Náttúrufræðingurinn - 1934, Qupperneq 10

120
NÁTTÚRUFR.
andi lags. Ef mýrin okkar væri verulega auðug að fornmenjum,
myndum við í dökka laginu finna verkfæri úr bronse frá síð-
asta hluta bronsealdar, en í því ljósa illa gjörð vopn og verk-
færi úr járni. Þetta ljósa lag tók að myndast í votviðrasömu
harðindaárunum á mótum járn- og bronsealdar.
Þannig getum við með hinum einföldustu tækjum veitt upp
úr mýrinni þráðinn úr sögu þeirri, er hún hefir að segja. Vitan-
lega nægir eigi ein mýri nema í einstaka tilfelli til þess að fá
samanhangandi sögu, en með því að rannsaka nógu margar mýr-
ar, fáum við smátt og smátt samhengið. En nú er forvitni okkar
vakin. Við látum okkur ekki nægja með þessar upplýsingar. Við
Trjáfrjó, séö í smásjá.
Gran = greni; Ek = eik; Lind = linditré; Alm = álmir; Tall = fura (þöll);
Hassel = heslirunni; Vide = viðir; Bok = beyki; A1 = elrir.
viljum heyra söguna nánari, t. d. hvenær hin ýmsu skógartré
námu hér land. Til þess að veiða þetta upp úr mýrinni, verðum
við að grípa til nýrra ráða, og bezta ráðið og öruggasta er frjó-
greiningin, eða „pollenanalysan“, eins og það kallast á vísindamáli.
Rannsóknaraðferð þessi er tiltölulega ný. Hún er uppfundin af
prófessor Lennart v. Post í Stokkhólmi á árunum 1912—16. Síð-
an hefir hún verið bætt af ýmsum og er nú notuð af mýrafræð-
ingum um alla álfuna. Til þess að gefa ykkur dálitla hugmynd
um þessa aðferð, skulum við enn halda til mógrafarinnar okkar.
En nú tökum við með okkur fjölda af smáglösum undir sýnis-
horn. Og nú göngum við nákvæmlega að verki. Við mælum ná-
kvæmlega, hversu djúpt undir yfirbþrði hvert einstakt lag í
grafarveggnum byrjar. Og svo tökum við röð af sýnishornum
með jöfnu millibili, t. d. 5 cm., allt frá botni og upp úr, og setj-