Náttúrufræðingurinn - 1966, Qupperneq 94

88
NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
í munnaröndina iramanverða, og þannig er liin nýkomna tegund
úr garði gerð, en er mun stærri en glufumotran.
Skel glæsimotrunnar er gráhvít að lit, allhá
með yddum hvirfli, sem er eilítið aftan við
miðju og sveigist aftur. Munninn egglaga og
er raufin upp í hann mun styttri hlutfalls-
lega en á glufumotrunni. Ylirborðið með 80—
100 geislagárum, og skiptast alltaf á gildir og
mjóir gárar. Þeir gildu eru oft 3-klofnir í end-
ann; auk þess eru þéttstæðir og greinilegir
þvergárar, og við nokkra stækkun koma smá-
hnútar í ljós á gáramótunum. Aðeins eitt ein-
tak hefur fundizt við ísland, og er hæð þess
12 mm og lengd og breidd munnans 25x18
mm, en tegundin getur orðið nokkru stærri.
Ýsan, sem hettukuðungurinn fannst í, veiddist 10. desember 1965
í norðvestur af Garðskaga á 100—120 metra dýpi. Var skelin svo
fersk að útliti, er hún fannst, að tegundin hefur örugglega verið
lifandi, þegar ýsan gleypti hana. Glæsimotran íinnst við Irland,
við vesturströnd Skotlands og í nánd við Shetlandseyjar; auk þess
er hún við Noregsstrendur, allt norður um Lófóten. Ofundin við
Færeyjar.
2. mynd.
Glæsimotra,
sýnd frá hlið.
(Úr Jeffreys, British
Conchology
3. Teres teres Reeve (Syn. Raphitoma anceþs Eichw.)
Skarðagilli.
Tegund þessi telst til Belaættarinnar (Pleuro-
tomidae), en er þó allólík belunum að útliti, enda
af annarri ættkvísl. Kuðungurinn er grennlulegur,
liálfgagnsær, gulhvítur að lit og stundum með ó-
reglulegum, rauðgulum flekkjum. Hyrnan fremur
löng með oddmynduðum hvirfli. Vindingar 9 eða
10, lítið kúptir. Saumurinn er djúpur og grópaður.
Munninn er perulaga, með stórri, þunnri útrönd,
sem er mikið bogadregin um miðjuna og með djúpu
og þröngu viki við sauminn. Er vik þetta mjög ein-
kennandi fyrir tegundina. Yfirborð kuðungsins með
skýrum og reglulegum þvergárum, að undanskild-
um 3 efstu vindingum hyrnunnar, en þeir eru slétt-
ir. Grunnvindingurinn er með 14 gárum og neðsti
3. mynd.
Skarðagilli
(Úr G. O. Sars).