Náttúrufræðingurinn - 1946, Síða 39

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
33
Ingólfur Davíðsson:
Gróður
á Þingvöllum
Flestir kannast við þjóðgarð-
inn á Þingvöllum. Er sögufrægð
Þingvallaalkunn og fegurðlands-
lagsins nijög rómuð í ræðu og
riti. Um gróðurfarið hefir rninna
verið rætt. Eflaust hefir þar víða
verið skóglendi fyrrum. Hefir
Alþingi hið forna og fjölmenni
það, sem því fylgdi, sennilega
notið skógarskjólsins. Á síðari
i'íldum hafa Þingvallaskógar mjög
verið eyddir með skógarhöggi og
fjárbeit. Fór því fram unz landið
var friðað og gert að þjóðgarði.
Nú er landið æði skellótt á að líta. Bera grámosabreiðurnar víða
liinn græna lit bjarkarinnar og lyngsins ofurliða. Gljáandi gulvíði-
runnar vaxa víða innanum kjarrið, einkum í lægðum. Beitilyng,
krækilyng, bláberja- og aðalbláberjalyng, sortulyng, fjalldrapi, loð-
víðir og grávíðir eru all-áberandi í gróðursvipnum. Eru birkið
og runnagróðurinn víðast ríkjandi milli grámosablettanna. Innan
um runnana og í lautarbollum er talsvert um krossmöðru, vingla,
sveifgrös, hærur, ilmreyr, reyrgresi o. fl. jurtategundir.
Milli eyðibýlanna Hrauntúns og Skógarkots er kjarrið þroska-
legast. Þar er landið að mestu grænt ásýndum. Tveggja — þriggja
metra liáar birkihríslur vaxa á víð og dreif, en víðast er kjarrið
lægra og æði kræklótt. Er talsvert um gamlar feyskjur, en fremur
lítið ber á ungum birkihríslum. Virðist kjarrið hafa verið mjög
niðurnítt þegar það loks var girt og friðað. Tognar víst seint eða
aldrei úr kræklunum, en þær geta samt gert mikið gagn sem skjól-
gróður. Þyrfti og ætti að gróðursetja birkihríslur af góðum stofni
og ef til vill barrviði innan um gamla kjarrið. Mundi ungi skógar-
gróðurinn dafna furðanlega í skjólinu og brátt vaxa öldungunum
yfir höfuð. Má svo smám saman fella gamla kjarrið þegar það hefur
3