Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1990, Blaðsíða 10

rátt fyrir aö veður séu víðar en á íslandi, er
óvíða að finna jafn samþætt viðbrögð við vetri og
hér. Það stafar af hnattlegu og þeim beisku sann-
indum að margt er af hafi umhverfis. f annan stað
er eyjan varla tilbúin undir tréverk; heimilið með
öllum sínum útkjálkum er ekki enn fokhelt. Vind-
arnir — og þeir eru margir snarpir og kaldir —
leika hér lausari hala en útlendingar eiga að venj-
ast. Jafnvel Finnar hafa hávaxin tré til að skýla
sér gegn verstu áhlaupum, íslendingar aðeins
rammgerð hús, sem vel að merkja voru ekki reist
fyrr en tíu öldum eftir landnám!
íslendingar hafa því veðrast í aldanna rás og
kannski veður hafi mótað jafnt ytri sem innri
mann. Svo lengi sem elstu menn muna — og þeir
eru býsna gamlir — hefur þjóðin klofað snjóinn og
kannski geta kloflangir landsmenn þakkað sköfl-
um þetta vaxtarlag sitt. Síðari tíma skókaupmenn
þekkja líka vandann sem lýtur að lögun fóta
þessa fólks sem þurfti aldrei á snjóþrúgum að
halda. Þessi frónska þjóð er altént undarlega vax-
in niður og svo sem í fleiri áttir. Útlendingar þekkja
þá tilfinningu að geta heilsað íslendingum af
lengra færi en öðrum þjóðum!
I>andsmenn eru líka veðraðir inn við beinið —
og kemur ekki á óvart; vindurinn smýgur um allt á
íslandi, þótt einna helst sé það þekkt frá Þingeyj-
um. Þar í sýslum var reyndar flestum nóg boðið á
síðari hluta nítjándu aldar og höfðu sig á brott.