Náttúrufræðingurinn - 1934, Qupperneq 49

NÁTTÚRUFR.
159
3-5 sinnum líkamslengdin. Hver liður fálmaranna er ljós að fram-
an (rótarmegin), en dökkur að ofan. Þvert yfir fremsta frabolslið
eru fjórir ljóshærðir hnúðar í röð. Á kviðnum eru smáir, dökkir,
hárlausir blettir. Ein teg. hér á landi af þessari ættkvísl.
Móbukkur. (Achanthócinus ædilis Linn.). Allur líkaminn þétt
aðhærður. Hárin ljósgrá eða móleit. Örlitlar svartar, gljáandi
örður hér og hvar á þakvængjunum. Þakvængirnir eru flatir að
ofan og hér um bil helmingi meiri á lengd en breidd. Dökk skásett
rönd er yfir hvorn þakvæng aftan við miðju. Innsti liður á hvorum
fálmara er dökkur á ytri hlið.
Lengd 12—20 mm. — Lirfan lifir í barrtrjám. — Fundin í
Reykjavík 1920.
Þeir, sem finna trjábukka eða önnur fágæt skordýr, eru vin-
samlega beðnir að koma þeim til undirritaðs eða á Náttúrugripa-
safnið í Reykjavík.
Geir Gígja.
Eg bið höfund þessarar greinar og lesendur ritsins velvirð-
ingar á því, að eigi voru tök að gera myndir þær, sem greininni
áttu að fylgja, í tæka tíð. Úr þessu verður bætt með því að birta
þær í næsta hefti. Á. F.
Um veiðiskap fuglanna.
í 7.—8. örk 3. árg. Náttúrufræðingsins er grein með yfir-
skriftinni: „Með hverju „slá“ fuglarnir“. — í tilefni af þessari
grein langar mig til að biðja Náttúrufræðinginn fyrir nokkrar
athugasemdir.
Greinarhöfundur virðist halda því fram, og styðst hann þar
við skoðun Björns Pálssonar á Kvískerjum í Öræfum, að þeir rán-
fuglar, sem lifa af fuglaveiðum, slái fuglana eða roti þá með fót-
unum, a. m. k. sé svo um skúminn og fálkann.
Um skúminn segir þar: „Að vísu drepur skúmurinn máfs-
unga til að éta þá þegar hann getur, og slær þá í rot með löpp-
unum“. Og um fálkann: „Oftar hefi eg séð fálka reyna að slá
fugla með löppunum, en aldrei tekizt það, svo að eg hafi verið
sjónarvottur að. En eg hefi aldrei séð þá reyna til að slá fugl
með vængjunum ...“.
Um aðferð skúmsins skal ekkert fullyrt. Eg þekki ekkert til