Náttúrufræðingurinn - 1938, Side 12

138 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
iiiiiiiiimimiiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiimiiiiiimiimiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiioiiimiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiii
síðustu lífskröftum sínum til þess að synda frá landi, dýpra,
dýpra, til þess að forðast svarta dauðann, en hann er kuldinn,
sem boðar að veturinn sé að koma. Smátt og smátt kemst hann
niður í dýpið, niður í fjarðarálinn, þar er hitinn jafnari, og
breytist ekki eins mikið og við fjörusteinana eða við yfirborðið,
kló hins kalda vetrar hefir ekki náð litla þorskinum að þessu
sinni, fyrir henni er hann öruggur niðri í álnum. Illa gengur þó
að afla sér fæðu, og þar við bætist að það er eins og deyfð og
atorkuleysi liggi í blóðinu, lítið bætist við lengdina, það má
þakka fyrir að geta dregið fram lífið, og beðið betri tíma. Og
svo kemur vorið. Það fer að hlýja í sjóinn á ný, litli þorskur-
inn laðast nú aftur upp úr álnum, og fer að leita nær landi.
Það færist yfir hann nýtt fjör, vinur hans, frá því sumarið áð-
ur, hitinn, er nú aftur að koma. Þega^ allt gengur sem bezt, og
litli þorskurinn er orðinn eitthvað tíu eða ellefu sentimetrar á
lengd, fara að koma smákvikindi, sem kalla sig þorska, upp í
vörina, þau eru ekki nema fjórir eða fimm sentimetrar á lengd,
og ágætur munnbiti fyrir litla þorskinn, ef hann nær í þau, en
þau eru nokkuð snör í snúningum, og því erfitt að eiga við þau.
Þetta er þá nýr árgangur, sem þarna er að koma, ekki hefir
hann allur farið til Grænlands, og ekki virðist hann merkilegur.
Litli þorskurinn vill sem minnst hafa saman við þessa smælingja
að sælda, nema ef hann gæti náð í þá sér til matar, þetta eru
aðeins seiði, en hann er sjálfur kominn á annað ár, og orðinn
að þyrskling, en af því er hann að minnsta kosti eins hreykinn
eins og piltur, sem er nýlega búinn að taka stúdentspróf.
Nú líður og bíður, brátt fer sumarið að telja út, og kuldinn
aftur að færast í aukana, og þá fer gamli sjúkdómurinn aftur
að hrella þyrsklinginn. En nú hefir honum enn vaxið fiskur um
Lrygg, nú er hann ekki upp á það kominn að láta bylgubrotið
fleygja sér upp í fjöruna, eins og hann sér að þær gera seið-
unum, og eins og nærri lét að yrði í fyrra, nú hefir hann vaðið
fyrir neðan sig, og syndir út í dýpið, ennþá lengra frá landi og
dýpra en veturinn á undan. Erfitt er fyrir hann að bjargast yfir
veturinn, en nú stendur hann þó betur að vígi en hann hefir
nokkurn tíma gert áður, því að nú hefir hann yngri bræður
sína til þess að lifa á, og auk þess ýmislegt annað, sem hann
ræður við, því að nú er hann orðinn stór, heilir tíu eða fimmtán
sentimetrar á lengd. Með vorinu færir hann sig aftur grynnra,
en ekki þó alveg upp að bryggjum, því upp úr því er hann vax-