Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.2006, Page 48

Bragi Guðbrandsson hefur krækt í væna bleikju ogStefán Hjaltested rekur
henni rembingskoss. Til hamingju, elsku drengurinn minn!
Þegar sagan er borin undir Stefán hlær
hann bara og segir að Bragi sé alltaf
samur við sig, hann hafi ekki fengið einn
einasta beinagarð i þessari veiðiferð og
hvað þá að utan um beinin hafi verið roð
eða hold. Sjálfur hafi hann fengið þrjár
mjög snoppufríðar sjóbleikjur og einn lax
sem hann töfraði til að taka agnarsmáa
þurrflugu í Steinnesi. Einn af örfáum
þurrflugulöxum sem fengist hafa á
íslandi.
Ég held símtólinu við eyrað og hlusta á
þá félaga níða hvor annan, gretti mig
annað slagið og hugsa með mér að þessir
menn séu ekki að keppa í veiði, heldur
keppi þeir í því að segja fimmaurabrand-
ara og hrakfallasögur um félagann. Þeir
eru hinir mestu mátar og nota keppnis-
skapið eins og smurningu á vináttuna.
Pað kemur enn betur í ljós þegar báðir
segjast hlakka svo ósköp mikið til að fara
með hinum aftur í veiði.
Uppeldislegt gildi stangaveiða
Stefán Bjarni og Bragi eru vinir. Þeir
keppa ekki í veiði. Þeir gera bara góðlát-
legt grín hvor að öðrum og stytta sér
stundir með innan-
tómu gaspri þegar
lítið er að hafa, eins
og var í
Vatnsdalsánni fyrir
skemmstu. En þess-
ar kárínur með
þeim fóstbræðrum
vekja upp minning-
ar hjá mér og þá
rifjast upp það sem
mér fannst einna
merkilegast við
stangaveiði þegar ég
hóf að stunda hana
af kappi fyrir um
tveimur áratugum.
Þá lenti ég stund-
um í því að veiða
miklu meira en
félaginn eða að hitt
gerðist, sem var
öllu verra, að ég
fékk ekki bein á
meðan félaginn rót-
fiskaði. Elvort
tveggja vakti með
mér undarlegar
kenndir sem ég
varð þó að hafa
hemil á og læra að
sættast við hvort
heldur sem var,
mikinn afla eða
engan.
Ef ég veiddi félag-
ann algjörlega undir
borðið, varð ég að
gæta þess að
hreykja mér ekki of
hátt og hafa stjórn á ofsagleði minni. Ef
ég hins vegar fór heim með öngulinn í
rassinum en félaginn með fulla poka af
fiski, þá varð ég að læra að kæfa fýluna í
sjálfum mér og samgleðjast öðrum yfir
góðu gengi.
Þetta var oft erfitt.
Stundum stóð ég
einn með sjálfum
mér, horfði út á
vatnið, tuggði
kannski puntstrá, og
hugsaði um það
hvort ég væri asni,
hvort ég gæti virki-
lega ekki hamið
sjálfan mig og þessar
undarlegu tilfinning-
ar. Eftir stutta íhug-
un, yfirvegaða hugs-
un, tókst mér það
yfirleitt og fannst
eftir á að hyggja að
ég væri ef til vill
maður að meiru.
Þannig held ég að
veiðiskapurinn geti
þroskað fólk og hafi verulegt uppeldislegt
gildi fyrir unga veiðimenn. Þeir þurfa að
læra að hemja ofsagleði sína yfir góðum
feng og temja sér jafnaðargeð þótt illa
gangi. Og þess vegna eiga ntenn heldur
ekki að keppa í veiðiskap, þeir eiga að
gleðjast yfir góðu gengi félagans og
kunna að taka hrósi þegar veiðigyðjan
gengur þeim á hönd.
Endurnýtanleg bleikja
Bleikjurnar þrjár sem Stefán Hjaltested
fékk í Vatnsdalsánni um daginn, voru
þær einu sem fengust á allar 9 stangirnar
i þrjá daga! Það eru afleit aflabrögð hjá
hópi vaskra veiðimanna. Hér á árum áður
var ekki óalgengt að Ármenn færu heim
með 250-300 fiska eftir túrinn.
Og þegar ég talaði við Braga
Guðbrandsson um daginn, sagðist hann
hafa undrast það mest, fyrir utan þetta
aflaleysi, að Stefán vinur hans hafði ekki
hampað neinni 4ra punda bleikju í þess-
um túr.
Þannig er nefnilega mál með vexti að
sú saga komst á kreik fyrir allnokkrum
árum að alltaf þegar Stefán færi í
Vatnsdalinn, tæki hann úr frysti 4ra
punda bleikju sem hann fékk þar um
slóðir árið 1988, hefði hana með sér
norður og hampaði síðan hróðugur eins
og um nýveiddan fisk væri að ræða.
En nú var bleikjan góða sem sagt ekki
með í för og þegar Slefán var að því
spurður hverju það sætti, svaraði hann
því til að blessuð bleikjan hefði verið
orðin svo slitin og þvæld eftir endalausa
frystingu og afþíðingu, að hann hefði
neyðst til að setja hana í endurhæfingu!
Þeir Stefán og Bragi hafa stundað sil-
ungasvæðið í Vatnsdalsá í 20 ár. Farið á
hverju sumri og ætla aftur næsta sumar
þótt illa hafi gengið í þetta sinn. Þeim
finnst einfaldlega bara svo gaman að
veiða saman.
Félagarnir Bragi og Stefán veiddu saman í Hlíðarvatni snemma í sumar
og þáfœrði Stefán vini sínum forláta veiðihatt sem hann hafði keypt á
Kanart. Ósagt skal látið hvort þessir hattar verði vinsæl tískuvara og mjög
eftirsóttir meðal íslenskra veiðimanna.
48 - Sjómannablaðið Víkingur