Náttúrufræðingurinn

Árgangur

Náttúrufræðingurinn - 1997, Síða 27

Náttúrufræðingurinn - 1997, Síða 27
Hross I HERNAÐI Allt frá því að hestar voru fyrst tamdir og fram undir okkar daga hafa þeir gegnt mikilvægu hlutverki í hernaði, dregið stríðs- vagna og vígtól, borið riddara, flutt vistir og sum- ir endað í pottunum í eld- húsvögnum sem þeir áður drógu. esturinn, Equus caballus, reikaði villtur um sléttur og skóglendi í Evrasíu um hundruð alda en þokaði smám saman fyrir mönnum sem veiddu hann og eyddu búsvæðunum. Villihestar virðast hafa verið á beit við Rín á sögulegum tíma en um 1800 voru engir eftir vestar en í austurhéruðum Póllands. Þegar á nítjándu öldina leið hvarf tarpanhesturinn. undirtegund sem lifði á sléttum Suður- Rússlands allt austur að Volgu (1. mynd). Síðasti villti tarpaninn sem sögur fara af var felldur í Úkraínu á jóladag 1879 og þar með var sögu villihesta í Evrópu lokið. Saina Örnólfur Thorlacius (f. 1931) lauk fil.kand.-prófi í líffræði og efnafræði frá Háskólanum í Lundi í Svíþjóð 1958. Hann var kennari við Menntaskólann í Reykja- vík 1960-1967, Menntaskólann við Hamrahlíð 1967- 1980 og rektor þess skóla 1980-1995. Samhliða kennslustörfum hefur Örnólfur samið kennslubækur og hann hafði um árabil umsjón með fræðsluþáttum um náttúrufræði í útvarpi og sjónvarpi. Hann var um skeið ritstjóri Náttúrufræðingsins. ár bárust dýrafræðingum fregnir af annarri undirtegund á gresjum og í eyðimörkum í Asfu. Þetta var przewalskishesturinn, kenndur við Nikolai Mikhailovich Prze- walski, landkönnuð sem uppgötvaði hann í Mongólíu.1 Hann hefur einnig þurft að þola yfirgang manna og um miðja þessa öld voru aðeins fáar hjarðir eftir þar sem mætast Mongólía og Kína. Talið er að upphaflegir stofnar przewalskishesta séu nú allir útdauðir í náttúrunni. í það minnsta hafa dýrin hvergi sést með vissu síðan 1968. Nokkur hundruð eru í dýragörðum og á eldisstöðvum auk þess sem eitthvað er til af kynblendingum þeirra og eldishesta. Nú er unnið að því að koma przewalskishestum úr 'Mongólíumenn og margir dýrafræðingar kalla hestinn takhi. Náttúrufræðingurinn 67 (2), bls. 89-94, 1997. 89
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100

x

Náttúrufræðingurinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Náttúrufræðingurinn
https://timarit.is/publication/337

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.