Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.04.1909, Qupperneq 35

103
hafi verið seld rússnesk ull í Kaupmannahöfn sem ís-
lenzk ull, og er slíkt ekki bótakostur.
Við þessu þarf að sporna og það er, fyrst og fremst,
með Iögboðnu vörumerki um land allt og hinsvegar með
því, sem að framan er greint, ásamt fleiru, er koma kann
i leitirnar, þegar almenn stund verður lögð á betri og
samræmislegri ullarverkun en hingað til. UII til útflutn-
ings, er ein af þremur aðallandbúnaðarvörum landsmanna;
hinar eru: kjöt og smjör. Gagnvart þeim vörum eru
samvinnufjeiögin alvarlega tekin til starfa og horfa til-
raunir þeirra til góðs gengis. Það má eigi lengur svo
búið standa að ullin sje þar undanskilin og liver verki
hana með ósamkynja áhöldum eptir sínu höfði. Verð-
munur sá, sem nú þegar er búinn að ná festu á mark-
aðnum, gagnvart norðlenzkri og sunnlenzkri ull, bendir
í áttina, að mismunandi gæði og verkun ullar sje ekki
þýðingarlítið, og þó er, innan þessarar flokkunar, allt
í ruglingi og stefnulaust.
Gagnvart ullinni virðist mjer einnig annað verkefni
blasa við, fyrir samvinnufjelagsskap hjer á landi, og það
er: að vinna fleira og meira úr ullinni f landinu sjálfu,
en gert hefir verið. Bændur ættu að geta komið upp
• prjónasaumsverksmiðjum, helzt nálægt kauptúnum, þar
sem hægt er að nota vatnsafl. Sú var tíðin, að bænda-
heimilin gátu verzlað með allmikið af prjónlesi, en það
var búið til úr vondri ull, illa lagað og alveg samræmis-
laust. Pessvegna mun það hafa fallið í verði, en ekki
sökum hins, að enn sje eigi þörf fyrir slíka vöru f út-
löndum, ef hún samsvarar þörfum og óskum kaupend-
anna. Einstök dæmi eru til þess nú, til sveita, að prjóna-
saumur er unninn sem verzlunarvara, með sæmilegum
árangri, með aðstoð ódýrra handvjela, en það prjónles
er með öllu ólíkt »smábandinu« gamla. Væri vandlega
leitað fyrir sjer á markaðnum með það, hvernig prjón-
lesið á að vera, svo útgengilegt sje, er harla líklegt að
hæfilega stórar samlagsstofnanir bænda til að framleiða
• 8*