Náttúrufræðingurinn - 1989, Blaðsíða 22

Lóuþrælar (Calidris alpiná). Ljósm. Jóhann Óli Hilmarsson.
hluta júní og urðu flestir 8. júlí á báð-
um svæðum, 190 í Grafarvogi og 527 í
Kópavogi. Voru þetta eingöngu full-
orðnir fuglar, líklega að koma til baka
af varpstöðvum. Eftir hámark
snemma í júlí fækkaði lóuþrælum og
voru komnir í 123 í Grafarvogi og 214 í
Kópavogi þegar fyrstu ungarnir sáust
15. júlí. í Kópavogi var fjöldinn stöð-
ugur 17. júlí - 3. september, en þá
varð mikil fækkun og síðustu fuglarnir
sáust 25. september (2) og 20. októ-
ber (1). f Grafarvogi fækkaði mun
fyrr, eða um 11. ágúst, og síðasta at-
hugun þar var 7. september (1). Allt
frá því að fyrstu ungarnir komu á leir-
una í júlí uns hætt var að taka aldurs-
hlutföll 11. ágúst var hlutfallslega
meira um unga í Kópavogi en Grafar-
vogi (Tafla 4).
Telja verður líklegt að lóuþrælar
sem koma til landsins fyrir miðjan
maí, séu að langmestu leyti íslenskir
varpfuglar. Á láglendi sunnanlands
byrjar varptími lóuþræla strax í 2.
viku maí (Agnar Ingólfsson og Arn-
þór Garðarsson 1955). í Þjórsárverum
sáust fyrstu lóuþrælar á varpstöðvum
7. og 10. maí vorin 1972 og 1973.
íslenskir lóuþrælar (undirtegundin
C. a. schinzii) hafa vetursetu í Norð-
vestur-Afríku (Marokkó, Máritaníu)
en fara um vesturstrendur Evrópu vor
og haust (Pienkowski og Dick 1975).
Vorumferð lóuþræla á Bretlandseyj-
um er í apríl og maí. Á suðurströnd
Englands fóru lóuþrælar af undirteg-
undinni C. a. schinzii mest fyrstu tvær
vikurnar í maí á árunum 1953-1972
(Steventon 1977). Lóuþrælar á Norð-
austur-Grænlandi eru taldir til undir-
tegundarinnar C. a. arctica (Ferns og
Green 1979). Talið er að þeir hafi vet-
ursetu á sömu slóðum og íslenskir lóu-
þrælar (Meltofte 1985) og fari um
Bretlandseyjar síðustu tvær vikurnar í
76