Náttúrufræðingurinn - 1934, Blaðsíða 44

154
nattörufr.
veðhlaupahundar, sem oft höfðu unnið eigendum sínum miklar upp-
hæðir fjár, en voru, sökum áreynslu, orðnir til alls ónýtir af gigt,
náð aftur fullri heilsu á hælinu, og þeir hafa getað, þegar þeir
komu heim, bætt nýjum sigrum við þá gömlu.
Þetta heilsuhæli er útbúið öllum þeim þægindum, sem hugsan-
leg eru og nauðsynleg, til þess að dýrunum geti liðið vel, þar er
einskis látið ófreistað, til þess að sýna sjúklingunum alla nær-
gætni. Eftirtektarvert er það, hversu dýrin eru þolinmóð og hvað
mikið traust þau sýna manninum, á meðan verið er að lækna þau,
eftir að þau hafa reynt böðin einu sinni. Þau finna þá sjálfsagt,
hvernig verkirnir sefast, og gera sér ef til vill óljósa von um
fulla heilsu. Myndirnar, sem þessari grein fylgja, sýna vel, hve
vel er farið með dýrin. Öll stund er lögð á að hirða þau sem bezt.
Joseph Delmont. (Á. F. þýddi.j
Trjábukkarnir. Cerambycidae (Longicornia).
Þó að hitabeltislöndin séu aðalheimkynni trjábukkanna, er
margt af þeim í Evrópu og á Norðurlöndum þekkjast í kringum
hundrað tegundir.
Ef vér eigum leið um skóga nágrannalanda vorra, Danmerk-
ur, Noregs eða Svíþjóðar, á vordegi, skömmu eftir að trén hafa
laufgazt, höfum vér tækifæri til þess að kynnast lífi trjábukkanna.
Þeir eru með fegurstu bjöllum á Norðurlöndum, og þá nývakn-
aðir af vetrardvalanum.
Þegar illt er veður sitja trjábukkarnir venjulega hnýpnir á
trjábolum og skýla sér undir laufblöðum eða barrgreinum. En í
sólskini eru þeir á flugi og ferð milli trjánna, eða þeir fleygja sér
í fang brosandi blóma, svo sem mjaðjurta, rósa og reyniviða, til
þess að sækja sér frjó og hunang til fæðu, og líklegt er, að þeir
vinni að frævun plantnanna um leið. Mjög er það mismunandi
hvað ýmsar trjábukkategundir eru í miklu vinfengi við blóm-
in. Þær, sem lifa í innilegustu sambandi við þau, er sú deild trjá-
bukkanna, sem nefnd er blómabukkar.
Fálmararnir einkenna trjábukkana mest. Sumar tegundirnar
hafa lengri fálmara en nokkur önnur skordýr. Þetta stafar þó
ekki af því, að fálmararnir séu svo liðamargir, þeir eru venjulega
ellefu liða, heldur af því, hvað hver liður er langur.