Náttúrufræðingurinn - 1994, Blaðsíða 31

dalinn. Ég get reyndar ekki alveg útskýrt
hvemig, en þetta var tilfínning mín. Það
fór líka þannig að lambið ljarlægðist æ
meir Qárhópinn. Móðir og systkin fylgdu á
eftir jarmandi. Loks tókst refnum að koma
lambinu fram af rofabarðinu við lækinn og
þar ultu þau niður í læk. Þegar hér er
komið sögu var móðirin hætt að fylgja
lambinu eftir, en hljóp jarmandi í hringi
ofar í dalnum.
ÚTHUGSUÐ VEIÐIAÐFERÐ?
Á þessum tímapunkti gerðist það sem vakti
mesta undrun mína. Refúrinn beit ákveðið
ofarlega í háls lambsins, ýtti hausnum ofan
í lækinn og hélt eins lengi og hann gat.
Lambið barðist um í vatninu og loks gat
það lyft höfðinu upp úr. Það andaði djúpt
að sér en hafði hvorki rænu né orku til að
stökkva á fætur og hrista refínn af sér. Það
var því hægðarleikur fyrir refinn að endur-
taka leikinn, enda kaffærði hann lambið í
annað sinn. Eftir þessa meðferð var lambið
orðið mjög máttfarið og sömuleiðis var
refurinn orðinn mjög þreyttur, en engu að
síður var hann farinn að gæða sér á bráð
sinni.
ÓVÆNT TRUFLUN
Um þetta leyti vildi einmitt þannig til að
Siggi var að koma úr gönguferðinni. Við
það fældist refurinn og stökk burtu. Lamb-
inu tókst að skreiðast upp úr læknum og
skjögraði máttfarið upp á bakkann, þar
sem það lagðist niður. Höfuð þess var al-
blóðugt. Þetta var sannarlega ekki fögur
sjón. Það kom mér á óvart hve atburðurinn
hafði tekið stuttan tíma, frá tuttugu mín-
útum og i mesta lagi hálftíma. Við þorðum
ekki annað en bíða og sjá hvort refurinn
kæmi ekki örugglega aftur og lyki verki
sínu endanlega.
Endalokin
Það gerði hann líka eftir smástund en við
vorum ekki viðstödd endalokin, þar sem
hann dró lambið í hvarf undir brekkuna,
svo við hefðum þurft að færa okkur til að
fylgjast með. Sannarlega hafði ég ekki
áhuga á að horfa á meira og var því fegin
að snúa heim. Þegar við gengum burt var
sama friðsældin komin og verið hafði fyrr
um kvöldið, eins og ekkert hefði gerst.
Jafnvel móðirin sem hafði misst lambið sitt
var þögnuð.
Hver ER RÉTTUR FRUMBYGGJANS?
Mörgum fínnst vafalaust rangt að ég skuli
hafa setið aðgerðalaus og horft upp á slíkt.
Ástæðan fyrir því er að i fyrstu virtist öllu
óhætt, þar sem féð var rólegt og spakt í
návist refsins. Síðan gerði hann skyndi-
árás, beit fast í lambið og ég hugsaði sem
svo að ef til vill væri hann nú þegar búinn
að særa það svo mikið að þjáningaminna
væri fyrir lambið að deyja en lifa. Að
einhverju leyti er ástæðan líka sú að ég
aðhyllist náttúrlega framrás í dýraríkinu,
svo framarlega að tegund sé ekki í útrým-
ingarhættu.
PÓSTFANG HÖFUNDAR
Rakel Heiðmarsdóttir
Efstasundi 16
104 REYKJAVÍK
Umsögn veiðistjóra
Maður og refur hafa eldað grátt silfur sam-
an allt frá landnámstíð. Lítill vafí leikur á
að skolli hefur á umliðnum öldum oft vald-
ið bændum þungum búsiQum með lamba-
drápi. Þó hefur mjög dregið úr því síðustu
áratugi eftir að algengara varð að ær væru
látnar bera á húsi og vetrarbeit lagðist af að
mestu. Hins vegar má vera ljóst að meðan
bæði sauðfé og refir eru í landinu munu
einstaka refír taka upp á því að bíta sauðfé.
Ekki er algengt að menn verði vitni að
því þegar refír bíta lömb og því eru til fáar
ritaðar lýsingar á aðferðum þeirra við
lambadráp. Þess vegna er mikill fengur í
frásögn Rakelar Heiðmarsdóttur af atburð-
um þeim í Grafningnum er hún varð sjón-
arvottur að. Jafnframt er það tilfinning
undirritaðs að viðkomandi refur hafí ekki
verið að bíta lamb í fyrsta sinn þegar Rakel
sá til hans. Hans líkar eru þó orðnir sjald-
gæfir sem betur fer.
Páll Hersteinsson
109