Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.04.1909, Blaðsíða 79

147
vant meðal vor, og meira að segja: menn telja enga
fjelagslega þörf á því að bæta þar úr skák. Sama má
segja um útbreiðslutilraunir, þær mega menn ekki heyra
nefndar. Hjer skiptir enn mjög svo í tvö horn, meðal
vor og annara þjóða.
Þetta er ofur skiljanlegt þegar þess er gætt, að sam-
vinnufjelagsskapurinn er eigi búinn að festa neinar veru-
legar rætur hjer á landi, meðal almennings, enn sem
komið er. Menn hafa t. d. gengið í kaupfjelag að eins
til þess, að fá betri verzlunarviðskipti eitt ár eða fleiri,
uieðan verzlunin væri alment að lagast, en ekki haft trú
á hinu, að hjer væri verið að mynda fasta framtíðar-
stefnu, sem í væru fólgnar almennar fjelagslegar endur-
bœtur. Pað er þessi syndin, sem er þyngst á metunum
í samvinnufjelagsskap vorum, og í raun rjettri móðir
allra hinna, sem óprýða kaupfjelagsskap vorn.
*
* *
Þannig göngum vjer í ýmsum greinum á bug við þær
meginreglur, sem ríkja í erlendum kaupfjelögum, og það
enda þær, sem staðið hafa óvefengdar alstaðar í full 60 ár.
Því að eins getum vjer vænst góðrar framtíðar fyrir ís-
lenzkan samvinnufjelagsskap, að vjer finnum, hvar skór-
inn kreppir að, og látum eigi fávíslegt þjóðardramb hrinda
honum af stóli. Allir alvarlegir fjelagsmenn þurfa að at-
huga gallana á fjelagsskipulaginu og framkvæmdunum,
og leitast við að fá úr þeim bætt. Það hefir altaf verið
talið of seint að »iðrast eptir dauðann«.
S.J.