Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.2006, Síða 35

SIFJlýgur yfir Óðinn.
SYR á Reykjavíkuflugvelli.
Nei, við lentum aldrei á sjónum í björg-
unarflugi enda yfirleitt þannig veður að
ólendandi var. Við sjólentum heldur ekki
þótt við stæðurn togara að ólöglegum
veiðurn. Höfðum aðeins loftskeytasam-
band við þá og skipuðum þeim að halda
lil hafnar. beir hlýddu því nú ekki allir.
Eitt sinn stóðum við breskan togara,
Cape Cleveland, að ólöglegum veiðum út af
Ingólfshöfða. Þetta var um hádegisbil en
það átli heldur betur eftir að leygjast úr
fluginu hjá okkur í það sinnið. Breski skip-
stjórinn var þrárri cn andskotinn og vildi
ekki sigla í land. Okkur datt þá í hug að
taka driftmælinn, langan og sveran staut
sem gekk niður í gegnum botninn á vélinni
en var hægt að taka upp, og stinga honum
út utn „blisterinn" sem var hannaður til að
geyma vélbyssur. Um leið flugum við í lág-
llugi meðfram togaranum og sendum skeyti
á skipstjórann þar sem við hótuðum því að
ef hann léti sig ekki og héldi til næstu hafn-
ar þegar í stað þá mætti hann búast við að
skotið yrði á skipið.
Við sögðum honum hins vegar ekkert
hver ætlaði að skjóta.
Rétt á eftir svaraði skipstjórinn: Við
förum til Norðfjarðar.
Hann hefur líklega þekkt Kalalínurnar
og vitað að glerhúsin á hliðum þeirra,
blisterinn, var sérstaklega hannaður fyrir
vélbyssur.
Við eltum skipið allan daginn og fram á
nótt. Að vísu neyddumst við til að bregða
okkur frá í þrjár klukkustundir að ná i
eldsneyti á Egilsstaði. Þristur frá
Flugfélagi íslands leysti okkur af á
meðan. Við lókum síðan aftur til við eft-
irförina og fylgdum togaranum inn til
Norðfjarðar. Það gekk á með leiðinda-
veðri, éljagangi og töluverðu hvassviðri.
Togarinn hvarf af og til inn í élið en við
flugum í gegn og biðum eftir honum
hinum megin. Þegar í land kom og skip-
stjórinn áttaði sig á að við höfðum engan
radar varð hann ógurlega sár. Við vorum
hins vegar með radarhús ofan á vélinni,
fyrir radar-loflnet, og honum datt ekki
annað í hug en að því fylgdi radar. Hann
hefði ekki þurft annað en að breyta stefn-
unni inni í einhverjum éljabakkanum og
þá hefðum við verið búnir að missa hann.
Við lentum hins vegar í hrakningum.
Anton Axelsson, sem var flugstjóri í þess-
ari ferð, vildi ekki hætta á sjólendingu á
Norðfirði enda orðið dimrnt og aldrei að
vita nema eitthvað leyndist i sjónum sem
gæti skemmt vél-
ina. Því var
ákveðið að lenda
á Egilsstöðum en
þar var þá hið
versta veður,
dimm snjókoma
og hvasst. Við
gerðum engu að
síður aðflug að
vellinum en við
það hlóðst ís
ofan á vængina.
Síðan þegar við
neyddumst til að
hætta við lend-
inguna og tókum
vélina upp aflur þá hlóðst ísinn neðan á
vængina.
Ekki var um annað að ræða en að taka
stefnuna á Reykjavík en ísinn gerði flugið
ákaflega erfitt. Klakabrynjan á vængjun-
um dró stórlega út lyftigetu vélarinnar og
hraðinn varð ekki nema 85-90 rnílur.
Þetta var heldur óskemmtilegt enda við
komnir niður undir ofrishraða en ein-
hvernveginn blessaðist þetta og við
náðum að lokum til Reykjavíkur.
Klukkan var þá 5.28 um morguninn en
við höfðum lagt af stað klukkan 11.10
daginn áður.
Eftir hádegi var svo flogið aftur austur
þar sem við mættum fyrir sýslumann með
skipstjóranum af Cape Cleveland.
Þetla var í fyrsta skiptið sem Gæsluvél
tók togara á miðunum og mér er nær að
halda að það hafi ekki gerst síðan.
Vökvadælur
Vökvamótorar
ss
Stjórnbúnaður
Danfoss hf Skútuvogi6 • 104Reykjavík • Sími 510 4100 • www.danfoss.is
Sjómannablaðið Víkingur - 35