Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1990, Blaðsíða 58

MEÐ „LEIFI EIRIKSSYNI“
f siglingunni upp Hud-
son fljótið.
Kári Jónasson og við
hlið hans Johnson mót-
orinn, sem komið var
fyrir í miðju skipinu. Við
létum fara lítið fyrir vél-
inni vegna ótal Ijós-
myndara og breiddum
meira aö segja poka yfir
hana til öryggis. Viggó
skipper okkar við stýrið
og Markús Örn fylgist
með siglingunni.
58 VÍKINGUR
...stormsveipur
kom
æðandi
Það var 3. júlí, daginn fyrir siglinguna miklu. Við
vorum á heimleið að Pier 42. Við höfðum góðan
byr upp Hudson fljótið og „Leifur Eiríksson" óð á
söxum. Enginn okkar uggði að sér, þegar storm-
sveipur kom æðandi sunnan yfir fljótið. í sömu
andrá skall hvirfillinn á skipinu okkar, það lagðist
næstum á hliðina, kolgruggugt árvatnið féll inn
eftir gjörvallri stjórnborðshlið og hálffyllti. Fellið
seglið, hrópaði skipperinn og nú kom sér vel að
miðskipsmenn voru handfljótir. Skipið rétti sig en
nú var lítið borð fyrir báru, engin flotholt og
tveggja tonna barlest jók hættu á að skipið sykki.
Okkur tókst að koma Johnson vélinni í gang og
jusum sem óðir. Eftir nokkrar mínútur var mesta
hættan liðin hjá. Við athugun kom í Ijós að segl og
skip var óskemmt. Seglið var sett upp á ný — nú
rifað - og eftir nokkurn tíma náðum við Pier 42.
Þjóðhátíðardagur Bandaríkjanna, 4. júlí, rann
upp bjartur og fagur. Öll skip sem þátt tóku í
siglingunni áttu að vera tilbúin á flóanum við
Sandy Hook, fyrir neðan Verrazano brúna ekki
síðar en klukkan 07.00. Við ákváðum að fara af
hótelinu kl. 04:00. Morgunþokunni var að létta
þegar við kvöddum Manhattan og sigldum fram
hjá Virkisgarðinum neðst á Manhattan, fram hjá
Ellis Island — þar sem innflytjendum til Banda-
ríkjanna var forðum smalað saman og þar sem
þeir biðu örlaga sinna við ömurlegan aðbúnað,
kafli í sögu þessa mikla lands sem flestir Banda-
ríkjamenn vilja gleyma — og við dáðumst að
Frelsisstyttunni, þar sem hún stóð tignarleg og
sveipuö morgunþokunni.
Tímavélin
hans
H.G.Wells
Við nálguðumst brúna miklu og sáum flotann,
230 skip, sem lá þarna á lognsléttum sjónum. Við
sigldum,, Leifi Eiríkssyni" á svæði ætlað minnstu
skipum í siglingunni. Næst okkur lá Santa María,
skip Kólumbusar. Hvert sem litið var voru segl-
skip af ólíklegustu gerðum, eftirlíkingar skipa aft-
an úr öldum. Auðvelt var að ímynda sér að við
hefðum lent í Tímavélinni hans H.G. Wells og
værum staddir einhversstaðar við suðræna
strönd fyrir 300 árum. Sólin kom upp og gyllti
þennan ævintýralega flota og umhverfið. Fátt var
sagt um borð. Skipshöfnin var sem dáleidd. Á
þessari stundu voru, að ég held, flestum okkar
gleymdar hrakspár blaða og annarra fjölmiðla, að