður, að slíkt gengur ekki upp.
Við Gunna skildum því með vin-
semd, áttum víst ekkert sameigin-
legt nema strákinn.
— Þarna sérðu. Ef þú hefðir
hætt til sjós, þá væruð þið Gunna
enn saman. Nei, þetta er tóm
tjara. Táningur vatt sér hlémegin
út á brúarvænginn og sprændi.
Svo kom hann aftur inn, sló á öxl
Gráskeggs og spurði: — Hvað
hefurðu svo haft upp úr volkinu,
gamli?
— Það má vel vera, að ég hefði
átt að hætta á sjónum, en ég gerði
það nú ekki. Þess vegna er ég hér,
orðinn gamall og hef ekkert haft
upp úr krafsinu, á ekkert nema
sjópokann, sem ég kom með um
borð fyrir mörgum árum. Aðrir
hafa hirt gróðann, ef hann hefur
þá nokkur verið. Ég tel ekki hús-
kofann, sem Gunna fékk. Hann
var bara það, sem hún hafði unnið
fyrir. Nei, karl minn. Hér stend ég
eða réttara sagt sit og á ekki neitt
og er orðinn of gamall til að hætta
volkinu. Ég er orðinn samdauna
þessum bátum. Það er eins og ég
sé ekki lengur ég sjálfur. Mitt
sjálfdæmi hefur glatast á þessum
árum. Ég er orðinn hluti af skip-
inu. Kannski er þetta rétt hjá þér
að vilja fara í land.
— Það verður samt góður hlut-
ur eftir sumarið. Við erum komnir
með 17.000 mál. Ég ætla að kaupa
mér bíl, sagði Táningur.
— Oft var hluturinn rýr. Tvö-
þúsund mál var það mesta sumar
eftir sumar og engin trygging. Það
voru þau ár, sem hafðir voru
nótabátar og maður stóð með
VÍKINGUR
57