Náttúrufræðingurinn - 1950, Side 5

SUNNLENZKA SÍLDIN í LJÓSI RANNSÓKNANNA
147
2. mynd. Hrygningarsvæði
(svört strik og punktar)
og straumflutningur nátt-
lampans Meganyctiphanes
norvegica. (Ur H. E.: Eu-
phausicea (1945)).
1949, að mér tókst að vinna bug á þeim. Hef ég nýlega ritað ýtarlega
ritgerð um það efni: „Racial Analyses of Icelandic Herrings by
Means of the Otoliths“, og varðandi frekari rökstuðning á þessari
skoðun vil ég leyfa mér að vísa til hennar. llýst ég ekki við því, að
nauðsynin á skýrri aðgreiningu kynstofnanna verði framar vefengd.
Eg komst að þeirri niðurstöðu, að megin árgangar Hvalfjarðarafl-
ans voru sumargotssíld frá sumrinu 1943 og vorgotssíld, er klaktist
vorið 1944. í erindi mínu á fundi Náttúrufræðifélagsins gat ég þess
sérstaklega, að svo virtist, sem samræmi væri í árgangsstyrk sumar-
gotssíldar eitt ár og vorgotssíldar árið eftir. Mun ég síðar víkja nánar
að þessu atriði.
Síðastliðið ár (1949) safnaði ég umfangsmestu gögnum varðandi
sunnlenzku síldina, sem nú eru í eigu Fiskideildar, athugaði um
7000 síldir á tímabilinu maí-desember. Rannsóknin leiddi þegar í
ljós, að ástandið í sunnlenzka stofninum liafði gerbreytzt frá því að
Hvalfjarðarveiðarnar voru stundaðar. Seint á árinu 1948 eða vorið
1949 komu tveir nýir árgangar á grunnmið, sumargotssíld frá 1944
og vorgotssíld frá 1945, og þessir árgangar voru hlutfallslega sterkari
en við höfðum nokkurntíma áður reynt um árganga í sunnlenzka
stofninum. Þegar sýnt var að árgangar þessir héldu styrk sínum, bað
ég Valtý Stefánsson ritstjóra, sem er einn þeirra fáu áhrifamanna
íslenzkra, er skilning hafa á gildi fiskirannsókna óg gera sér far um
að kynna sér niðurstöður þeirra, að geta þessara merkilegu tíðinda
og hvetja íslenzka útgerðarmenn til þess að hrinda af stað veiðitil-