Náttúrufræðingurinn - 1939, Síða 26

70 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
IIIIIIIIlllIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllllllIlllltllIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIllllllllllllllllIllltlllllllllllllllllllllllllIIIIIIIMIIl
margar og stórar, að mjög varhugavert væri að sleppa henni í
hendur ófaglærðra manna, og svipað álit hafði hann á hinum al-
þýðlegu frásögnum verkfræðingsins Brundin og próf. Ceriche, sem
hafa birzt í íslenzkum blöðum í reyfarakenndum stíl nokkrum
sinnum síðustu árin.
Þegar blaðamenn Ameríku sögðu frá vatnsræktinni í fyrsta
sinn, flaug fregnin víða, og síðan hefir oft sézt skrifað um þetta
efni í ýmsum þeim blöðum, er aldrei láta sérfræðinga líta yfir
það, sem birtist í þeim um vísindaleg efni. Og fréttin flaug alla
leið til íslands, þar sem þetta svonefnda merkismál er birt sem
bréfkafli frá Vilhjálmi landkönnuð Stefánssyni sumarið 1937 í
Nýja dagblaðinu, auðvitað án þess að það væri áður borið undir
nokkurn sérfræðing í grasafræði. Og síðan hefir öðru hvoru verið
rætt um þetta mál í blöðum höfuðstaðarins, en þó oftast af var-
kárni og vissu um það, að enda þótt vatnsrækt gæti verið æski-
leg mjög, fylgja henni enn þá ýmsir stórir og vandkvæðir gallar,
sökum skorts vísindanna á þekkingu viðvíkjandi þörfum jurtanna,
svo að hún er jafnvel lítt nýtileg fyrir vísindin, hvað þá heldur
almenning.
Um páskaleytið í vetur birtist í Sunnudagsblaði Alþýðublaðsins
alllöng grein eftir áhugamann, án þekkingar á grasafræði, að
nafni Jón Gunnarsson, þar sem hann dreymir, á grundvelli grein-
ar í amerísku tímariti fyrir almenning, um ræktun grænmetis og
ávaxta í vatnsblöndu. Hann kryddar grein sína með hinum einsk-
isverðu tölum, sem hinn ameríski blaðamaður gaf upp um árangur
af vatnsræktun í landi sínu, og stingur upp á því, að menn hér
heima hefji vatnsræktina í stórum eða smáum stíl sem fyrst, til
þess að fullnægja þörf þjóðarinnar á ódýru grænmeti og ávöxt-
um. Og síðan hann birti þessa hugvekju sína, hefir hver grein-
in rekið aðra með ítrekuðum áskorunum til fólks um að hefja til-
raunir með þetta nýja fyrirbrigði, og loforðum um gull og græna
skóga sem árangur, svo að nú er sannarlega tími til kominn, að
tekið verði í taumana og fyrirbyggt, að þessi áhugasami maður
verði sjálfum sér og öðrum að fjárhagslegu tjóni.
Jón Gunnarsson lætur áhuga sinn hlaupa svo með sig í gönur
í fyrstu grein sinni, að hann stingur upp á því, að kjallaraholur
höfuðborgarinnar verði notaðar til vatnsræktunar á grænmeti og
suðrænum aldinum, að minnsta kosti að vetrarlagi. Og til þess að
tryggja vöxt og þroska þessara veslings plantna sem bezt, leggur
hann til, að kjallararnir verði lýstir upp með útfjólubláum og inn-