Náttúrufræðingurinn - 2000, Side 25

2. mynd. Dúfnahópur á Reyðaifirði. Ljósm. Skarphéðinn G. Þórisson.
við Mjóafjörð og Reyðarfjörð, að bjargdúfur
tækju sér þar bólfestu (2. mynd). Gekk svo í
nokkur ár en fullkomnar heimildir hefi ég ekki
fyrirárin 1971-1978, en árið 1979 kemurtil
skjalanna höfuðheimildarmaður minn,
Agúst Magnússon frá Neskaupstað, nú
skipstjóri í Sandgerði, þá átta ára að aldri.
Hann tók að reyna að fanga þessar bjarg-
dúfur sem hann og aðrir sáu og höfðu séð
að væri allt annar stofn en þær dúfur tamdar
(hreinræktaðar) eða feralar (skræpur) sem
þeir höfðu séð annars staðar.
Agúst átti síðan slíkar dúfur frá 8 ára aldri
til 17 ára aldurs er hann fór á sjó og gaf dúfur
sínar, en hann átti þá einnig bréfdúfur og
hreinræktaðar skrautdúfur, bæði litardúfur
og formdúfur og auk þess hreinar feralar
dúl'ur. þ.e. skræpur. Svo brá og við, sem við
mátti búast ef kenning okkar Agústs og
annarra austanmanna, þ.á nr. aðl'luttra Fær-
eyinga, er rétt, að á meðan varp var í fullurn
gangi hjá þeim tömdu og ferölu var ekki
nokkur leið að kreista egg út úr bjarg-
dúfunum villtu. Greinarhöfundur getur tekið
undir þetta, þar sem hann hafði haldið fjölda
dúfnastofna á Suðurnesjum og í Reykjavík
og síðar á Seyðisfirði, í nágrenni Agústs;
ekkert þeirra dúfnapara sem hann fékk frá
Ágústi Magnússyni fékkst til að liggja á,
þrátt fyrir óvenjugóðar aðstæður, meðan
skrautdúfur og skræpur, sumar nánast með
sömu litum og villt bjargdúfa, urpu í gríð og
erg og komu upp ungum sem hann seldi frá
sér. Reyndar er þess hér að geta að þar sem
bjargdúfan er nánast blá er lík skræpa sem
næst svört.
Ágústi og félaga hans, Þráni Haraldssyni,
Neskaupstað, tókst á átta árurn, þrátt fyrir
mikinn íjölda para og bestu aðstæður,
aðeins að fá tvö (!) egg úr stofni þessum og
konta upp einum (!) unga, sem síðan var
sleppt - og ekki sneri unginn aftur „heim“.
Allar aðrar dúfur sem sleppt var leituðu óðar
heim. Undirritaður mun að vísu hafa fengið
eitt eða tvö egg en fuglarnir sinntu því ekki
og átu ekki einu sinni eggið eða eggin, enda
reyndist þetta ófrjótt.
Um ofannefndan unga er það að segja að
hann hegðaði sér aldrei í samræmi við
venjubundið atferli skræpuunga eða hús-
23