Náttúrufræðingurinn - 1938, Qupperneq 9

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN 135
iiiiimiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiimmimmiiiiiiniiimiiiimiiniimiiiiiiiiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinmimmmiHiiii
var fariS að móta fyrir uggum, þótt ógreinilega væri. Hingað
til hafði þorskunginn verið girtur einum ugga, sem náði frá
gotrauf, aftur á sporð, og þaðan aftur að ofanverðu, alla leið
fram á hnakka. Þegar hér er komið sögunni, fer unginn að taka
til sín fæðu úr dýraríkinu, hann er nú ekki lengur það friðsemd-
arlamb, sem hann hefir verið fram að þessu. Enda finnst honurn
nú mikið til um afl sitt og hreysti. Tveggja mánaða gamall er
hann orðinn um þrír sentimetrar á lengd, allir uggar eru þá
greinilegir, og á hann eru farnir að koma dökkir blettir, hinn
fyrsti vottur litar. En um leið og honum vex þannig fiskur um
hrygg, um leið og hann berst í örmum hinna sterku hafstrauma
lengra og lengra frá hinum fyrstu æskustöðvum, lengra og
lengra út í lífið, fer heimurinn að sýna honum nýjar hliðar lífs-
ins. Ýmsar ókindur fara að sækja að honum neðan úr djúpinu,
svo að hann á fullt í fangi með að verjast, en marglittan, sem
marir hálfsofandi við yfirborðið, teygir út eftir honum langa
arma, alsetta eitruðum skotblöðrum, og í loftinu fyrir ofan
svífa tröllslegir drekar, svartir og hvítir á lit. Við og við sting-
ast þeir niður í djúpið, eins og kólfi sé skotið, og svelgja hóp af
systkinum litla þorsksins, en hann kemst sjálfur undan með
naumindum. Alls staðar sitja hætturnar á svikráðum við hann,
það grípur hann ótti, hann tekur það ráð að leita skjóls, ásamt
fjöldamörgum af félögum sínum, undir marglittunni. Margir
félaganna verða að láta lífið, fyrir þessa fífldirfsku, eiturkúlur
marglittunnar hitta þá og lama lífsfjör þeirra á svipstundu, en
síðan verða þeir hinni nýju fóstru sinni, marglittunni að bráð.
En litla þorskseiðið, sem við erum að fylgja, á henni þó gott eitt
upp að unna, því engan óvin fýsir að sækja líf þess í greipar
henni, og hún er því einnig vörn gegn hinum steikjandi geislum
sólarinnar.
En ekki má lengi við svo búið standa, það er ekki bjargvæn-
legt fyrir litla þorskinn að hýrast undir hempu marglittunnar,
hann verður að fara út í heiminn og afla sér fæðu, enda þótt
lífi hans sé hætta búin.Hann syndir sem óðast, fram og aftur,
etur allt, sem tönn á festir, og stækkar nú svo ört, að þegar hann
er þriggja mánaða, er hann orðinn fjórir og hálfur sentimetri á
lengd. Hann er þá orðinn allur köflóttur, og syndur sem selur.
Þó gætir krafta hans ennþá lítið, til þess að skipta um stað,
framdráttur sá, sem líkamsorkan getur valdið, má sín einskis
móti straumnum í sjónum. Ennþá lifir litli þorskurinn við yfir-