Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1983, Side 56

var kominn tími til þess að kveðja
Holsteinsborg og Grænland.
Þokan grúfði yfir kl. 8 um morg-
uninn er við gengum þennan
stutta spotta niður að þyrlupall-
inum. Ég var að yfirgefa bæinn í
þriðja sinn. Þessi Grænlandsferð
hafði að vísu verið skemmtileg, en
var þó ekkert nýnæmi fyrir mig.
Ég hafði unnið hér í nær hálft ár
fyrir meira en 10 árum síðan. í
fyrrasumar hafði ég komið hér
aftur eftir að hafa ferðast um
Grænland í um mánaðartíma.
Grænland og þá ekki síst
Holsteinsborg hafa því orðið mér
hugleikin. Víst var hér margt sem
betur rnátti fara, en til þess eru
verkin að vinna þau. í þetta sinn
hafði ég ekki komið til Holsteins-
borgar sem verkamaður eða túristi
heldur fulltrúi minnar eigin þjóð-
ar sem tók þátt í þeirri umræðu
hvernig Grænlendingar mættu
Helstu frumkvöðlar ráðstefnunnar, Græn-
lendingamir Nils Fensbo og Karl Olsen.
sem best haga sínum málum í
samvinnu við grannþjóðirnar. Ég
var sannfærðari um það en nokkru
sinni fyrr að báðar þjóðirnar geta
hagnast á slíku samstarfi.
Þyrlan nötraði undan átök-
unum er hún dróst í loftið upp af
þyrlupallinum í Sisimiut. Svo
greip hún lárétt og þýtt flug,
stefndi út fjörðinn og skreið síðan
með sjó og löndum undir þoku-
bakkanum allt til flugvallarins í
Syðra-Straumfirði. Eftir um
klukkustundar bið þar, kom há-
stéljan okkar kanadíska fljúgandi
frá Nuuk og tók okkur með í
austurátt yfir jökul og haf. Við
töldum okkur hafa tekið þátt í því
að leggja grundvöll að samvinnu
við grannan í vestri á sviði fisk-
veiða og fiskvinnslu. Nú liggur
næst fyrir að byggja á þeim
grunni.
Pokaprestur var að útskýra fyrir
söfnuðinum, hve kristindómurinn
væri mikill þáttur í lífi manna og
kæmi víða við.
Hann sagði meðal annars:
— Það má segja, að kristin-
dómurinn geti brugðið sér í allra
kivkinda líki.
•
Tveir menn unnu saman á skrif-
stofu. Klukkan var orðin tólf.
Annar stjakaði við félaga sínum,
sem hafði fallið í sætan blund
fram á borðið.
„Vaknaðu, það er kominn tími
til að fara í mat.“
Hinn hreyfði sig aðeins og
umlaði: „Ég hef engan tíma. Ég
vinn í allan dag.“
Ekki of mikið Gunna, ég vil ógjarnan
missa stjóm ó Alfreð.
Háseti á einum Fossinum kom inn
á rakarastofu. Inflúensa var þá
slæm í bænum og varð tíðrætt um
hana.
Loks segir hásetinn með rauna-
svip:
„Hún er víst komin í skipið
okkar. Einn skipverjinn vildi
hvorki sígarettur né brennivín í
morgun.“
•
Inga litla, þriggja ára, var dóttir
sjómanns, sem sjaldan kom í land.
Einu sinni var hann þó lengur
en vant var. Þegar hann hafði
verið þrjá daga, sagði Inga við
mömmu sína:
„Fer hann ekki bráðum að fara,
karlinn.“
56
VÍKINGUR